Orkumálastjóri gleymdi raforkunni

Ég var í sakleysi mínu að horfa á myndband á jútjúb þegar þar birtist allt í einu auglýsing frá forsetaframbjóðandanum Höllu Hrund (sem virðist ekki vera með eftirnafn). Þetta er áhrifamikið og vel unnið myndband með tónlist og talsetningu (sérstaklega miðað við að það var greitt af opinberum starfsmanni, eða hvað?), og þar segir Halla Hrund meðal annars að Íslendingar hafi með seiglu og samvinnu byggt... 

brýr, vegi og hitaveitu.

En gleymdi orkumálastjórinn fráfarandi ekki einhverju þarna? Einhverju enn mikilvægara en jafnvel brúm, vegum og hitaveitum, þótt allt sé þetta nú mikilvægt?

Jú, auðvitað. Hún gleymdi vatnsfalls- og jarðvarmavirkjununum.

Hún gleymdi raforkunni. En mundi eftir hitaorkunni.

En kannski gleymdi hún engu. Hún hefur í starfi sínu sem orkumálastjóri lagt á sig ýmsar krókaleiðir til að koma í veg fyrir fleiri raforkuvirkjanir. Hún vill ekki kannast við það býst ég við.

Brýr, vegir og hitaveita, og stórar, öflugar, arðbærar, umhverfisvænar, verðmætaskapandi vatnsfallsvirkjanir sem mala eigendum sínum gull um leið og þær útvega ódýra orku til heimila og iðnaðar.

Kannski er það jákvæða við þetta framboð að núna losnar stóll hennar fyrir manneskju sem lítur ekki á það sem vinnu sína að hindra orkuframleiðslu, og kannski frekar að koma henni á koppinn með ábyrgum hætti.

Orkumálastjóri sem gleymir ekki mikilvægi orku.

Það má vona.

Brennuvargar mótmæla eldsvoða

Þings­álykt­un­ar­til­laga að stefnu um stuðning Íslands við Úkraínu 2024 til 2028 var samþykkt mótatkvæðalaust á Alþingi í dag með 47 atkvæðum. Þá vitum við það. Ísland er aðili að stríði án þess að hafa lýst yfir stríði, vera dregið inn í stríð, standa ógn af stríði (nema kannski núna, með því að taka beina afstöðu) eða fá nokkurn skapaðan hlut úr því stríði, sama hvernig það fer.

Það var engin sérstök eftirspurn eftir afstöðu eða aðstoð Íslendinga, nema auðvitað þegar íslenskir ráðamenn voru að gera sig gildandi með faðmlögum við skeggjaðan karlmann. 

Íslenska ríkisvaldið gæti sent allar skattheimtur á Íslandi yfir heilt ár í þetta stríð og þær myndu fuðra upp yfir helgi án þess að breyta neinu.

Nú þarf auðvitað að finna lausn á vandamálum Austur-Úkraínu. Þar hefur geisað stríðsástand í áratug, fyrst án beinnar aðkomu rússneskra hermanna og undir það seinasta með beinni aðkomu slíkra hermanna. Þetta eru samt sömu átökin og sama vandamálið. Áhugi á að leysa þau átök með friðsamlegum hætti hafa dalað mjög eftir að Rússagrýlan var dregin úr geymslunni. En það er eina vænlega leiðin. 

En hvað gerum við þess í stað? Jú, gerum Vesturlönd að fíflum í alþjóðasamfélaginu - fíflum sem að lokum hafa skuldsett sig í fátækt, drepið fátæka fólkið úr orkuskorti, eyðilagt alla gjaldmiðlana, gert að óvinum öll ríki sem geta framleitt varning og orku með hagkvæmum hætti og auðvitað málað stóra skotskífu á okkur sem skortir engan vilja til að miða á.

Og segjum svo að við séum að tala fyrir friði og gegn stríði.

Brennuvargur með eldspýtur og bensínbrúsa að tala gegn eldsvoðum.

Vonum að þvælan taki enda sem hraðast svo niðurstaðan verði ekki heimsstyrjöld. Ég sé kosti í að brenna illgresi til að byrja upp á nýtt, en mun fleiri ókosti.

Ekki sammála um stuðning Íslands við Úkraínu

Forsetabaninn

Þeir hljóta að vera hugsa sig vel um þessir forsetaframbjóðendur sem hafa enn ekki stigið inn í settið hjá Spursmálum Morgunblaðsins. Þeir sem þar hafa verið hafa lent í ótrúlegu minnistapi, hrasað um beinagrindurnar í skápunum sínum og talað af sér fylgi í skoðanakönnunum. 

Forsetabaninn, eins og raunar Fréttin.is líka.

Forsetaframbjóðendur geta ekki lengur gert ráð fyrir drottningaviðtölum þar sem þeir eru bara spurðir út í ást sína á íþróttastarfi barna og landgræðslu.

Atvinnustjórnmálamenn hefði líka gott af því að fara í almennilegar yfirheyrslur þar sem þeir fá ekki að komast upp með að fara undan í flæmingi. Eftir veirutíma, þar sem blaðamenn stóru miðlana fóru í hálfgerða keppni í upplýsingaóreiðu og þöggun, eru kannski að verða til fleiri nothæfir fjölmiðlar á ný. Sjáum hvað setur.

„Með sakleysislegri myndum af mér“

Þetta með Úkraínu

Það er af mörgum talið mikilvægt að Vesturlönd hafi mikil afskipti af deilum Úkraínu og Rússlands um örlög fólksins í austasta hluta Úkraínu. Þær deilur hafa staðið yfir í áratug og hafa síðan árið 2022 falið í sér beina þátttöku rússneskra hermanna innan landamæra Úkraínu, frekar en óbeina. Enn sem komið er eru vestrænir hermenn í Úkraínu ekki gerðir sýnilegir en þeir eru þarna líka og hafa verið lengi.

Nú er svo komið að íslenskir skattgreiðendur eru byrjaðir að fjármagna vopnakaup til að halda uppi átökum í deilum Rússa og Úkraínumanna. Bandaríkjamenn samþykktu nýlega svimandi stuðning við Úkraínu í bæði peningum og vopnum, sem hjálpar líka stjórnmálamönnum þar í landi að kaupa sér atkvæði með því að ráða fólk í vopnaframleiðslu. Mörg Evrópuríki eru að afvopna sig og berskjalda til að fóðra átökin með vopnum sínum og peningum. 

Vesturlönd, en ekki önnur, hafa að auki gert sig aðeins fátækari með því að neita sér aðgangi að hagkvæmri rússneskri orku og öðrum hráefnum úr Rússlandi. 

Allt þetta, til einskis.

Það hefur blasað við frá upphafi að ef menn vilja ekki stofna til friðarviðræna um ástandið í Austur-Úkraínu að þá myndi rússneska hakkavélin smátt og smátt fá sínu framgengt í Úkraínu. Núna eru vestrænir fjölmiðlar, sem eru oft seinastir allra til að fatta eitthvað, byrjaðir að átta sig á þessu. Fínu skriðdrekarnir eru að fuðra upp, það fer að verða skortur á fallbyssufóðri í formi ungra karlmanna og ekkert framundan nema tap. Því lengur sem menn halda uppi átökunum, því stærra verður tapið. 

Ég er enginn stuðningsmaður Pútín sem stútar andstæðingum sínum á færibandi né innrásar rússneskra hermanna inn í fullvalda ríki. En þetta eru átök tveggja ríkja og yfirleitt höfum við lítinn áhuga á slíku, þ.e. þegar spilltir stjórnmálamenn og milljarðamæringar hafa ekkert að fela (eins og lífvopnaverksmiðjur, erfðaefnatilraunir og peningaþvott).

Það er kominn tími til að biðja um frið og hætta að kynda undir stríðsátök. Íslendingar gætu auðveldlega sýnt gott fordæmi hérna.

Grænu skattarnir þínir eru blekking

Þeim fjölgar í sífellu, grænu sköttunum, þ.e. skattar sem eiga að breyta veðrinu. Þú sérð það á eldsneytisverðinu, bílverðinu, á orkureikningnum, og í raun í verðlagi á öllu því grænu skattarnir leggjast á allt, frá matvælaframleiðslu til flugmiða. 

Kannski sérðu það ekki beint, en það er svolítil hugaræfingin fólgin í því: Þótt eitthvað hafi ekki hækkað í verði þá hefur það heldur ekki lækkað í verði, og gæti mögulega hafa gert það. Þetta snýst um að sjá hið ósýnilega eins og Bastiat orðaði það. Þú sérð að hið opinbera er að reisa styttu en sérð ekki töpuð tækifæri skattgreiðenda sem voru látnir fjármagna þá sýningu, svo dæmi sé tekið.

En núna er loksins búið að búa til svo gott móteitur við þessum trúarbrögðum að jútjúb hefur ekki einu sinni fundið ástæðu til að þurrka það út: Heimildamyndin Climate: The Movie (tengill á Rumble-síðuna ef jútjúb finnur afsökun til að fjarlægja efnið). 

Sem beita birti ég hér tvær stillimyndir úr myndinni.

Þarna eru þessi trúarbrögð nútímans tekin vel í sundur og að því marki að víkkípídía sér ástæðu til að kasta skít á myndina (gott merki um að þar sé eitthvað gott á ferð sem ruggar bátnum).

Ég ætlaði nú ekki að horfa á alla þessa mynd (tel mig þekkja efnið ágætlega) en þegar ég byrjaði þá gat ég ekki hægt. 

Þegar einhver kallar núna á eftir því að þú tæmir veskið, leggir bílnum og hættir að ferðast til að bjarga loftslaginu þá getur þú kannski ekki mikið að því gert (skattar eru skattar, og valkosturinn er fangelsi), en þú veist þá a.m.k. að hérna er á ferðinni enn eitt svindlið sem fer á lista með veirutímum, vopnakaupum og vönun barna, sem er allt saman viðbjóður og mætti kalla vöffin þrjú (VVV).

Langt í land að gera upp veirutíma

Þið munið vonandi ennþá eftir veirutímum. Þar sem engin lækning var til. Engin eldri lyf sem dugðu. Lýsi meira að segja sett á bannlistann. Læknum bannað að birta rannsóknir sínar. Ritskoðun og annað gott.

Það á ennþá eftir að gera þessa tíma upp. Margar bækur finnast vissulega en hver les bækur í dag? Við erum að bíða eftir því að gráir embættismenn segi fullum fetum að þeir hafi verið nothæfar strengjabrúður á meðan lyfjafyrirtækin rökuðu inn seðlum fyrir að selja okkur eitur. Það mun aldrei gerast.

Lítið dæmi um skort á slíku uppgjöri birtist í ummælum strengjabrúðunnar í Hvíta húsinu í Bandaríkjunum. Hann sagði, við mikla kátínu áhorfenda:

„Munið þegar hann var að reyna að eiga við Covid... Hann mælti með því að sprauta smá klór í æðarn­ar,“ sagði Biden.

„Hann hitti þó ekki, klór­inn fór all­ur í hárið hans,“ gantaðist for­set­inn og upp­skar mik­inn hlát­ur viðstaddra.

En sagði Trump þetta? Hann hugsaði vissulega upphátt um ýmislegt sem hann var að heyra um. Ég sé samt ekki að hann hafi gefið út nein fyrirmæli eða leiðbeiningar til fólks um að sprauta sig með klór, en sé svo þá skal ég hlægja með Biden, að þessu sinni. Ef eitthvað var hann frekar leitandi og hikandi og leit í sífellu á læknir í sama rými. Og vildi auðvitað að fólk væri úti í sólinni. 

En Trump er Trump, fljótari að tala en hugsa. Það sem blasir við og blasti raunar allan tímann við er að margar gagnlegar meðferðir gegn veirunni voru hreinlega kæfðar. Lyfsalar neituðu að afgreiða lyfseðla, rannsóknir voru svæfðar og læknar neituðu að meðhöndla sjúklinga þar til þeir voru við dauðans dyr, og þá bara með rándýrum og banvænum lyfjum og auðvitað öndunarvélum.

Er þetta gleymt og grafið?

Það væri skelfing.

Þessi veira var búin til á rannsóknarstofu. Hún var auðlæknanleg með ódýrum og aðgengilegum lyfjum. Samt leiddi hún til tveggja ára tímabils eyðileggingar á venjulegu fólki (á meðan aðrir græddu á tá og fingri).

Ég tek ekki þátt í þessari gleymsku og hef undanverið verið að gleypa í mig bækur um veirutímana og hvernig allt var þar gert rangt, jafnvel viljandi.

Mikið hefði nú verið gott ef fólk hefði fylgt leiðbeiningum Trump og farið út í sólina frekar en loka sig inni í myrkrinu, af mörgum ástæðum. En það er eins og það er, ef Trump segir að himininn sé blár þá er hann í raun grænn. Upplýstari er umræðan ekki.

Trump hafður að háði í ræðu Bidens

Treystu fagmönnum, þegar þeir sinna fagi sínu

Í dag birtist eftir mig grein á vefritinu Krossgötum: Treystu mér, ég er læknir.

Mér finnst ástæða til að bæta aðeins við hugleiðinguna sem þar kemur fram.

Fáar stéttir njóta jafnmikillar aðdáunar og trausts og læknar, og ég myndi segja að það sé yfirleitt verðskuldað. Þetta traust hafa læknar jafnan borið af mikilli hógværð með því að lækna og líta á það sem vinnuna sína, eins og pípari sem setur saman rör og gerir það vel, en núna er öldin önnur. Á veirutímum skiptu læknar sér í fylkingar og sú sem var í náðinni hjá yfirvöldum tók að sér að reyna þagga niður í hinni. Læknar slógust í lið með þeim sem vildu ritskoða, þagga niður í fólki og banna læknum í hinu liðinu að lækna, eða reyna það.

Margir læknar afhjúpuðu sig sem mikilmennskubrjálæðinga en flestir sem þöglar raggeitur. 

En læknar láta eins og ekkert hafi í skorist. Þeir kvarta núna undan upplýsingaóreiðu og því að fólk sé að spyrjast aðeins of mikið út í sprautur af ýmsu tagi og jafnvel efast um notagildi þeirra. En þeir telja sig ennþá vera á háum stalli. Svo háum að þeir geti stofnað félög um loftslagsmál og haldið fundaraðir um upplýsingaóreiðu án þess að slíkt sé hreinlega skoplegt. 

Ég vinn með mörgum mjög færum einstaklingum. Sumir geta reiknað upp á aukastaf burðarþol í flóknu stálvirki sem þarf að verja menn og búnað frá sterkum öflum hafsins. Sumir hanna brýr sem þurfa að standast fulla rússneska skipstjóra sem sigla á þær. Þeir hafa sýnt fram á mikla færni og getu. En ætla ég að taka meira mark á þeim en öðrum ef þeir stofna klúbba burðarþolsverkfræðinga með áhyggjur af loftslaginu? Viljum við eyða miklu púðri í félag múrara með áhyggjur af arnarstofninum? Auðvitað ekki.

Ég er ekki að segja að við þurfum að „treysta sérfræðingunum”, heldur að við eigum ekki að láta dáleiða okkur með titlum þar sem fagstétt í einu fagi þykist geta misnotað traust okkar til að láta taka mark á henni í öðru fagi.

Allskyns félagsskapur lækna, múrara, pípara og burðarþolsverkfræðinga er góður og gildur. En kannski treysti ég píparanum betur fyrir rörunum en loftslaginu. Og sjálfum mér betur en læknum með áhyggjur af loftslaginu.

Van­bú­in vís­indi og rassskelltir blaðamenn

Ég las með bros á vör leiðara í Morgunblaðinu í dag sem var hvort í senn beittur og jarðbundinn. Hann fjallaði um loftslagsvísindin. Ég ætla ekki að endurbirta þennan leiðara því hann er jafnvel í sjálfu sér ástæða til að borga Morgunblaðinu fyrir aðgang að blaði dagsins en tek nokkrar tilvitnanir.

Það snún­asta við lofts­lags­vís­ind­in er að það vant­ar dá­lítið upp á að þau séu vís­indi. For­senda trú­ar­setn­inga er að kenn­ing­in haldi þótt á móti öll­um lík­ind­um sé.

Vest­ræn­ar rík­is­stjórn­ir telja óvar­legt að hugsa sjón­ar­mið sín upp­hátt. Þær hafa, til að tryggja vinnufrið, skrifað und­ir að grípa skuli til björg­un­araðgerða fyr­ir til­tek­in tíma­mörk.

Vand­inn við þá stefnu er að klukk­an geng­ur. Bret­ar fluttu sín lof­orð aft­ur til árs­ins 2030 og all­ir vita að þegar þau tíma­mörk nálg­ast verða þau flutt aft­ur um 10 ár til viðbót­ar. Því reynsl­an sýn­ir að fimm ár líða of hratt þegar ekk­ert ger­ist.

Svo satt! 

En að auki, sem miklu skipt­ir, að ein­göngu við, dek­ur­börn­in í vest­ræn­um heimi, tök­um þátt í lofts­lags­dans­in­um, á meðan 90% heims­byggðar­inn­ar láta sér fátt um finn­ast. Það dæmi geng­ur ekki upp frek­ar en önn­ur í þessu máli. En það telja lofts­lagspáf­ar hreint auka­atriði.

Svo satt!

Vestrænir blaðamenn geta ekki lengur ferðast til útlanda til að skamma fólk þar fyrir að eyðileggja loftslagið. Þeir eru núna rassskelltir og sendir heim með rauðan bossa eins og myndbandið hér að neðan sýnir.

Það er bara spurning um tíma þar til það verður búið að vinda ofan af þessari vitleysu. Þetta eru menn byrjaðir að sjá, meira að segja blaðamenn innan sumra af þessum hefðbundnu fjölmiðlum. Mikið var!

Mínus einn frambjóðandi

Katrín Jakobsdóttur, atvinnuleysingi sem sækist eftir kjöri í embætti forseta Íslands, mætti í viðtal um daginn. Tel ég óhætt að segja að hún hafi með hreinskilni sinni um skoðanir sínar drepið það framboð. Atvinnuleysið mun því halda áfram, nema hún skammti sér biðlaun eða annað gott sem kerfið býður sumum upp á en ekki öðrum.

Fækkar þar með um einn í þeirri kosningabaráttu. Nema auðvitað að Katrínu takist að forðast viðtöl án þess að nokkur taki eftir.

Það blasir við að fjölmiðlar telji að skoðanakannanir núna gefi vísbendingu um líklega sigurvegara. Þeir hafa því þrengt mjög umfjöllun sína um frambjóðendur sem þeir fjalla um. Þetta er kannski skiljanlegt því blaðamenn þurfa að forgangsraða tíma sínum, en það má ekki gleymast að framboðsfrestur er ekki runninn út og að kannanir eru enn á fleygiferð.

Áður fyrr hafði ég litlar skoðanir á forsetakosningum á Íslandi. Ég hafði talið að þær hafi snúist um það hvort áherslan ætti að vera á skógrækt eða íþróttastarf barna - allt eitthvað svo ljómandi gott að enginn gæti haft neikvæða skoðun á því.

Nú er öldin önnur. Núna vantar í þetta embætti einstakling með sjálfstraust, greind, væntumþykju fyrir sjálfstæði Íslands og getu til að slá á puttana á þingi sem er á furðulegri vegferð. Einhvern eins og Ólaf Ragnar Grímsson, satt að segja, en helst betri í öllu sem hann var góður í.

Og þar er bara einn frambjóðandi líklegur til að fylla í þá stóru skó: Arnar Þór Jónsson.

Tel ég jafnvel betra að sleppa því að kjósa en að kjósa ekki Arnar Þór, en nú er ég auðvitað bara kjósandi í lýðræði og fullkomlega sáttur við að hver maður ráðstafi sínu atkvæði að vild.

Til dæmis til að liðka fyrir valdatöku Evrópusambandsins á Íslandi, eða WHO, eða jafnvel NATO. 

Til dæmis til að tryggja að færibandið á Alþingi mæti engri mótstöðu.

Eða að fullveldi og sjálfstæði Ísland verði meira í orði en á borði.

Fjölmiðlamönnum er ekki hægt að segja fyrir verkum. Þeir eru með sína ritstjóra sem svara til sinna eigenda. En eins og veirutímar kenndu okkur þá eru fjölmiðlar ekki handhafar sannleikans. Það ert þú miklu frekar. Og þú færð, í bili, að kjósa.

Í bili.

Katrín: Jóhönnustjórnin talaði máli Íslands

Þegar meirihlutinn ræður

Ég man vel eftir mörgum atriðum frá grunnskólaárum mínum, þar á meðal frímínútunum. Hvernig átti að eyða þeim? Í fótbolta? Körfubolta? Brennibolta? Að reyna komast upp með að fara ekki út og hætta á að verða sendur til yfirkennarans ef gangavörðurinn næði manni? 

Yfirleitt var það meirihlutinn sem réð og aðrir tóku þátt til að hafa eitthvað fyrir stafni. Þetta var samt ekki algilt. Sumir völdu að gera eitthvað annað en meirihlutinn og það var auðvitað bara allt í lagi. Það er fínt að fylgja meirihlutanum því það er gaman saman og það allt, en enginn gat þvingað mann í leikinn.

Þegar árin líða og maður fer á milli skólastiga myndast ný samsetning af fólki, nýr meirihluti, t.d. í gegnum kosningar til nemendafélaga sem ákveða hvar eigi að fara í útskriftarferð og hvenær á að halda árshátíð. Þeir sem vilja geta verið með meirihlutanum eða sleppt því og gert eitthvað upp á eigin spýtur eða minni hópum.

En svo kemur að því að maður fær að kjósa. Lýðræði er kannski hægt að skilgreina sem fyrirkomulag þar sem meirihlutinn ræður. Munurinn er samt sá að meirihlutinn ræður í raun og veru og ræður öllu sem hann vill ráða. Hann ræður yfir minnihlutanum. Sé einhverju stjórnað af hinu opinbera þá er það undir stjórn meirihlutans og möguleikinn til að velja aðra leið tekinn úr sambandi.

Flestir eru sennilega hlynntir því að það eigi bara að gilda ein lög, vera ein lögregla, einn æðsti dómstóll og þess háttar. Sama óskilvirka ringulreiðin þarf að gilda jafnt fyrir alla, ekki satt? En hvað með byggingareglugerð? Þar er greinilega eitthvað að og húsum skilað til kaupenda fullum af rakaskemmdum og myglusveppum. Af hverju er ríkisvaldið hérna að láta eitt yfir alla ganga þegar er augljóslega hægt að gera betur? Og hvað með hæfniskröfur til að fá að kalla sig sálfræðing? Hérna stuðlar ríkisvaldið að skorti og biðlistum. Nú eða regluverkið í kringum framleiðslu á malbiki. Hið opinbera hefur hér verið iðið við að taka gamlar og góðar uppskriftir, henda þeim í ruslið og innleiða aðrar og verri.

Svona mætti lengi telja. Um leið og hið opinbera treður einhverju undir sinn hatt, hvort sem það er með beinu eða óbeinu eignarhaldi, í formi löggjafar og regluverks eða kröfu um að sækja um og fá leyfi til að mega hefjast handa þá er það að segja að meirihlutinn ráði. Þeir sem eru á annarri skoðun þurfa að hlýða meirihlutanum, sama hvað.

Ég er feginn að það var ekki lýðræði á skólalóðinni. Það stuðlaði að sérhæfingu og fjölbreytni. Kannski hið opinbera leyfi dag einn slíkum jarðvegi að næra samfélagið í heild sinni.