Kolefnisjöfnun er hin nýja skattheimta

Sífellt fleiri tala nú um að kolefnisjafna hitt og þetta.

Til hvers?

Plöntur éta kolefni og nota til að stækka og framleiða súrefni. Heimurinn er að grænka. Náttúran kolefnisjafnar til lengri tíma.

Eldfjall gýs. Hvað er til ráða? Hækka skatta á íslenska bifreiðaeigendur?

Kolefnisóttinn er hin nýja skattheimta. Það mistókst að selja Vesturlandabúum kommúnisma. Nú er búið að klæða kommúnismann í grænan hjúp. Fólk virðist ætla að falla í gildruna og ætlar að neita íbúum Indlands, Kína og Afríku að afla sér hagkvæms eldsneytis og bæta lífskjör sín. Vesturlandabúar gefa auðvitað ekki frá sér sinn auð. Þetta er glapræði. 

Hættum að kolefnisjafna. Það er versta fjárfesting sem hægt er að hugsa sér, bæði fyrir fyrirtæki og einstaklinga til skemmri tíma og mannkynið til lengri tíma.

Hægt að kolefnisjafna losun sjókvíaeldis

Miðstýrð einokun leiðir til einsleitni

Menntakerfið er frekar einsleitt, frekar miðstýrt einokunarbákn.

Slík bákn svara sjaldan kröfum nokkurs manns nema þeirra sem starfa innan kerfisins.

Miðstýrð ríkiseinokun leiðir til einsleitni og þrýstir fólki af öllum gerðum inn í sömu mótin. Sumir fljúga í gegn en aðrir brotna á leiðinni.

Vonandi kemur þetta engum á óvart. Um leið vona ég að fólk hugleiði aðeins áhrif þess að halda menntakerfinu í slíkri gíslingu.

Snýst allt um þessa hvítu húfu

Hvar sæki ég um?

Ríkisstyrkir þvinga fé frá einum til annars, brengla markaðinn, senda röng skilaboð, niðurgreiða óhagkvæmni, refsa óstyrktri en hagkvæmari samkeppni, gera móttakendur að ölmusaþegum, taka úr sambandi óskir neytenda og svona má lengi telja.

Engu að síður er freistandi að skoða alla þessa ríkisstyrki og athuga hvort það sé hægt að krækja í einhverja þeirra og fá þannig hluta af skattgreiðslum sínum endurgreiddar.

Nú bý ég að vísu í Danmörku en ég leyfi mér stundum að hugsa sem svo að ég búi á Íslandi.

Það á sem sagt að niðurgreiða þýðingar á Lukku Láka og Ástríki. Hvað ætli pólitíska rétttrúnaðarkirkjan segi við því? Má fjalla um indíána með þeim hætti sem gert er í Lukku Láka? Er Steinríkur ekki staðalímynd feita og lata mannsins? Nú þegar ríkisstyrkir eru komnir í spilið er ekki lengur um að ræða frjálst samstarf útgefenda og neytenda. Nei, skattgreiðendur eru komnir í málið. Hvernig fer það?

Nú þegar eru gefnar út fjölmargar bækur í númeruðum ritröðum. Gengur það ekki bara prýðilega án ríkisstyrkjanna? Eitt í uppáhaldi á mínu heimili er Skúli skelfir. Þar er strákur með athyglisbrest sýndur ganga af göflunum með reglulegum hætti um leið og sköpunargleði hans er kæfð og ofbeldishneigð hans er ræktuð. Þetta er í lagi án ríkisstyrkja. Hvað gerist þegar skattgreiðendur eru þvingaðir að útgáfunni?

Ég skrifa oft og mikið á ýmsum tungumálum. Hvað þarf ég að skrifa og á hvaða tungumáli til að krækja í ríkisstyrki? Það er jú svo erfitt að fá fólk til að kaupa af fúsum og frjálsum vilja.

Lukku-Láki og Ástríkur fá endurgreitt

Seljið veginn til rússneskra glæpamanna

Sigurður Þór Ágústsson, skólastjóri Grunnskóla Húnaþings vestra, lagði fram erindi, að beiðni foreldra, á fundi byggðaráðs Húnaþings um greiðslu vegna heimakennslu barna. Um er að ræða beiðni frá for­eldr­um barna á Þorgríms­stöðum og í Saur­bæ á Vatns­nesi en ástæða beiðninn­ar er slæmt ástand veg­ar­ins um Vatns­nes, að því  er fram kem­ur íæ um­fjöll­un um mál þetta í Morg­un­blaðinu í dag.

Hérna hefur hið opinbera gefist upp og enginn getur sagt neitt við því. Ríkiseinokun þarf ekki að bregðast við óskum skjólstæðinga sinna en getur til vara hlustað og sett eitthvað á þriggja ára planið.

Lausnin blasir samt við: Selja veginn til rússneskra glæpamanna.

Að sögn hafa rússneskir smyglarar aflað sér þónokkurar reynslu í því að gera upp vegi til að komast leiðar sinnar. Í Húnaþingi vestra eru margir vegir orðnir nánast ónothæfir og hið opinbera hefur engan sérstakan hvata til að gera neitt í málinu. Rússneskir glæpamenn verða ekki lengi að leysa þetta vandamál.

Er eftir einhverju að bíða?

Vilja heimakennslu vegna slæms ástands vegarins

100% veggjöld, 0% skattar

Ríkið ætti að afnema með öllu skatta af eldsneyti og bifreiðum og undirbúa samgöngukerfið fyrir 100% veggjöld eða afnotagjöld. Með öðrum orðum: Það kostar bara að keyra á veg þegar maður raunverulega keyrir á veg. Það kostar mann ekki krónu að einhver annar keyri á vegi. Það kostar Austfirðinginn ekkert þegar Vestfirðingurinn keyrir um göngin sín. Það kostar Akureyringinn ekkert þegar Reykjavíkingurinn keyrir til Keflavíkur. Þeir borga sem nota. Aðrir ekki. Að sjálfsögðu.

Næsta skref ætti svo að vera að selja vegakerfið eins hratt og hægt er og koma ríkisvaldinu alveg út úr vegaframkvæmdum og -rekstri. Hinn frjálsi markaður ræður við að búa til flóknar bifreiðar troðfullar af rafeindatækni og vélhlutum. Hann ræður líka við að fletja út malbik og halda því flötu.

Líklega mun samt ekkert af þessu gerast. Þess í stað verður veggjöldunum bara bætt við skattheimtuna. Viltu keyra? Borgaðu meira!

Ríkiseinokun, einhver?

Veggjöld verða að vera sanngjörn

Þegar hreinna eldsneyti er gert of dýrt

Kol halda áfram að knýja heiminn.

Fyrir því eru góðar ástæður.

Í fyrsta lagi hafa mörg ríki lagt meiri áherslu á að byggja upp iðnað en vernda loftgæði. Almenningur fær ekki að lögsækja þá sem spúa eitri yfir heimili þeirra og jarðir. Svona hegðuðu vestræn stjórnvöld sér á sínum tíma. 

Í öðru lagi hafa mörg ríki (önnur en þau fyrrnefndu) lagt mikla áherslu á að kæfa iðnað með íþyngjandi álögum á hagkvæmt og tiltölulega hreint eldsneyti.

Iðnaður er því að flýja frá einum hópi ríkja til annars - úr íþyngjandi háskattaumhverfi þar sem hreint og hagkvæmt eldsneyti er gert óþarflega dýrt, og í umhverfi þar sem iðnaður fær að eitra fyrir almenningi.

Þess vegna er kolanotkun að aukast og mun halda áfram að aukast á meðan Vesturlönd eltast við vindmyllur (bókstaflega) en ríki eins og Kína og Indland eltast við iðnaðinn.

Kolanotkun jókst á milli ára

Innflytjendur eru ekki bara innflytjendur

Í allri umræðu um innflytjendur þarf að fara mjög varlega í alhæfingar en auðvitað má lýsa hlutum í grófum dráttum án þess að drukkna í tölfræði. 

Innflytjendur eru ekki bara innflytjendur. Innflytjendur hafa upprunaland, trú, ásetning og viðhorf við landsins sem þeir flytja til.

Flestir innflytjendur eru sennilega í leit að tækifærum í lífinu. Þeir vilja finna vinnu, aðlagast að einhverju leyti menningu, siðum og tungumáli heimamanna og standa á eigin fótum. 

Aðrir innflytjendur eru bara að leita að ölmusa. Þeim er ekkert sérstaklega vel við menningu, siði og trúarbrögð heimamanna. Þeim er svo sem alveg sama um tungumálið. Sumir fyrirlíta meira að segja heimamenn þótt þeir taki glaðir við peningum þeirra.

Sumir innflytjendur koma frá mjög ólíkum menningarheimum. Á meðan við kennum börnum okkar að forðast líkamleg átök á skólalóðinni nema í sjálfsvörn er sumum börnum kennt að berja frá sér að fyrra bragði og gera árás áður en varnirnar verða of sterkar. Á meðan við tölum um jafnrétti og virðingu tala aðrir um að konur eigi að vera undirlægjur karlmanna og eigi helst ekki að geta sótt nám.

Innflytjendur frá sumum menningarheimum eru marktækt ofbeldishneigðari en almenningur almennt og fremja hlutfallslega miklu fleiri ofbeldisglæpi og nauðganir en aðrir. Tölfræðin getur verið mjög sláandi. 

Pólskur innflytjandi er í engu sambærilegur við innflytjanda frá afrísku múslímaríki. Að hafa það í huga skiptir máli.

23% Suðurnesjabúa eru innflytjendur

Þetta er rétti andinn!

Loksins birtist hvítur hrafn á himni!

Lagt er til að leggja niður einhvern afkima hins opinbera og koma lögbundnum verkefnum hans annað en láta annars afganginn eftir einkaaðilum, hafi þeir áhuga.

Ekki er talað um að hagræða, skera niður, endurraða skipuriti eða neitt slíkt.

Nei, það er talað um að leggja niður.

Mikið er þetta frískandi!

Það þarf miklu, miklu meira af svona framtaki.

Það er kannski hægt að færa einhver veik rök fyrir því að hið opinbera eigi að svipta okkur sjálfræði, fjárræði og ákvarðanavaldi yfir einhverjum takmörkuðum sviðum, tímabundið. 

En að það brenni fé í framkvæmdir, áhætturekstur, einokunarrekstur og þess háttar verður ekki réttlætanlegt betur en menn reyndu að réttlæta þrælahald á sínum tíma, eða reyna að réttlæta starfsemi mafíusamtaka.

Gott mál, fröken borgarfulltrúi!

Vill leggja niður skrifstofuna

Ekki endilega í höndum kjósenda, nei

Mikill er máttur lýðræðis!

Með lýðræði getur almenningur sópað óhæfum stjórnmálamönnum úr embættum!

Með lýðræði getur almenningur veitt stjórnvöldum aðhald!

Með lýðræði getur almenningur tryggt að yfir honum ríki hópur hæfra, ósérhlífinna og duglegra einstaklinga sem láta sér almannahag varða!

Með lýðræði má útrýma spillingu, hrossakaupum og misnotkun á fé skattgreiðenda!

Eða hvað?

Nei, svo er alls ekki, og ástæðan er einföld: Ríkisvaldið er alltof, alltof stórt til að lýðræði geti með nokkru móti bitið á óhæfum embættis- og stjórnmálamönnum.

Á fjórum árum gerist margt í lífi þingmanns: Hann kýs í óteljandi málum, kemur fram í mörgum umræðuþáttum og viðtölum, leggur margt til, reynir að stöðva annað og kemur víða við. 

Gefum okkur að á fjórum árum framkvæmi þingmaður um tvær embættisaðgerðir á viku sem koma fyrir sjónir almennings, eða um 100 ár ári. Það eru þá um 400 embættisverk á fjórum árum, og er þá varlega áætlað. Um helmingur má ætla að hafi fallið vel í meirihluta kjósenda, um fjórðungur illa, og um fjórðung lét engan varða sig.

Hlýtur þessi þingmaður endurkjör eða ekki?

Það er engin leið að spá fyrir um það. 

Það dettur engum í hug að versla í Bónus í fjögur ár og sjá svo til. Nei, því sama dag og neytandinn er ósáttur skiptir hann um verslun. Kannski fær búðin 2-3 tækifæri en þar við situr. Þetta er aðhald! Kosningar á fjögurra ára fresti eru frekar bitlausar þegar hver frambjóðandi þarf að hafa skoðanir á öllu milli himins og jarðar - ríkisvaldið er jú úti um allt! 

Nei, samtal nokkurra þingmanna verður ekki lagt fyrir dóm kjósenda. Fáir þeir reisupassann verður samtal þingmannanna lagt fyrir dóm hins frjálsa markaðar. Sitji þeir sem fastast er von til að samtalið gleymist og drukkni í einhverju öðru máli vikunnar.

Framhaldið í þeirra höndum og kjósenda

Gáfað fólk að segja heimskulega hluti

Fólk segir ýmislegt þegar það er meðal trúnaðarvina, jafnvel ýmislegt sem enginn annar fær að heyra. Það er eðlilegt og skiljanlegt. 

Stundum eru þetta heimskulegir hlutir. Ég segi t.d. ekki sömu brandara við hvern sem er. Ég kann brandara sem virkar bara meðal verkfræðinga og annan sem virkar bara í hópi gagnkynhneigðra karlmanna og enn annan sem virkar best fyrir kvenkyns áheyrendur og svo kann ég nokkra brandara sem krökkum finnst fyndnir.

Það á enginn að hlera samræður trúnaðarvina viljandi. Það er ókurteisi. En í tilviki nokkra einstaklinga í íslenskum stjórnmálum var þetta samt gert og auðvitað er það fréttnæmt. Blaðamönnum hefur tekist vel upp að mínu mati að sía út það sem snýr að einstökum persónum og fjalla bara um það sem má telja að varði almenning. 

Og hvað er hægt að læra af samræðum þessara einstaklinga?

Í fyrsta lagi eru þarna á ferðinni nokkuð óheflaðir dónar. Þó get ég ekki lofað því að vera eitthvað skárri í ákveðnum félagsskap. 

Í öðru lagi virðast hrossakaupin fara fram með nákvæmlega sama hætti og ég hafði ímyndað mér, þvert á alla stjórnmálaflokka. (Ég mun seint skilja þá sem vilja að ríkisvaldið sé risastórt og hafi úr að spila miklum fjármunum og mörgum vel launuðum störfum sem stjórnmálamenn skipta sín á milli yfir bjórglasi.)

Í þriðja lagi virðist fólk ekki breytast í saklausa engla við það eitt að fara í stjórnmál. Þetta kemur kannski mörgum á óvart, sérstaklega þeim sem falla fyrir þeim glansmyndum sem fjölmiðlafulltrúar mála af hinu opinbera.

Í fjórða lagi hefur mönnum nú verið kennd lexía. Þeir sem ætla að tala opinskátt gera það núna í lokuðum bakherbergjum. Aldrei aftur munu upptökur af þessu tagi koma fram á sjónarsviðið. Allir sem sluppu að þessu sinni geta upphafið sjálfa sig á kostnað þeirra sem náðust á upptökuna.

Almenningur fékk þarna sjaldgæfa innsýn inn í það sem fer raunverulega fram þegar yfirherrar okkar hjá hinu opinbera hittast og ræða saman. Sjaldan hef ég séð betri rök fyrir því að ríkisvaldið þurfi að minnka mjög mikið, mjög hratt. Leyfum þessu liði að reyna spjara sig á frjálsum markaði þar sem orð hafa afleiðingar frá degi til dags, en ekki bara á fjögurra ára fresti!

„Maður bara varð sér til skammar“