Að snýta út úr sér regluverki

Þeir taka ekki oft til máls, þessir forstjórar í atvinnulífinu. Kannski vona þeir að allskyns hagsmunasamtök (Samtök atvinnulífsins, Samtök iðnaðarins, Félag atvinnurekenda og fleiri slík) geti séð um slíkt. Nógu mikið kostar jú að vera meðlimur í slíkum samtökum, og fínt að láta þau sjá um að segja það sem er óvinsælt og þurfa þar með ekki að hætta á einhver neikvæð viðbrögð.

En á þessu finnast undantekningar. Helgi í Góu er auðvitað frægt dæmi, og mér eftirminnilegt þegar hann lét eftirfarandi orð falla við opnun á nýjum kjúklingaveitingastað:

Þetta er nýr tími, hér áður gátu menn opnað og svo var farið yfir þetta en nú má ekk­ert gera fyrr en öll leyfi eru komin.

Síðan hefur ástandið bara versnað, án þess að húsin - og djúpsteikti kjúklingurinn - hafi batnað.

Núna mætir í umræðuna framkvæmdastjóri Jáverks, Gylfi Gíslason:

Við erum með eitt­hvað reglu­verk og erum alltaf að snýta við það. Það þarf kannski að bæta það eitt­hvað, og oft er verið að því, en það end­ar með að við erum kom­in með svo stórt og þungt kerfi að það er bara hætt að þjóna til­gangi sín­um.

Þetta er vel mælt og fær mig til að sjá fyrir mér regluverkið sem hrúgu af snýtipappír á gólfinu, með einhverju kroti í bland við horið, frekar en snyrtilegar möppur í hillu. 

Flókið og allt að því óskiljanlegt regluverk er lifibrauð báknsins. Svoleiðis regluverk heldur mörgum opinberum starfsmönnum í vinnu við að fara yfir, gera athugasemdir, senda á milli opinberra skrifstofa og að lokum samþykkja en þó alltaf með þeim fyrirvara að báknið geti skipt um skoðun, dregið samþykkið til baka og gert fólk heimilislaust. 

Forstjórar og aðrir áhrifamiklir aðilar í atvinnulífinu þurfa auðvitað að byrja tjá sig meira. Hagsmunasamtökin sem þeir borga fyrir að framleiða skýrslur og yfirlýsingar geta auðvitað haldið áfram að gera sitt, en það er miklu áhrifaríkara að sjá einstaklinga, með peninga að veði og starfsfólk á launaskrá sinni, tjá sig. Helst að rífa kjaft.

Líkurnar á að einhver stjórnmálamaðurinn leggi í báknið eru auðvitað litlar, en þó stærri en núll. 

Í millitíðinni þarf atvinnulífið að eyða kröftum sínum í að þræða hrúgu af notuðum snýtipappír á gólfinu í leit að þeim reglum sem gilda, undir vökulum augum opinberra starfsmanna sem halla sér aftur á meðan og drekka vont kaffi, tilbúnir að stökkva á fætur og skipta sér af ef einhver ætlar sér að framleiða verðmæti.

„Eigum við ekki bara að byrja með autt blað?“

Ríkisvæðing stjórnmálaflokkanna

Það má oft vera áhyggjufullur þegar þingmenn tala um að breyta þurfi löggjöf. Yfirleitt þýða slíkar breytingar hærri skatta, meira kostnaðarsamt eftirlit, skerðingar, boð og bönn, auknar heimildir ráðherra til að leggja á íþyngjandi reglugerðir og allskyns flókin völundarhús undanþága, leyfirveitinga og flækjustiga.

En mér var nýlega bent á undantekningu frá þessu.

Nokkrir þingmenn Sjálfstæðisflokksins hafa nú lagt fram (og aðrir lýst stuðningi við) frumvarp til breytinga á lögum nr. 162/2006 um fjármögnun stjórnmálaflokka. Þar er lagt til að lækka ríkisstyrki til flokkanna (sem sumir eru ekki einu sinni á þingi) og hækka takmörk á frjálsum framlögum. 

Segir í greinargerð við frumvarpið:

Það er eindregið mat flutningsmanna að sú þróun sem hafi orðið hér á landi vegna hárra framlaga hins opinbera til stjórnmálaflokka dragi úr stjórnmálastarfi flokka og tengslum þeirra við flokksmenn sína og við atvinnulífið, enda þurfa flokkarnir sífellt minna á þeim að halda í öruggum faðmi hins opinbera. Grundvöllur þess að stjórnmálaflokkar séu hornsteinn lýðræðis í landinu er sá að þar fari fram virk starfsemi og þjóðmálaumræða, en ríkiskostunin hefur dregið úr hvata flokkanna til að sinna því hlutverki. Það er öfugþróun enda eru stjórnmálaflokkar einungis skipulögð lýðræðisleg samtök fólksins sem þá myndar. Í framkvæmd hefur fjárstyrkur hins opinbera því hamlað starfsemi og sjálfstæði stjórnmálaflokka sem gengur þvert á upphaflegt markmið með setningu laganna. Þá hefur fjáraustur hins opinbera til stjórnmálaflokka síst dregið úr umfangsmikilli kosningabaráttu, eins og vonast var til með setningu laganna og er miklum fjármunum skattgreiðenda varið í auglýsingaherferðir stjórnmálaflokka.

Hérna tek ég undir hvert orð. Hér er líka við hæfi að rifja upp hvað Björn Jón Bragason benti nýlega á í pistli:

Styrkjunum er á endanum að mestu eytt í aðdraganda kosninga, en þeim er ekki varið til reglubundinnar starfsemi — til að styrkja lýðræði — eins og hugmyndin var kannski í upphafi.

Ég vona að þetta frumvarp nái fram að ganga. Núna er Íslendingum sagt að herða sultarólina á meðan ríkisstjórnin fer eins og sinueldur í gegnum alla varasjóði og leggur að auki á nýja skatta. Stjórnmálaflokkarnir eiga hér að sýna gott fordæmi.

Það verður spennandi og fróðlegt að sjá hvernig atkvæðin falla og afhjúpa þá þingmenn Alþingis sem vilja ræna þig til að fjármagna kosningaherferðir sínar.

Hvað kveikir í þjóð?

Alda ofbeldis og óeirða hefur riðið yfir Dyflinni á Írlandi í kvöld. Er það í kjölfar þess að maður réðst á fimm manns, þar af þrjú börn á aldrinum 5-6 ára, fyrir utan grunnskóla á öðrum tímanum í dag. Skelfilegt, svo því sé haldið til haga.

Þetta hlýtur að fela í sér að venjulegt fólk í Dyflinni streymir út á göturnar og mótmælir aðgerðaleysi stjórnvalda gegn hræðilegum glæp. Fólk sem væri annars að slappa af með fjölskyldu sinni og njóta kvöldsins eða dagsins.

Athyglisvert, satt að segja. Írska þjóðin lét yfirvöld sín traðka óvenjulega harkalega á sér á veirutímum. Ekki alveg á kínverskan hátt, en í hið minnsta harkalega á mælikvarða Norðurlanda og jafnvel Norður-Evrópu.

Hvað segir þetta okkur?

Mögulega tvennt.

1. Ef yfirvöld láta eitthvað hræðilegt koma fyrir smátt og smátt, samhliða passlegum áróðri og samhliða passlegum skerðingum, þá situr írska þjóðin inni og kyngir pillunni.
2. En ef yfirvöld hafa ekki átt hlut í að skipulega keyra inn hið hræðilega og hafa ekki náð að undirbúa fólk þá fer allt í bál og brand.

Ég leyfi mér að heimfæra þessa athugasemd yfir á flest önnur vestræn ríki, og sérstaklega Ísland. 

Við sem köllum okkur frjálslynd, umburðarlynd, upplýst og vísindalega sinnuð erum mögulega ekkert af þessu. Ef við fáum okkar fréttatilkynningar þá látum við smala okkur hljóðlaust í búr þar sem við sitjum eins lengi og til þarf.

En ef eitthvað óvænt kemur upp á með látum, og án undirbúnings um „viðeigandi” viðbrögð, þá látum við í okkur heyra.

Yfirvöld hljóta að taka eftir. Þau geta hægt og rólega svipt okkur eigum, tekjum, bílum og orku því þau undirbúa okkur fyrir slíkt. Þau forðast hið óvænta, því þá fáum við kinnhest og bregðumst við.

Minn lærdómur væri sá að reyna, eftir fremsta megni, að vera vakandi fyrir skilaboðum yfirvalda. Hvað eru þau að segja núna? Hvað þýðir það í raun? Er verið að smala okkur í búr eða búa okkur undir nýja tíma? 

Hvað kveikir í þjóð? Lýðræðisástin? Nei. Viðbrögð við áróðri? Nei. Tekju- og frelsissviptingar? Nei. 

Að láta skvetta á sig fötu af ísköldu vatni? Já.

Ráðið er er þá að túlka öll skilaboð yfirvalda eins og fötu af köldu vatni. Reynist vatnið volgt þá gott og vel. Reynist það í raun kalt: Spyrna við fótum.

En umfram allt: Ekki treysta þeim.

Óeirðir og ofbeldi eftir árásina í Dyflinni

Leit að hugmyndum til að mjólka óttaslegin fyrirtæki

Mér var um daginn bent á snjalla viðskiptahugmynd sem mig langar til að prófa.

Hún gengur á að koma á auga á eitthvað vandamál, helst ímyndað, og búa til fyrirlestur eða bók eða námskeið eða eitthvað slíkt, og reyna að selja. Áskorunin er sú að enginn einstaklingur er tilbúinn að borga fyrir þvættinginn úr eigin vasa og nennir varla að taka við efninu gjaldfrjálsu, en það gerir ekkert til. Mörg fyrirtæki með alltof stórar starfsmannadeildir eru alltaf að leita að einhverju til að gera eða segja til að þóknast háværum róttæklingum. Þau kaupa námskeiðin, bækurnar og fyrirlestrana og þröngva ofan í kokið á lánlausum starfsmönnum sínum, gefa þeim bækurnar í jólagjöf og fylla innri síðu fyrirtækisins af efninu.

Á spena fyrirtækja er engin ástæða til að bjóða upp á hagstæð verð. Ómerkilegasta bók getur borið fleiri þúsund króna verðmiða. 

Nú vil ég ekki afhjúpa nafn frumkvöðlanna á þessu sviði. Þeim gengur víst bara vel og ekki ástæða til annars en að óska þeim góðs gengis. Ég er hérna að leita að nýrri þvælu til að gera að minni. Eitthvað sem fær mannauðsdeildirnar til að öskra af gleði og forstjórana sem fjármagna þær til að opna veskið upp á gátt. 

Geta lesendur aðstoðað mig?

Argentíska vandamálið

Um daginn kusu Argentínumenn yfir sig frjálshyggjumann sem forseta. Sá forseti ætlar sér meðal annars að leggja niður seðlabanka ríkisins. Hann ætlar að skera með vélsög niður hinn opinbera geira, fækka ráðuneytum og einkavæða allt sem hann getur.

En mætir væntanlega viðspyrnu báknsins sem er meira umhugað um eigin velferð en annarra.

Ásgeir Ingvarsson, blaðamaður Morgunblaðsins, skrifar alveg frábæra grein um þetta mál hér (á bak við innskráningarvegg, en að öðru leyti gjaldfrjáls lestur). Þar bendir hann á að þótt kjörið sé gott að þá sé hægt að leggja margar gildrur fyrir hinn nýja forseta.

Þetta forsetakjör er nefnilega vandamál fyrir marga. Fjölmiðlar hafa auðvitað skynjað það með því að fjalla mjög varfærið um málið. Margir vona innst inni að valkostur við það sem hefur ekki virkað hingað til - stæk vinstristefna - virki heldur ekki. Þessi forseti þarf að eiga við þing sem er meira og minna á öndverðum meiði og tekst mögulega að moka sandi í vélina svo hún virki ekki. Ef það tekst að láta yfirlýstar umbætur mistakast er hægt að koma í veg fyrir að svipaðar hugmyndir breiðist út, sem er afskaplega mikilvægt fyrir mörg jakkafötin á spena skattgreiðenda. 

En aðeins að lærdómnum hérna:

Nýkjörinn forsetir Argentínu, Javier Milei, er gallharður frjálshyggjumaður sem las og framkvæmdi uppskrift annars, en látins, gallharðs frjálshyggjumanns, Murray N. Rothbard. Sú uppskrift felur fyrst og fremst í sér að standa á eigin hugsjónum og kalla lélegar hugmyndir lélegar. Og viti menn: Það höfðaði til kjósenda! Þeir sáu þarna mann sem var ekki að lofa öllu fyrir alla heldur að tala fyrir stefnu - hugsjón!

Þetta ætti að vera innblástur fyrir þennan gráa her af litlausu fólki sen einkennir stjórnmálastéttina víðast hvar. Fólk er sífellt að lofa öllu fyrir alla um leið og að vandamálin eigi einhvern veginn að hverfa þótt stefnubreytingin sé engin.

En svo það sé endurtekið: Margir munu leggja sitt af mörkum til að koma í veg fyrir að hinn nýi forseti náði markmiðum sínum, og vona um leið að það takist þar með að skella skuldinni á hann þegar ekkert breytist til batnaðar, vegna fyrirstaðanna.

Spennandi tímar í vændum, vægast sagt, en ég held með forsetanum og vona að hann nái að bjarga þjóð sinni úr örbirgð.

Javier Milei nýr forseti Argentínu

Óhófsandi og skattasýki

Fyrir þá sem höfðu ekki gert sér grein fyrir því þá birtast einhverjir bestu pistlar þjóðmálaumræðunnar á DV.is. Þetta eru pistlar Björns Jóns Bragasonar, sagnfræðings með meiru. Sá nýjasti, Óhófsandi og skattasýki, er dæmi því til staðfestingar. Tilvitnun:

Fyrirhugaðar framkvæmdir við varnargarða á Suðurnesjum eru tilefni margs konar vangaveltna. Hvernig er til dæmis hægt að staðsetja varnargarða ef sáralítið er vitað um hugsanleg upptök jarðelda í framtíðinni? Þá velti Týr Viðskiptablaðsins því upp á dögunum hvers vegna í ósköpunum húseigendur á Íslandi ættu að greiða „enn einn nýjan skatt til að verja eigu félags sem sérhæfir sig í nýtingu jarðhita, með allri þeirri hagnaðarvon og tapsáhættu sem því fylgir“ og benti á að helmingshlutur í HS Orku væri í eigu bresks vogunarsjóðs, Ancala Partners:

„Mikið hljóta þeir þarna í London að hlægja sig máttlausa yfir heimsku okkar Íslendinga. Að ætla að minnka áhættu þeirra verulega með því að byggja varnargarð og láta einhvern annan borga fyrir hann.“

Gullkornin eru mun fleiri í þessum ágæta pistli.

Annars hefur nú afhjúpast aðferðafræði ríkisins á því hvernig því tekst í sífellu að þenjast út eins og blaðra. Hún er einföld:

Í fjárlögum hvers árs er svolítið fé sett til hliðar, í neyðarsjóð. Þetta eru tugir milljarðar á ári. Síðan er ætt í útgjöldin, vel umfram fjárheimildir, en neyðarsjóðurinn notaður til að borga fyrir þau. Þetta geta verið launahækkanir, ráðstefnur og alls konar fyrir suma. Engin umræða fer fram um þetta og ekki þarf að sækja auknar heimildir til Alþingis. Þess í stað er bara gengið á neyðarsjóðinn. Við næstu fjárlagagerð þarf svo auðvitað að auka eyðsluna sem nemur hinum gömlu útgjöldum, plús andvirði neyðarsjóðarins, og ofan á þau fjárlög svo bætt við nýjum og stærri neyðarsjóði sem fer í að stækka báknið á næsta ári.

Menn vona auðvitað að engin sé neyðin og að ekki uppgötvist að neyðarsjóðurinn er búinn, en geta auðvitað verið óheppnir.

Ég tek hattinn ofan fyrir hugmyndaauðginni. 

Kannski þarf að koma á einhverri varðstöðu um þennan neyðarsjóð svo ríkisstjórnin fái ekki að laumast óáreitt í nammikrukkuna án þess að það sé rætt eða í hið minnsta tilkynnt á áberandi hátt.

En í millitíðinni má nota pistla Björns til að halda sér sjáandi í allri þokunni sem dælt er yfir okkur.

Hljómur frelsisins og blaðamenn

Kvikmyndin Sound of Freedom hefur áður verið nefnd á þessum stað. Mæli ég með góðri greinaröð um þessa kvikmynd á Krossgötum [1|2|3] eftir höfund með leiftrandi réttlætiskennd í brjósti. 

Örlítill inngangur: Kvikmyndin fjallar um kerfisbundin barnarán og sölu á börnum, og sannsögulega lýsingu á því hvernig reynt er að bjarga þessum börnum. Donald Trump hefur sagst vera á móti kynlífsþrælkun barna og bauð höfundi myndarinnar í spjall á meðan sá fyrrnefndi var forseti. Fyrir vikið hefur boðskapur myndarinnar verið afskrifaður eins og einhvers konar Trump-boðskapur og samsæriskenning (maður óskar þess nú ekkert heitar en að barnarán og sala á börnum í kynlífsþrælkun sé hreinn hugarburður). Blaðamenn hafa í kjölfarið talið það vera skyldu sína að rægja þessa mynd og fjalla um hana á neikvæðum nótum.

Ég var eiginlega búinn að gleyma þessu máli öllu þar til ég rakst á sýningartíma myndarinnar í Danmörku og sá þar ýmsa dóma. Dómar kvikmyndagesta eru góðir, og meðaleinkunn 5,2 af 6 gefin. Dómar fjölmiðlanna, og svokallaðra fagmanna í kvikmyndarýni, eru vondir:

• 2 stjörnur af 6 (borgaralega sinnað dagblað, en vísar í Trump)
• 2 stjörnur af 6 (kristilegt dagblað, og kallar myndina óáhugaverða)
• 3 stjörnur af 6 (kvikmyndarýni sem sér að því að bent sé á siðferðisbrest)
• 1 stjarna af 6 (kvikmyndarýni, sem telur myndina ósmekklega)
• 2 stjörnur af 6 (vinstrisinnað blað, sem kallar myndina tilfinningaklám)
• 4 stjörnur af 6 (æsifréttablað sem þorir)
• 4 stjörnur af 6 (borgaralega sinnað dagblað)

Á IMDB fær myndin 7,7 af 10 sem er mjög góð einkunn og byggð á yfir 84 þúsund einkunnagjöfum. Á IMDB eru það áhorfendur, en ekki svokallaðir sérfræðingar, sem gefa einkunnirnar. 

Auðvitað er ekki fáheyrt að kvikmynd sé elskuð af fólkinu á meðan spekingarnir eru ósáttir, og öfugt. En rökstuðningur þeirra sem gefa lélega einkunn eða veita neikvæða umfjöllun er oft einhver tilvísun í Trump og álíka fyrirbæri, og hér og hér má sjá stæk dæmi um þetta viðhorf.

Þetta fær mig til að hugleiða aðeins víðar hvernig blaðamenn nálgast vinnuna sína. Þeir hljóta jú að hafa sótt í blaðamennsku til að greina, aðgreina og gera grein fyrir einhverju. Þeir hljóta að hafa alist upp við að telja sig sjá kjarna málsins, hafa hæfileika til að greina hismið frá kjarnanum og geta boðið upp á einhverja fréttnæma eða áhugaverða nálgun á viðfangsefni samtímans.

Ef blaðamenn geta ekki horft á kvikmynd sem áhorfendur almennt virðast elska, byggða á raunverulegum atburðum, um björgun á börnum úr kynlífsþrælkun, og dæmt hana út frá öðru en því að Trump sagði eitthvað jákvætt um hana, eiga þeir sér þá einhverja von?

Ég held ekki, og er sífellt að styrkjast í þeirri afstöðu.

Blaðamenn geta auðvitað sagt okkur frá markatölu í íþróttaleik og hvað veðurfræðingur heldur að komi úr himnunum eftir einn eða í mesta lagi tvo daga, en mikið lengra nær það ekki.

Fyrir vikið þurfum við hin að sækja í efni óháðra blaðamanna, hlaðvörp, rökræður, skýrslur og jafnvel setja okkur inn í vísindagreinar sem fjölmiðlar hunsa af því það er ekki á handritinu sem þeir fengu til að skrifa.

En auðvitað bara gefið að við nennum að vita eitthvað meira en markatölur íþróttaleikja, og hvort við eigum að fara út í flíspeysu eða regnjakka næsta dag.

Stækkum tengslanetið

Um daginn barst mér vinabeiðni á fjésinu frá ungum manni sem hafði lesið ýmis skrif mín og taldi sig vera nokkuð sammála mér í mörgum atriðum. Hann sendi mér síðan skeyti sem endaði á þessum orðum:

„Er að tengjast ýmsum skoðana systkinum okkar.”

Þetta fannst mér vera gott framtak sem ég hef hugleitt svolítið í kjölfar beiðninnar.

Á veirutímum var nánast óhjákvæmilegt fyrir mig að tengjast nýju fólki þvert á ýmsa hópa, og eðli málsins samkvæmt fór slíkt aðallega fram á samfélagsmiðlum. Þannig var hægt að halda geðheilsunni í geðveikinni og bólstra huga sinn af þekkingu og upplýsingum sem fjölmiðlar héldu rækilega frá okkur og gera jafnvel enn þann dag í dag. 

En geðveikin nær lengra en til veirunnar. Pólitískur rétttrúnaður er orðinn að frekar umfangsmiklu trúarbragði sem nær til allra þátta lífsins, heldur úti sínum prestum sem sjá um að boða nýjasta sannleikann sem breytist frá degi til dags, og þenur sig út á kostnað venjulegs fólks. Trúarbrögðin skiptast í nokkra kafla, eða eins konar guðlaus guðspjöll, þar sem hefur allt í einu, á einhvern undraverðan hátt, sennilega í fyrsta skipti í sögunni, tekist að ná vísindalegri og pólitískri samstöðu sem ekki má gagnrýna. Má þar nefna:

• Maðurinn er að hita upp jörðina með losun á koltvísýringi í andrúmsloftið
• Einstaklingurinn er ekki af einhverju einu líffræðilegu kyni
• Lyfjagjöf er betri en ónæmi
• Sum stríð á að styðja með öllum ráðum - vopnum, fé, skrokkum
• Óleiðrétt heildarlaun allra karlmanna eiga að vera jöfn eða lægri óleiðréttum heildarlaunum allra kvenna (og gleymum ekki kvárunum sem hafa troðið sér inn í kvenréttindahreyfinguna án boðskorts)

Listinn er auðvitað lengri og menn eru sífellt að hrasa um einhvern rétttrúnaðinn sem er nýbúið að blása í. Þetta bitnar að vísu verst á þeim sem vilja vera rétttrúaðir því aðrir af því sauðahúsi eru vel vakandi fyrir minnstu frávikum og æða í eigin safnaðarmeðlimi með heykvíslarnar á lofti þegar þau uppgötvast.

Við hin, sem gerum grín að þessu eða andmælum, leikum okkur að því að misstíga okkur og fáum stundum í staðinn klaganir og kvartanir og tilraunir til þöggunar, nema meðalið sé að ráðast á pósthólf fólks. Það verður bara að hafa það. 

En það er í þessu umhverfi að tengslanetið er mikilvægt. Ég tek gjarnan þátt í að stækka þitt, gefið að við séum samherjar (ekki endilega sammála um allt, en viljum opin og raunveruleikatengd skoðanaskipti, og svartur húmor skemmir ekki fyrir), og hvet fleiri til að hugsa á sömu nótum. Aldrei aftur á þeim að takast að loka okkur inni, ógna okkur með sprautunálum og drepa okkur úr einveru og þunglyndi.

Verðlaun fyrir að slíta vegunum

Yfirvöld vinna núna mjög að því að auka slit á vegum og framleiða svifryk í þéttbýli. Vefþjóðviljinn tekur þetta ágætlega fyrir:

Vinsæll rafbíll vegur um 1,8 tonn. Hann mun frá áramótum greiða 6 krónur fyrir kílómetrann skv. áætlun fjármálaráðherra.

Vinsæll bensínbíll vegur um 1 tonn. Miðað er við að skattur (vörugjöld og vsk.) af bensínlítranum sé um 150 krónur og bíllinn eyði um 6 lítrum á hundraðið. Þá er kílómetragjald hans um 9 krónur.

Létti bensínbíllinn greiðir því 50% hærra kílómetragjald en þungi rafbíllinn mun gera. Er það sanngjarnt? Vegslit er háð þyngd bíla. Hvers vegna verður hærri skattur á bílinn sem slítur vegunum minna?

Hér er spurt hvers vegna en engin góð svör í boði:

• Notkun Íslendinga á bensín- og Dísel-bílum hefur áhrif á loftslag Jarðar, hvorki meira né minna
• Innflutt eldsneyti kostar of mikinn gjaldeyri, ólíkt kaupum á rándýrum rafmagnsbílum
• Stjórnmálamenn hafa bundið Íslendinga í flókið kerfi alþjóðlegrar skattheimtu sem verðlaunar orkuskort
• Menn vita hreinlega ekkert hvað þeir eru að gera og hvaða afleiðingar gjörðir þeirra hafa

En sama hvað þá stefnir allt hér að einu marki: Að taka bílinn af venjulegu fólki, þennan þarfasta þjón mannsins sem gefur honum ferðafrelsi, svigrúm og möguleika á að komast á milli staða.

En ekki fyrr en er búið að kæfa hann í niðurgreiddu svifryki rafmagnsbílanna.

Frumvarp um kílómetragjald á hreinorkubíla

Dauðasprauturnar

Í fréttatilkynningu sóttvarnalæknis frá 13. september s.l. er því ranglega haldið fram að tæplega helmings líkur séu á andláti fullbólusetts af völdum Covid-19 miðað við að vera óbólusettur. Greining Þorsteins Siglaugssonar á gögnum sem útreikningurinn byggir á hrekur niðurstöðu sóttvarnalæknis. Til þess að reikna sig til þessarar niðurstöðu endurskilgreindi sóttvarnalæknir hugtakið „óbólusettur“ þannig að sá hópur innihéldi auk óbólusettra alla þá sem létu bólusetja sig með fyrstu tveimur sprautunum en afþökkuðu örvunarsprauturnar. Auk þess að upplýsa um breytta skilgreiningu sóttvarnalæknis á hugtakinu óbólusettur sýna útreikningar Þorsteins að líkur fullbólusettra á að deyja af völdum Covid-19 eru þrisvar sinnum meiri en óbólusettra.

 

Útreikningar Þorsteins, sem byggja á gögnum sóttvarnalæknis, staðfesta að mRNA bóluefnið stendur ekki undir væntingum. Greining Þorsteins bætist við fjölda rannsókna sem sýna fram á gagnsleysi og skaðsemi efnisins. Vonandi verða þessir nýju útreikningar til þess að íslensk heilbrigðisyfirvöld endurskoði áframhaldandi notkun bóluefnisins. Sóttvarnalæknir þarf að skýra ástæður þess að skilgreiningu á hugtakinu óbólusettur var breytt þannig að það næði einnig til þeirra sem þáðu frumbólusetningarnar. Meðan trúverðug skýring á endurskilgreiningu hugtaksins óbólusettur er ekki gefin er erfitt er að verjast þeirri hugsun að sóttvarnalæknir hafi beitt blekkingum til að fegra áhrif bóluefnisins.

 

Að landlæknir haldi áfram að hvetja eldri borgara til að þiggja örvunarbólusetningu þegar ljóst er að ávinningurinn af bólusetningunni er neikvæður er mikið áhyggjuefni. Tölur embættis landlæknis sýna svart á hvítu að bólusettur einstaklingur er í meiri hættu en sá sem ekki þiggur sprautu.

 

(Þessi færsla er algjörlega byggð á vinnu annarra. Ég setti bara saman, bætti við tenglum og íslenskaði gæsalappir. Textann skrifaði Þorgeir Eyjólfsson. Myndin var útbúin af grafískum hönnuði.)