Ekkert er ókeypis nema eftirfarandi ráð

Stundum er sagt að ekkert í lífinu sé ókeypis. Vissulega á þetta við um nýja Apple-síma, demantshringa og glansandi bifreiðar en margt í lífinu er vissulega ókeypis. Andadrátturinn er það, ferska loftið, hugsanir þínar, gamlar bækur og margt fleira.

Og líka eftirfarandi ráð með mínu orðalagi.

Mörg þeirra má kaupa fyrir tugi þúsunda á námskeiðum en ég gef þau. Gjörið svo vel!

Markaðssetning: Viltu slá í gegn í markaðsstarfi? Þá skaltu eyða svimandi fjárhæðum í það og hafa einhvern boðskap. Það er ekki lengur nóg að ráða Pétur Jóhann til að grínast. Þú þarft að segja í hrífandi máli frá vörunni og af hverju hún er peninga neytenda virði. Helst þarftu að hafa eitthvað gott til sölu sem fyrstu kaupendur tala vel um við næstu. Árangur tryggður! Óþarfi að sækja dýr námskeið!

Skilvirkni: Viltu bæta skilvirkni þína í starfi? Þá þarftu að gera tvennt: Ná einbeitingu (t.d. með því að slökkva á hljóðum í símanum) og vera undirbúinn. Þú þarft að vita hvað þú ert að gera og læra svo að sinna starfinu hraðar og hraðar. Árangur tryggður! Óþarfi að sækja dýr námskeið!

Hraðlestur: Taktu texta sem þú þekkir vel og notaðu puttann til að fylgja honum þegar þú lest. Æfðu þig nokkrum sinnum á sama textanum og finndu leshraðann aukast. Árangur tryggður! Óþarfi að sækja dýr námskeið!

Lestur frétta: Flestar fréttir eru lítið annað en blússandi áróður öflugra þrýstihópa sem vilja skattleggja þig um seinustu krónu þína í nafni velferðarkerfisins, umhverfisins og loftslagsins. Ekki trúa þessu þvaðri. Finndu manneskju sem þú berð virðingu fyrir og þefaðu uppi hennar skrif og viðhorf. Þú færð áfall þegar þú sérð hvað hefðbundnar fréttir eru mikið rusl í samanburðinum. Árangur tryggður! Óþarfi að sækja dýr námskeið!

Síþreyta: Þjáist þú af síþreytu? Þá þjáist þú annaðhvort af líkamlegri eða andlegri vannæringu. Taktu vítamín og lýsi, borðaðu hollar, kúplaði þig frá hversdagsleikanum, farðu í göngutúra og ræddu sálarflækjur þínar við einhvern. Árangur tryggður! Óþarfi að sækja dýr námskeið!

Markþjálfun: Áttu erfitt með að ná markmiðum þínum? Ertu alltaf að fara af sporinu? Endist þú ekki í ræktinni? Skrifaðu niður á blað hvað þú vilt gera og brjóttu svo leiðina að þeim markmiðum niður í raunhæfa bita, helst svo smáa að þú getur náð þeim fyrsta á einum degi. Finndu einhvern til að deila með þér markmiði og þið hvetjið hvort annað áfram. Árangur tryggður! Óþarfi að sækja dýr námskeið!

Ég vona að námskeiðshaldarar landsins verði ekki brjálaðir út í mig nú þegar ég er búinn að þurrka út milljónavirði af viðskiptum en þeir jafna sig og reyna bara að gera betur.

Ef í vafa um utanríkismál Bandaríkjanna: Lesa Ron Paul

Margar og misvísandi fréttir berast nú frá Miðausturlöndum eftir að Bandaríkjamenn sprengdu í loft upp háttsettan embættismann og vonast nú til að samlandar hans skjóti fyrsta skotinu (svipuð aðferðafræði og var notuð til að þröngva Japönum til að skjóta fyrsta skotinu í síðari heimstyrjöldinni). 

Ef maður er í vafa um hver hin skynsamlega og yfirvegaða afstaða til utanríkismála Bandaríkjanna er þá er ég með ráð: Kynna sér viðhorf fyrrverandi öldungadeildarþingmannsins Ron Paul.

Í tilfelli Írans segir hann núna:

At some point, when we’ve been lied to constantly and consistently for decades about a “threat” that we must “take out” with a military attack, there comes a time where we must assume they are lying until they provide rock solid, irrefutable proof. Thus far they have provided nothing. So I don’t believe them.

Þessa afstöðu ætla ég að gera að minni. Bandaríkin eru að reyna espa upp stríðsástand til fá átyllu til að breyta Miðausturlöndum endanlega í holu í jörðinni. Ég ætla ekki að styðja slíkt þótt álit mitt á stjórnmála- og trúarbragðaleiðtogum heimshlutans sé ekki upp á marga fiska.

Hetja eða hryðjuverkamaður?

Nefndir og aðrar leiðir til að forðast ákvarðanatöku

Greinin hér að neðan birtist í Morgunblaðinu í dag (með annarri fyrirsögn) og er aðgengileg áskrifendum blaðsins hér.

**************************************

Í lýðræðisríki er reglulega kosið um stjórnendur á hinum ýmsu stjórnsýslustigum til að tryggja að kjósendur hafi eitthvað um það að segja hvaða ákvarðanir eru teknar, a.m.k. þegar kemur að stóru málunum.

Þetta er allt gott og blessað. Vissulega eru stjórnmálamenn kosnir og þeir samþykkja lög og annað slíkt sem geta haft mikil áhrif á samfélag og hagkerfi. Í kosningabaráttu lofa frambjóðendur einu og annað og kjósendur geta stuðst við slík loforð til að mjaka stóru málunum í einhverja átt. Einhverjir boða fóstruríki og aðrir ekki. Sumir vilja gera sem flesta að þurfalingum velferðarkerfisins á meðan aðrir telja að hóflegt öryggisnet dugi til að grípa þá fáu sem geta sér litla björg veitt af ýmsum ástæðum.

Það blasir samt við að stjórnmálin ein og sér duga kjósendum ekki til að hafa áhrif á gang mála því innan opinbers reksturs starfar ógrynni allskyns nefnda og stofnana sem kjósendur koma hvergi nærri. Ókjörnir embættismenn ráða of meiru um framkvæmd laga og reglugerða en sjálfir stjórnmálamennirnir. Embættismennirnir hafa ekki endilega skoðanir kjósenda í huga. Miklu frekar er þeirra áhersla á eigið starfsöryggi. Það má tryggja með því að túlka allt eins strangt og hægt er og efla þannig eftirlitsiðnaðinn, setja eins mörg skilyrði og lögin heimila til að hámarka magn umsóknareyðublaða og tefja mál eins lengi og hægt er til að byggja upp rök fyrir frekari fjárheimildum. Stjórnmálamenn eru eins og lamaðir þegar kemur að því að eiga við embættismannaverkið og finnst kannski bara gott að hafa það til að skella skuldinni á þegar einhver vinnustaðurinn deyr drottni sínum undan þunga skrifræðisins, eða flýr erlendis.

En þetta versnar enn. Stjórnmálamenn eiga það til að hlaupa í felur frá eigin hugsjónum þegar blaðamenn ber að garði eða skoðanakannanir sýna lítinn stuðning við tiltekið mál. Þá er upplagt að stofna nefnd eða starfshóp, moka í fé í litla hít, fá til starfa fólk með stórar háskólagráður og bíða svo eftir skýrslunni. Í umræðuþáttum bera stjórnmálamennirnir svo á borð skoðanakannanir sem sýni þjóðarviljann svokallaða og hvernig hann fellur að skoðunum viðkomandi en ekki annarra við borðið, nefna þörfina á heildarendurskoðun og ítarlegri úttekt, ásaka mótherja sína um spillingu eða stuðning við slíka og enda oftar en ekki á því að krefjast nýrrar stjórnarskrár.

Hvað eiga kjósendur að gera við svona stjórnmálamenn? Af hverju þora stjórnmálamenn ekki bara að segja blákalt að þeir vilji frjálst markaðshagkerfi eða hina sósíalísku andstæðu þess? Viltu að Ísland gangi í Evrópusambandið eða ekki? Viltu að skattar og opinber útgjöld hækki eða lækki? Eða viltu kannski að skattar lækki, útgjöld hækki og skuldir aukist? Aðspurður um slíkt, af hverju þarftu þá alltaf að vísa í nefnd eða heildarendurskoðun í stað þess að hafa bara skoðun? Er spurningin of umfangsmikil til að hægt sé að svara henni í beinni útsendingu? Skrifaðu þá grein eða langan pistil og gerðu grein fyrir máli þínu.

Þessi flótti stjórnmálamanna frá eigin skoðunum í gegnum embættismannaverkið, nefndarstörfin og loðnu svörin er vandamál fyrir lýðræðið og heldur kjósendum í raun frá allri raunverulegri stefnumörkun í samfélaginu. Það eina sem má ganga að vísu er að allir stjórnmálamenn þora að hækka opinber útgjöld og skatta og hljóta þannig blessun vinstrisinnaðra blaðamanna sem ráða ferðinni í raun.

Er ekki hægt að gera betur?

Einfaldleikinn falinn með heilræðum

Ekki vantar góð ráð allskyns sérfræðinga og spekinga við hverju sem er.

Hvernig á að léttast? Hvað á að borða? Er kaffi hollt? Hvað er hæfileg áfengisneysla? Hvernig minnkar nikótín-neysla líkurnar á heilahrörnunarsjúkdómum? Hvað er hæfileg kannabisneysla krabbameinssjúklings til að byggja upp matarlystina?

Við öllum spurningum má finna óteljandi svör.

Oft er einfaldleikinn samt bestur, og hyggjuvitið.

Til dæmis má nefna þynnku. Af hverju verður maður þunnur daginn eftir mikla áfengisneyslu?

Jú, af því líkaminn notar mikið magn vatns til að skola áfenginu út. Með vatninu fer líka mikið af salti úr líkamanum. Besta þynnkuráðið er því að drekka vatn og borða salt.

Enn betra er að drekka vatn og borða salt samhliða drykkjunni en það nenna því ekki allir.

En það má segja fólki að drekka vatn og borða salt á marga vegu, t.d. með því að selja því kók og pizzu. Kókið inniheldur mikið af vatni og sykri og pizzan inniheldur mikið af salti. Kók og pizza er því bara vatn og salt.

Gleðilegt nýtt ár!

Það sem vinnur best á þynnkunni

Sprengisandur: Daufur þáttur sem skilur lítið eftir

Ég er að hlusta á umræðuþáttinn Sprengisand á Bylgjunni núna. Þar eru mættir í settið Þorsteinn Pálsson fyrrverandi forsætisráðherra, Halldór Benjamín Þorbergsson framkvæmdastjóri SA, Bryndís Haraldsdóttir alþingismaður og Sigríður Ingibjörg Ingadóttir hagfræðingur BSRB.

Miðað við mannvalið mætti ætla að nú væri í gangi leiftrandi umræða þar sem menn skiptast á rökum og því að mæla fyrir frjálsu markaðshagkerfi vs. sósíalisma, samruna við ESB vs. frjáls heimsviðskipti og opinbera spillingu vs. spillingu í samskiptum viðskiptalífs og hins opinbera.

En nei, þetta er ósköp rólegt kaffibollaspjall. Menn vísa í skoðanakannanir 20 ár aftur í tímann, nefna þjóðarvilja hægri og vinstri og tala um að það þurfi að gera ýmsar heildarúttektir. 

Menn eru að tala um að svipta fyrirtæki atvinnutækjum sínum sem voru þó greidd fullu verði, mikilvægi þess að fyrirtæki séu smá og veik og ósamkeppnishæf við mun stærri erlend fyrirtæki og að það sé gamaldags hugsun að ríki vilji ráða yfir eigin hagsmunum.

Meira að segja þeir gestir þáttarins sem eru ósammála hinum fara sér mjög hægt í sakirnar að svara fyrir sig. 

Þetta er allt frekar dauft og ég er ekki að heyra margt sem er nýtt í mínum eyrum. 

Mætti ekki krydda svona þætti með því að spyrja gesti með beinskeyttum hætti hvert lokatakmarkið sé með hinum og þessum vangaveltum? Að gestir geti ekki bara talað í loðnu máli um úttekt á hinu og endurskoðun á þessu heldur þurfi að segja hver raunveruleg skoðun viðkomandi er?

Menn þurfa þá kannski að hafa einhver rök fyrir máli sínu á hreinu.

En nei, menn skiptast á hálfkveðnum vísum og enginn þarf að fylgja hugsun sinni á endastöð.

Því miður.

En nú lauk þættinum og við tekur væntanlega eitthvað annað léttmeti. Ég ætla að setja á tónlist.

Fleira sem mætti banna

Áróður er nú rekinn fyrir því að banna flugelda. Ástæðurnar eru nokkrar:

• Mengun
• Peningasóun
• Hávaði

En af hverju að láta staðar numið við flugelda? Listinn yfir hluti og iðju sem mengar, veitir skammtímagleði og myndar hávaða er mjög langur. 

Til dæmis mætti banna svifryk. Þetta þýðir auðvitað ekki að sveitarfélög þrífi götur sínar til að losna við það heldur banna uppsprettu þess: Bíldekk. Fólk getur bara labbað eða rennt sér á hjólabrettum.

Svo mætti banna partý í heimahúsum. Þau eru hávaðasöm.

Einnig mætti banna hverskyns hávaðasamar framkvæmdir. Það er hægt að reisa tréhús og leggja malarvegi á hljóðlausan hátt.

Í leiðinni mætti banna fjáröflun. Allt sem þarf að reka gæti verið rekið fyrir skattfé þar sem fé er mengunar- og hávaðalaust millifært frá launareikningum og yfir í ríkissjóð.

Það er sennilega til mikils að vinna að lækka desíbilin í 6 klukkutíma á ári til að koma björgunarsveitunum á fjárlög og sjálfboðaliðum þeirra á lista yfir ríkisstarfsmenn og eyða hinni tímabundnu mengun og tilheyrandi látum. Hljóðlát og ríkisrekin tilvera er lokatakmarkið og engin vandi að koma á slíku ástandi, með boðum og bönnum.

Afstaða til flugelda neikvæðari en áður

Það ætlar sér enginn að þrífa almenningsklósett

Vændi er tilfinningaþrungið umræðuefni. Skiljanlega. Margir geta ekki hugsað sér að koma nálægt vændi, hvorki sem veitendur né kaupendur. Þeir hafa jafnvel sterkar skoðanir á bæði sölu og kaupum á vændi. Því er jafnvel haldið fram að vændi og mansal séu nátengd fyrirbæri - að þeir sem stundi vændi séu nánast undantekningalaust undir oki þriðja aðila sem þvingar, kúgar og rænir.

Þetta er óheppileg nálgun.

Menn hafa reynt að banna vændi á einn eða annan hátt: Sölu þess eða kaup eða bæði. Niðurstaðan er alltaf sú sama: Hinn svarti markaður herðir tök sín og fólk sem beitir engan ofbeldi er sett í gapastokkinn og svipt ærunni.

En á þá bara að gefa vændi frjálst og leyfa sölu þess og kaup? Já, auðvitað. 

Hvað með fórnarlömb mansals? Nú þegar er bannað að svipta fólk frelsi. Svo verður áfram. Það er bara allt annar hlutur.

Það ætlar sér enginn að gera þrif á almenningsklósetti að atvinnu sinni. Ekkert barn segir að það sé draumastarfið. Þó er fólk að þrífa almenningsklósett því það er besti valkostur þess. Aðrir möguleikar eru líf glæpa, atvinnuleysis eða örbirgðar. Kannski það sé líka tilfellið hjá mörgum sem selja vændi. Þó ekki öllum. En aftur er um að ræða allt annað fyrirbæri en mansal. Með því að banna er verið að hækka verð, verðlauna áhættu og hleypa glæpamönnum að þar sem gætu verið heiðarlegir verktakar. 

Það er allt í lagi að boða aðra valkosti en vændi. Þeir sem vilja stunda kynlíf geta farið á hefðbundin stefnumót og boðið vel í mat og vín og fengið út úr því kynlíf. Það eru til stefnumótasíður fyrir þá sem vilja skyndikynni án skuldbindinga.

Vændi á götuhornum er ekki heilsusamleg iðja en það er hægt að bjóða upp á auðvelt aðgengi að lögreglu fyrir þá sem telja brotið á sér. Það er hægt að koma upp vottunum og heilbrigðisskoðunum sem lágmarka hættuna á smitsjúkdómum. 

Hið opinbera í ríkjum eins og Hollandi og Danmörku bjóða fötluðum og öðrum sem eiga erfitt með að fóta sig á stefnumótamarkaðinum upp á niðurgreidda vændisþjónustu og væntanlega fylgja því vottanir á ástandi söluaðila vændisins og heilbrigðisskoðanir.

Það er engum til gagns að blanda saman vændi og mansali frekar en að blanda saman þrifum á almenningsklósettum og mansali. Það er ekki heppilegt að glæpamenn geti þénað vel í umhverfi boða og banna og áhættuálags af starfsemi. 

Vændi er, að mínu mati, ekki sérstaklega lystug leið til að verða sér úti um smávegis félagsskap en fílabeinsturn minn er ekki nógu hár til að ég geti leyft mér að fordæma þá sem hafa aðra skoðun. Um leið veit ég að þegar fílabeinsturnar fá að mynda múra þá ganga glæpamenn lausum hala og þeir ná alltaf að krækja í saklausa borgara sem vilja ekki gera neinum mein.

Fimm ára stúlkur ætla sér ekki í vændi

Maðurinn er sinn eigin örlagavaldur

Jólin eru góður tími til að hugleiða aðeins árið sem er að líða og jafnvel mörg seinustu ár. Í mínu tilviki er margt sem hægt er að þakka fyrir og sjá fram á að margt sem hefur verið erfitt sé að verða léttara. Fyrir það er ég þakklátur en um leið ætla ég ekki að missa einbeitinguna og halda áfram að gera allt sem í mínu valdi stendur til að bæta hag minn og minnar fjölskyldu með vinnu, skipulagi, aga og framsýni.

Við erum nefnilega okkar eigin örlagavaldar.

Jú, auðvitað geta slys komið upp eða sjúkdómar skotið upp kollinum en yfirleitt erum við mannfólkið duglegast í að reisa okkar eigin hindranir í lífinu. Því miður.

Vonandi nýtast jólin mörgum til að hugsa bæði til fortíðar og framtíðar og hugleiða hvernig gott getur batnað.

Gleðileg jól, þið sem þetta lesið.

Misheppnuð jól hjá milljónum Frakka

Uppskrift að velgengni: Þrjóska og jákvæðni

Íþróttakennarinn og leiðsögumaðurinn Bryndís Björk Kristjánsdóttir datt ofan í djúpa sprungu haustið 2014. Hún slasaðist illa á höfði og glímir enn við eftirköst slyssins nú fimm árum síðar. Þrjóskan og jákvæðnin fleyta henni langt og lætur hún hverjum degi nægja sína þjáningu.

Frásögn Bryndísar er sennilega frásögn hinnar íslensku þjóðar: Þetta reddast og það allt saman. Höldum okkar striki. Þarna gaus eldfjall en látum það ekki angra okkur. Það er ekki til kjöt en við getum borðað slátur. Ég get ekki stigið í hægri fót en hef þó þann til vinstri til að hoppa á.

Þrjóska og jákvæðni.

Miðað við algengan fréttaflutning mætti ætla að Íslendingar hafi gleymt rótum sínum. Ísland er eldfjallaeyja á norðurhjara. Á hana herja eldgos, jarðskjálftar, óveður og önnur óværa. Engu að síður er fólk þar með því hamingjusamasta og ríkasta í heimi. Allskyns mælikvarðar setja Ísland yfirleitt í efstu sætin. Af hverju? Kannski sambland þrjósku og jákvæðni hafi eitthvað um það að segja.

Þó þarf að hafa varann á. Stjórnmálastéttin er að þenjast út. Reglunum fjölgar. Skattarnir hækka. Það þarf að vera ansi þrjóskur og jákvæður til að sætta sig við að sjá allt sitt erfiði sogast ofan í ríkishítina. Kannski er öryggisnetið gott en þegar það er orðið að kóngulóarvef sem festir móttakendur sína að eilífu er kannski betra að vera án netsins og geta flogið upp aftur.

Hvað sem því líður þá er gott og hollt að hugsa til þess að Íslendingar eru þrjóskir og jákvæðir og að það sé kannski helsti styrkur lítillar þjóðar á hrjóstrugum steini í miðju ballarhafi.

Jörðin gleypti mig

Líkið mjólkað

Fiskeldi á Íslandi er taprekstur og jafnvel skattaskjól fyrir auðug norsk stórfyrirtæki. Þau kaupa hér leyfi fyrir brotabrot af norska verðinu og forða öllum arði úr landinu. Eftir stendur tapið, mengunin og nokkur láglaunastörf.

Þetta lík á nú að kreista ofan í ríkissjóð.

Nú þegar er sjávarútvegur skattlagður mun meira en aðrar atvinnugreinar.

Á meðan er samið um smíði á mengandi verksmiðjum með skattaafsláttum og undanþágum.

Hver er eiginlega atvinnustefna stjórnvalda? Að drepa allt sem vel gengur og niðurgreiða hitt? Alþingismenn hafa alltof mikið að segja um hvaða fyrirtæki lifa og hver deyja. Í stað þess að leggja á jafna, hóflega og einfalda skatta er gert allt mögulegt annað. Niðurstaðan er rýrara hagkerfi en annars gæti verið raunin og þar með verri skattheimtur ofan í botnlausa ríkishítina.

Ónefnt er svo réttmæti hins svonefnda auðlindagjalds sem nær þó ekki til krækiberjabænda, sauðfjárbænda, vatnsveita, hitaveita og annarra sem breyta náttúru í verðmæti. Það er eins og að menn geri ráð fyrir að hið opinbera eigi allt á milli himins og jarðar og þeim mun neðar og að landsmenn og fyrirtæki þeirra séu einfaldir leigutakar. Er það svo? Og ef það er svo hvaða hömlur eru þá á hinu opinbera að skattleggja andrúmsloftið, rigninguna og útsýnið yfir fjörðinn?

Innheimta auðlindagjald af fiskeldi frá áramótum