Leið til að auka hatur: Fjáraustur úr vösum almennings

Um 13 milljónum íslenskra króna verður varið í norræna rannsókn á umfangi og birtingarmyndum kvenhaturs á netinu.

Þessi fjárútlát munu eins og sér auka við það hatur sem rannsóknin á að fjalla um því hér er verið að dæla fé skattgreiðenda í hugðarefni lítils hóps róttækra femínista sem vantar fræðilegan hjúp utan um eigin heift.

Svona rannsókn væri hæglega hægt að framkvæma í einu lokaverkefni í háskólanámi, skattgreiðendum að kostnaðarlausu (verkefni þyrfti hvort er eð að skrifa og það gæti þá verið um þetta í staðinn fyrir eitthvað annað).

Eða hvenær á að eyða 13 milljónum í að rannsaka umfang og birtingarmyndir karlahaturs á netinu? Ég geri ráð fyrir að þurfa bíða lengi eftir því.

Þegar rannsókn er farin að kynda undir eigin tilgang er hætt við að margir reiðist. 

Stundum er betur heima setið en af stað farið.

Keppni í hatri og öfgum

Þörf á fleiri reiknivélum

Nú er hægt að "reikna út" kolefnisfótspor sitt svokallað og verkfræðistofa leggur nafn sitt við þá leikfimi. En það er ekki nóg.

Það vantar fleiri reiknivélar. Dæmi:

Hvað ertu mikið fífl?

Hvað hatar þú homma og konur mikið?

Hvað hatar þú karlmenn mikið?

Hvað ertu nálægt því að tilheyra auðvaldinu á þröngum vestrænum mælikvaðra?

Hversu mikið hatar þú náttúruna?

Það verður nóg að gera hjá verkfræðistofunum í framtíðinni.

Kynna kolefnisreikni fyrir almenning

Haldið fjarfund í staðinn

Spánn hefur boðist til þess að halda loftslagsráðstefnu Sameinuðu þjóðanna, COP25, í höfuðborg sinni Madríd. Það var fallega boðið. Svona loftslagsráðstefnur eru góð tekjulind fyrir þá sem halda þær jafnvel þótt það kosti mikið að halda mótmælendum í skefjum, loka götum fyrir almenningi og prenta marga bæklinga í lit.

Loftslagsráðstefnur laða að sér mikinn fjölda fólks sem á sand af seðlum og ferðast um í einkaþotum. Þar er svo fé skattgreiðenda skipt á milli háværra þrýstihópa og allir fara heim glaðir.

Á loftslagsráðstefnum er mikið talað um skaðsemi þess að venjulegt fólk ferðist á milli heimilis og vinnu í bíl eða í frí í flugvélum. Almenningur er auðvitað stóra vandamálið en ekki einkaþotur þotuliðsins. Það segir sig sjálft. En er þotuliðið of fínt til að halda fjarfundi? Það er til mjög háþróaður búnaður til slíkra fundarhalda (dæmi) sem alþjóðleg stórfyrirtæki nota til að spara kostnað við ferðalög. 

Ég segi ekki að það sé hægt að hrista hræsnina úr þotuliðinu en má ekki reyna? Má ekki útskýra fyrir einhverjum að öll þessi sóun á fé skattgreiðenda fyrir ímyndað vandamál geti a.m.k. orðið ódýrari fyrir skattgreiðendur? Menn geta haldið alla þá fundi sem menn vilja, skrifað undir innantóm skjöl frá morgni til kvölds og gefið út hræðsluáróður fyrir börn og ungmenni, en geta þá gert það fyrir lægri tilkostnað.

Væri það ekki framför?

Spánverjar bjóðast til að halda COP25

400 metrar

Enn og aftur er boðið upp á flugeldasýningu og húllumhæ: Nýtt leiðarkerfi almenningsvagna í Reykjavík er í bígerð!

Það mætti halda að enginn læri af reynslunni.

Það hefur margoft verið reynt að koma fleirum í strætó með nýju leiðarkerfi.

Milljarðarnir sópast inn í kerfið.

En ekkert gerist.

Kannski vantar bara þumalputtareglurnar? Hér eru nokkrar nothæfar:

• Ekki hafa lengra en 400-500 metra á milli stoppistöðva
• Ekki láta fólk skipta oftar en einu sinni til að komast á áfangastað
• Ekki moka fólki inn í troðfulla vagna
• Ekki láta fólk bíða í meira en 10 mínútur
• Ekki vera tæknilega eftir á, hvorki hvað varðar að skipuleggja ferðina né borga fyrir hana
• Það skiptir minna máli að bíða stutt og fá sæti en komast hratt á áfangastað eftir langa bið, og þurfa að standa á meðan

Good luck!

Borgarlína og ný leiðarkerfi kynnt

MC Hammer sem fjármálaráðherra?

Í fjarveru meiriháttar áfalla er eiginlega aldrei hægt að tala um að einhver eða eitthvað eigi við tekjuvandamál að stríða. Miklu frekar ætti að tala um útgjaldavandamál.

Tökum dæmi:

Fyrir mörgum árum kom út lagið "U Can't Touch It", sem var flutt af rapparanum MC Hammer. Þetta lag náði gríðarlegum vinsældum og það, auk fleiri, gerði MC Hammer að moldríkum manni. Fyrir nokkura ára vinnu hefði maðurinn getað lifað góðu lífi alla ævi. Svo fór þó ekki. 

Hann fór að eyða stórkostlegum fjárhæðum í glæsikerrur, hallir og lífverði. Á tímabili var hann með um 200 manns á launaskrá. Skuldir fóru að hlaðast upp um leið og hægðist á plötusölunni. Að lokum þurfti hann að lýsa sig gjaldþrota.

Gjaldþrota!

MC Hammer átti á tímabili sand af seðlum sem hefðu auðveldlega getað dugað honum út ævina. Hann kom sér hins vegar í útgjaldavandamál. 

Hið íslenska ríki er eins konar MC Hammer. Tekjurnar hafa aldrei verið hærri og sneiðin sem ríkið klípir af hagkerfinu hefur sjaldan verið stærri. Samt eru menn að dansa í kringum núllið á meðan opinberar skuldir eru enn í svimandi hæðum.

Íslendingar geta gert betur en að láta MC Hammer stjórna ríkisfjármálunum. Mörg sveitarfélög ættu líka að hugsa sinn gang.

Hallarekstur mildi samdrátt

Hvaða stjórnmálahugsjón aðhyllist þú?

Stundum er fólk skilgreint út frá því hvar það stendur í pólitík. Pólitík eru umræður og skoðanaskipti fólka sem er stundum og stundum ekki skráð í einhvern stjórnmálaflokkinn eða telur einhvern einn stjórnmálaflokk betri kost en annan.

Þetta er þröngur rammi.

Enginn stjórnmálaflokkur er fullkominn og raunar eru þeir allir frekar gallaðir. Stjórnmál eða pólitík er eltingaleikur við atkvæði og menn selja þar hugsjónir sínar, oft á lágu verði, til að kaupa sér hylli. Enginn stjórnmálaflokkur er svo heilsteyptur að hann standi fastur á sínu sama hvað skoðanakannanir segja enda væri það hreinlega ekki hægt því kjósendur eru að bíða eftir söluræðum og hreyfa sig ekki nema fá slíkar. Stjórnmálaflokkar verða í sífellu að endurskoða sig og endurnýja þótt þar með sé ekki sagt að þeir þurfi að þeytast um eins og lauf í vindi.

Þar með er heldur ekki sagt að kjósendur séu allir eins og hjörð sem lætur smalahundinn í sífellu senda sig í ógöngur eða inn í sláturhúsið. Vissulega láta þeir táldraga sig með útgjöldum, bótum og niðurgreiðslum og fá í staðinn hærri skatta, fleiri reglur og meira eftirlit. Vissulega láta þeir hræða sig til hlýðni þegar einhver talar um að draga úr opinberri miðstýringu og einokun. En það er samt hægt að greina almennar hneigðir meðal almennings sem hafa þá þrjá megindrætti sem hvern og einn mætti kalla mismunandi stjórnmálahugsjón:

• Það væri ágætt að geta valið um meira á frjálsum markaði samkeppnisreksturs í stað þess að vera bara lofað öllu fyrir ekkert: Ríkisvaldið á að minnka og frjáls samvinna að stækka
• Það væri ágætt að taka val af neytendum og setja í hendur stjórnmálamanna í auknum mæli: Ríkisvaldið á að stækka á kostnað hins frjálsa framtaks
• Mér er sama: Afstöðuleysi

Þessi flokkun felur ekki í sér að ef menn falla í einhvern hóp þá séu þeir sjálfkrafa kjósendur ákveðinna stjórnmálaflokka. Það eru til flokkar sem vilja meira frelsi á sumum sviðum en meiri ríkismiðstýringu og ríkiseinokun á öðrum. Sumir vilja binda niður hægri höndina en losa um þá vinstri: Frelsi til að skeina sér er óskert en það er ekki hægt að klóra sér í nefinu á sama tíma.

Það gæti losað töluvert um umræðuna og haft hreinsandi áhrif að ræða ekki stjórnmál á forsendum flokkanna heldur sem hugmyndabaráttu.

Styttist í fyrstu sundrungu sveitarfélags

Mikið kapp hefur verið lagt á að sameina sveitarfélög og hefur ríkið haft sérstakan áhuga á því enda getur það þá hlaðið fleiri verkefnum á þau. Sveitarfélögin hafa líka viljað fjölga skattgreiðendum undir sinni stjórn því þá er hægt að taka stærri lán og byggja stærri glæsihallir yfir einhvern þrýstihópinn. Um leið hafa landflæmi sveitarfélaga stækkað sem gerir flótta frá þeim illa reknu erfiðari. 

Það fer samt að styttast í að fyrsta hverfið eða nærsamfélagið óski formlega eftir því að fá að stofna sitt eigið sveitarfélag. Köllum það sundrungu sveitarfélags. Í sumum hverfum Reykjavíkur hafa slíkar hugmyndir náð ákveðinni fótfestu og neita að láta sópa sér undir teppið. 

Þegar þessi hugmynd verður fyrst lögð fram formlega mun hún mæta mikilli andspyrnu frá kerfinu. Skilyrðaflaumur hins opinbera, í samstarfi við hin stóru og illa reknu sveitarfélög, verður gríðarlegur. Lagaflækjurnar verða miklar. Það verður allt gert til að kæfa svona lagað í fæðingu.

Þó grunar mig að það styttist í fyrstu hreyfinguna sem óskar eftir því að stofna sjálfstætt sveitarfélag. Núverandi þróun samþjöppunar hefur gengið of langt.

Sameining á Austurlandi samþykkt

Ok-jökull kemur og fer

Myndin sem fylgir þessari færslu (tekin héðan) sýnir að stærð Ok-jökuls er ekki háð styrk koltvísýrings í andrúmsloftinu heldur lofthitanum, sem er líka óháður styrk koltvísýrings í andrúmsloftinu.

BBC sýnir bráðnum íslenskra jökla

Áróðurinn bítur sig í rassgatið

Höfum eitt á hreinu:

Plast er gott hráefni sem hefur mikið notagildi og lítil neikvæð áhrif á umhverfið og heilsu manna og dýra og gerir okkur kleift að gera mjög mikið fyrir lítið fé.

Það er hægt að segja svipaða sögu um ál.

Markaðurinn hefur fundið leiðir til að nýta bæði plast og ál á hagkvæman hátt (þrátt fyrir alla skattana, niðurgreiðslurnar og reglurnar). 

Það er því synd og skömm að sjá innantóman og tilfinningahlaðinn áróður þrýsta plasti út. Því er þá annaðhvort skipt út fyrir allskonar málma (eins og ál) eða menn reyna að komast hjá því að nota umbúðir þar sem áður voru umbúðir.

Umbúðir verja varning og matvæli og minnka sóun á verðmætum. 

Ál er ekki beinlínis sársaukalaus framleiðsla. Hráefni álvinnslu þarf að grafa upp úr jörðu og ógrynni rafmagns þarf til að úr verði endanleg vara. Ál er heppilegt þegar umbúðir þurfa að vera þéttar og léttar eða sem byggingarefni í hluti sem þurfa að vera sterkir og léttir, svo sem hjól og bíla. 

Plast hefur líka galla: Það þarf að farga því á réttan hátt að notkun lokinni. Þetta er samt ekkert vandamál ef undan eru skilin nokkur stórfljót í þróunarríkjum. Yfir 90% af öllu plasti sem endar í sjónum rennur úr eingöngu 10 stórfljótum í Afríku og Asíu. Plaströr á Íslandi endar í ruslinu og að lokum í höndum fagaðila sem farga því á einn eða annan hátt.

Áliðnaðurinn gleðst nú yfir því að fólk lætur plata sig. Það er svo einfalt.

Stækkar álmarkaðinn

Eru batterí umhverfisvæn?

Ég er hrifinn af öllu sem er rafknúið. Það játa ég fúslega. Ég hef notað rafmagnsbíla, allskyns lítil farartæki knúin rafmagni og á fjöldann allan af tækjum sem ganga fyrir rafmagni: Farsíma, vasaljós, Kindle lesbretti, tölvu, rafmagnssígarettur, borvél og svona mætti lengi telja.

Mér dettur samt ekki í hug að telja áhuga minn á rafmagnstækjum vera sérstaklega umhverfisvænan. Er ég þá ekki endilega að tala um að raforkuna þarf að framleiða einhvern veginn með ýmsum hætti. Rafmagnsbíll í Þýskalandi sem keyrir á kolaorku frá Póllandi er ekkert endilega umhverfisvænni en bensínbíll í Þýskalandi.

Batterí eru að mörgu leyti stórhættuleg fyrir umhverfið. Þau eru full af allskyns eiturefnum og gerð úr allskyns sjaldgæfum málmum sem kosta mikla orku og fyrirhöfn að sækja.

Þegar tæknin er þanin til hins ýtrasta er alltaf verið að taka áhættu og það eru menn svo sannarlega að gera í tilviki rafmagnsfarartækja eins og rafmagnsbila. Það er enginn hægðarleikur að slökkva eld sem blossar upp í rafmagnsbíl, og slíkir eldar virðast vera nokkuð algengir. 

Það kostar líka mikla orku að setja saman einn rafmagnsbíl. Sá bíll þarf að keyra í mörg ár áður en kolefnislosun vegna hans er jöfnuð út af bensínbíl í fullri notkun.

Svo má ekki gleyma hráefnum batterísins. Þau eru mörg hver sjaldgæf og finnast ekki mjög víða. Barnaþrælkun er jafnvel notuð til að halda í við þrýstinginn að koma nægum hráefnum á markað. Magnið sem einn rafmagnsbíll þarf jafnast á við gríðarlegt magn af hefðbundnum rafmagnstækjum sem eru yfirleitt lítil.

Svipaða sögu má segja um allt hitt dótið sem a að vera svo umhverfisvænt. Vindmyllur eru líka hráefnafrekar, fyrir utan að vera brothættar og óstöðugar og ný tækni sem er sífellt verið að þrýsta út á ystu mörk. Sólarorkuver þurfa líka mikið af allskyns hráefnum sem er erfitt að krækja í.

Ég neita því ekki að það er hægt að gera betur en dæla kolareyk ósíuðum upp í loftið þar sem hann fellur niður sem sót eða súrt regn. Málið er samt að við höfum um svo miklu meira að velja þótt við föllum ekki í allar gildrur dægurmálaumræðunnar um hvað er og er ekki umhverfisvænt.

Alþingi með rafhjól til reynslu