Útverðir mannréttinda og tilhneiging til að gleyma

Í dag birtist grein eftir Arnar Þór Jónsson, lögmann, þar sem meðal annars segir:

Í kófinu breyttist réttarríkið í sóttvarnaríki. Mannréttindi borgaranna urðu að sjónhverfingu en lögregluríkinu óx fiskur um hrygg. Lögreglan fékk of mikil völd, án þess að dómsvaldið eða löggjafarvaldið stigju niður fæti og settu nægilega skýr mörk. Háskaleg skref voru stigin í átt til harðstjórnar án opinnar og lýðræðislegrar umræðu. Afleiðingar þessarar umbreytingar gætu orðið langvarandi.

Nú gæti einhverjum dottið í hug að kalla þetta ýkjur. Hvaða vitleysa! Hér er ennþá réttarríki, nema ef vera skyldi fyrir einstæða feður og nokkra skemmtikrafta! Lögreglan er bara það! Hér er ekkert lögregluríki!

Finnst mér því við hæfi að rifja upp frásögn ágætrar konu, sem skrifaði um afskaplega sérstaka upplifun sinni af lögreglunni í nóvember 2020, þegar samfélagið var að festa sig í fari smittalninga og því að halda unglingum einmana, meðal annarra uppátækja. Úr frásögn hennar (feitletrun mín):

Þeir vildu vita hversu margir væru samankomnir og báðu um að fá að koma inn. Ég steig út fyrir og spjallaði við þá en hleypti þeim ekki inn. Tók þá einn þeirra upp á því að gægjast inn um gluggann í von um að sjá hversu margir væru samankomnir. ... Varðstjórinn (sem einnig setti fótinn inn fyrir heimilisdyrnar til að koma í veg fyrir að ég gæti lokað dyrunum) veit að sjálfsögðu að þetta er brot á stjórnarskrá Íslands en þegar vírus sem smitar út yfir gröf og dauða  er annars vegar að þá virðist sem stjórnarskrárvarinn réttur eins og friðhelgi heimilisins sé fokinn út í veður og vind. ... Varðstjórinn tilkynnti áður en hann yfirgaf svæðið að mér bæri að segja rétt og satt frá og að ég ætti rétt á lögfræðingi. Reikna því með því að hann gefi út kæru. Gæti orðið áhugavert.

Viðkvæmari sálir hefðu sjálfsagt brotnað saman yfir því að þurfa eiga við þrjá fullvaxna karlmenn í lögreglubúningum (oftast, en ekki alltaf, kallaðir lögreglumenn) sem að auki hóta manni kæru og raða sér á húsveggina til að kíkja inn um gluggana. En ekki þessi sterka kona sem varð mér endalaus uppspretta hugrekkis og staðfestu á veirutímum, meðal annarra sem ég hef verið svo lánsamur að kynnast á seinustu misserum.

En ég spyr mig hvort sé nú verra: Að lögreglan vaði óhefluð yfir öll mörk eða að einhver blábjáninn í hverfinu hafi sigað lögreglunni á nágranna sinn af því nokkrir unglingar vildu taka sér hlé frá skjáfundum. Ég ætla mögulega að segja að nágranninn sé verri manneskja en lögreglumenn í hermannaleik. Það er jú góða fólkið - sem geta verið nágrannar þínir, samstarfsfólk og jafnvel vinir og kunningjar - sem halda yfirvöldum upplýstum um athafnir hinna sem hafa ekki fallið í réttu álögin. 

Ég tek undir með Arnari að það er undir manni sjálfum komið að standa vörð um frelsi sitt. Sem útfærsla gæti verið að velja ekki vini sem eru alltaf með óttann á réttum stað og frekar þá sem eru með hjartað á réttum stað. Er það ekki góð byrjun?

Hvaða rannsókn er það, RÚV?

Bóluefni og ekki bóluefni. Hvað eru bóluefni? Íslensk orðabók rígheldur í gamla og góða skilgreiningu:

efni (óvirkir sýklar eða veira) sem framkallar ónæmi gegn smitsjúkdómi með því að örva myndun mótefnis í líkamanum

Köllum þau efni sem uppfylla þessa skilgreiningu bóluefni. En hvað eigum við þá að kalla efnin sem voru gefin til að verjast COVID-19? Þessi byggð á mRNA-tækninni og virkuðu ekki og virkuðu jafnvel öfugt? Köllum þessi efni glundrið.

Í frétt á RÚV er fundið að því að dreifing á glundrinu hafi verið ójöfn á heimsvísu. Þetta hafi verið verr og miður því

Nýleg rannsókn sýni að með sanngjarni dreifingu bóluefna hefði mátt koma í veg fyrir ríflega 1,3 milljónir dauðsfalla árið 2021.

Ég spyr því: Hvaða rannsókn er þetta? Mig grunar að hún sé ekki svo nýleg. Þá hefði RÚV sagt að ný rannsókn hefði sýnt eitthvað slíkt. Nýjar rannsóknir (ekki nýlegar) sýna að glundrið virkar ekki (kemur ekki í veg fyrir smit, alvarleg veikindi og dreifingu veirunnar) og er jafnvel banvænt. Lækning verri en sjúkdómurinn, a.m.k. fyrir langflesta.

Sprautuleiðangur RÚV er engan veginn hættur. Þar á bæ er ennþá talað um glundrið eins einhverja vísindalega byltingu. Raunin er sú að ríki eru víða að henda því í ruslið og sum munu aldrei kaupa það aftur. 

En þá leysist væntanlega hausverkur RÚV vegna skorts á glundri í fátækjum ríkjum, ekki satt? Ef engir eru ríkir kaupendur þá er hægt að finna fátæka sem þiggja glundrið ókeypis. Vestræn fyrirtæki hafa jú áður notað fátæklinga heimsins til að prófa lyf, oft með skelfilegum afleiðingum. Snúum við aftur í gamla normið?

Orkuskiptin, eða eitthvað?

Þessi orkuskipti og þetta kolefnishlutleysi er flókið mál. Sennilega óyfirstíganlegt án gríðarlegrar uppbyggingar í kjarnorkuverum (fyrir utan örfáar undantekningar þar sem vatnsföll og jarðhiti leggja sitt af mörkum). En menn eru að reyna að gera eitthvað hér og eitthvað þar. Kostnaðurinn er svimandi og bitnar á orkureikningum venjulegs fólks, en menn hafa fundið sína trú og láta kostnaðinn ekki vefjast fyrir sér. Ekki frekar en pílagrímsfarar miðalda í sínum krossferðum. 

Ein hugmynd er sú að byggja rosalega mikið af vindmyllum og framleiða rafmagn sem má nota til að hlaða batterí. Batterí í bíla, meðal annars. Bílar með batteríum geta þá leyst af bíla með sprengihreyflum. Einnig má reyna að fanga orku sólarinnar með sama markmiði. Höldum því til haga að framleiðsla þessara battería er gríðarlega orkufrek og mengandi iðja, en gleymum því um leið.

En vindurinn blæs ekki alltaf og sólin skín ekki alltaf og stundum vantar bæði sól og vind, og þá segja Þjóðverjar Dunkelflaute. Hvað er þá til ráða? Jú, segja sumir: Nota tímabil rafmagnsframleiðslu umfram rafmagnsnotkunar til að kljúfa vatn í frumeindir sínar, súrefni og vetni, og nýta síðan vetnið sem orkugjafa eða hráefni til að framleiða aðra orkugjafa, eins og metanól. Þetta kalla menn á ensku electric-fuels, eða e-fuels, og yfirleitt kallað rafeldsneyti á íslensku. Dýrt, óhagkvæmt, en mögulegt. Þetta er stundum sett undir heitið Power-to-X - rafmagninu eru breytt i eitthvað annað - eða Power-to-Gas - rafmagnið er notað til að framleiða orkuríkar gastegundir sem má geyma til síðari tíma, ólíkt rafmagninu sem kemur þegar vindur blæs eða sólin skín, bókstaflega.

Eins furðulegt og allt þetta tal er þá er hægt að gera það furðulegra með því að bjóða Evrópusambandinu og RÚV að koma að umræðunni.

RÚV vill meina að rafeldsneyti sé gervieldsneyti. Af hverju? Ég veit það ekki. Metanól er metanól, hvort sem það er framleitt í þörmum belju, stígur úr olíu neðanjarðar eða búið til í flóknum verksmiðjum.

Evrópusambandið vill banna sprengjuhreyfla í bílum þótt slíka hreyfla megi knýja með öðru en afurðum olíu. Til dæmis gervieldsneyti RÚV.

Úr frétt RÚV:

Gagnrýnendur benda á að framleiðslan á gervieldsneyti sé afar orkufrek - og erfitt að ímynda sér að hægt verði að framleiða nóg af því með umhverfisvænu rafmagni, sem er væntanlega forsendan fyrir því að réttlæta framleiðsluna. Einnig er bent á að rafmagnið nýtist mun betur í rafmagnsbílum en til þess að framleiða eldsneyti af þessu tagi.

Hérna er skautað svo snyrtilega framhjá hvatanum á bak við að sóa fullt af orku til að framleiða rafmagnseldsneyti að annað eins hefur varla sést. Má bara hlaða bíla þegar sólin skín eða vindurinn blæs? Hafa allar rafmagnslínurnar sem þarf til að koma raforkunni til notanda engin áhrif á umhverfið? Eru hráefnin í þær óendanleg? Og svona mætti lengi telja. Rafeldsneyti eru rædd af alvöru af því vandamálin við að nota sveiflukennt rafmagnið beint eru stór. Risastór.

Eða má byggja nægjanlega mikið af kjarnorkuverum til að tryggja stöðugt rafmagn og leyfa svo vindinum og sólinni að bæta við þegar það er hægt og lækka aðeins rafmagnsreikninga fólks?

Ég er ekki að segja að kolefnishlutleysi sé góð hugmynd en þeir sem trúa því að það sé góð hugmynd þurfa alvarlega að hugsa sig um: Er mikilvægara að hugsa í lausnum eða sparka í Þjóðverja við hvert tækifæri? Eins og þeir sparki ekki nóg í sjálfa sig nú þegar?

Leyfum fréttamönnum RÚV að hugleiða það.

Öryggisnet gegn upplýsingaóreiðu

Veirutímar voru svo sannarlega fordæmalausir tímar. Ég meina, það var heimsfaraldur! Allir þurftu að taka á sig fórnir til að bjarga gamla fólkinu, koma í veg fyrir dauðsföll og hlífa heilbrigðiskerfinu. Ekkert að því. Sjálfsagt mál. Við vorum í stríði við veiru rétt eins og ríki eru í stríðum við hvert annað. Stundum þarf að skammta, moka ungu fólki á vígvöllinn til að deyja, prenta peninga og búa til verðbólgu til að framleiða varnarvopn og láta tjáningarfrelsið víkja fyrir herópum hins opinbera.

Bara grín! Ég meina ekkert af þessu. Auðvitað ekki. Veirutímar voru ekki stríð gegn hættulegum óvini. Þökk sé fjarvinnumöguleikum miðstéttarinnar, samfélagsmiðlum og óttaslegnum almenningi var einfaldlega blásið í hræðsluáróður. Þetta var tilraun yfirvalda til að sjá hvað þau komast langt. Kannski ekki meðvitað í höfði hvers og eins sóttvarnalæknis, en einhvers staðar, einhvern veginn. Spekingar féllu fyrir erlendum áróðri og skiptu um skoðun á öllu sem þeir höfðu lært. Grímur eða ekki? Ekki. Eða jú, grímur! Halda skólum opnum eða lokuðu? Opnum. Eða nei, lokuðum! Sprauta suma eða alla? Suma, ég meina alla! Landamærin? Opin, svo lokuð. Og svona mætti lengi telja.

Þetta ferli er vel útskýrt víða, og mæli ég alveg sérstaklega með bók Alex Berenson, Pandemia, sem kom út í nóvember 2021 þegar allir voru ennþá lamaðir af hræðslu þrátt fyrir vísindalega þekkingu á veirunni ógurlegu.

En áróðurinn hvarf ekki með veirunni. Hinn pólitíski rétttrúnaður, sem góða fólkið þreytist ekki á að troða í kok okkar hinna, er víða að störfum. Ég fékk til að mynda skeyti nýlega frá kennara í íslenska framhaldsskólakerfinu sem er nú verið að bola úr starfi fyrir að samþykkja ekki nýjustu tísku í pólitískum rétttrúnaði. Ég þekki manninn sem bæði fagmann og persónu og veit að hann er ekki haldinn neinum fordómum eða mannvonsku. Hann var einfaldlega of lengi að samþykkja nýjustu línuna úr dómkirkjum hins pólitíska rétttrúnaðar og það er nóg. Duglegur, iðinn, vandvirkur og virtur fagmaður - farinn.

Gott og vel, ef þetta er staðan, hvað er þá til ráða?

Jú, að mynda tengsl. Ný tengsl. Tengsl við fólk sem getur einfaldlega ekki talið tegund kynfæra, eða fjarveru þeirra, vera það eina sem skiptir máli. Tengsl við fólk sem samþykkir ekki einfeldnislegar útskýringar á flóknum viðburðum þar sem reynt er að búa til góða kallinn og vonda kallinn og hafna öllu á gráa svæðinu. Tengsl við fólk sem leyfir sér að hafa skoðun á því hverju er troðið í líkama þess til að ná loðnum markmiðum byggðum á sölubæklingum fyrirtækja með aðgang að eftirlitsstofnunum hins opinbera.

Ekki tengsl við fólk sem er sammála þér í einu og öllu. Nei, tengsl við fólk sem þorir ennþá að hugsa, og jafnvel með því að beita rökhugsun, enda er rökhugsun eina örugga meðalið gegn heimsendaspámönnum og samsæriskenningasmiðum hins opinbera.

Ég hef sem betur fer verið svo heppinn að hafa kynnst mjög mörgu mjög góðu fólki á veirutímunum og myndað tengsl sem um leið mynda öryggisnet í öllum þessum mótvindi þvælu, lyga, áróðurs og upplýsingaóreiðu hins pólitíska rétttrúnaðar. Þetta er fólk með ólíkar skoðanir, háskólagráður eða engar gráður, kýs allskyns flokka, lætur sprauta sig eða ekki, tekur lýsi eða ekki, en er hugsandi, fyrst og fremst. Og það lætur ekki selja sér hvað sem er.

Viltu slást í hópinn? Verja þig gegn næstu bylgju upplýsingaóreiðu? Vertu í bandi!

Gjaldþrota ríkissjóður grípur til óbeinnar skattlagningar

Bjarni Benediktsson fjármálaráðherra sagði árangur Landsvirkjunar í rekstri og arðgreiðslur frá félaginu á komandi ári vera lykilþátt í ríkisfjármálum næstu ára og í hagsæld þjóðarinnar. Landsvirkjun greiðir tugi milljarða í arðgreiðslur til ríkisins og heldur honum á floti, enda duga skattgreiðendur ekki til að borga niður lánin, greiða vaxtagjöldin og halda úti þjónustu við landsmenn.

Arðgreiðslur Landsvirkjunar koma beint úr vösum almennings og fyrirtækja. Landsvirkjun fær ekki að fjárfesta í virkjunum, skortur á rafmagni veldur hækkandi verðlagi á því og þegar stórir notendur þurfa rafmagn þá er það ekki til staðar og olían dregin fram. Óstöðugt rafmagn, skortur á því og fjárfestingastopp eru góðar fréttir fyrir ríkisvaldið og slæmar fréttir fyrir aðra.

Reykjavík hegðar sér á svipaðan hátt þegar hún mjólkar Orkuveitu Reykjavíkur um fleiri milljarða á ári til að fjármagna óráðsíuna og skuldsetninguna. 

Nú er því gjarnan haldið fram að hið opinbera þurfi að eiga ýmis fyrirtæki, sérstaklega þau er snúa að innviðum. En af hverju? Til að tryggja að gráðugir fjárfestar mjólki ekki almenning? Svo þeir geti ekki nýtt eignarhald sitt til að þjarma að neytendum? Til að tryggja uppbyggingu innviða þannig að þeir séu traustir og stækki í hlutfalli við aukna þörf og notkun?

Ég myndi segja að öll þessi rök séu fuðruð upp. Hið opinbera hegðar sér eins og hrægammasjóður sem mjólkar fyrirtæki sín til dauða og flýgur svo að næsta hræi.

Ég legg til að Landsvirkjun, Orkuveita Reykjavíkur og önnur slík fyrirtæki séu annaðhvort seld eða gert að skila hagnaði sínum aftur til neytenda og notenda (eins og í tilviki Energinet í Danmörku, sem svarar nokkurn veginn til Landsnets á Íslandi, sjá hér, lagagrein 13). Óbein skattheimta á ekki að líðast. Næg eru sú beina nú þegar.

Arðgreiðslurnar lykilþáttur í ríkisfjármálum

Krossgötur: Hversu gott er góða fólkið?

Í dag birtist eftir mig svolítil grein á vefritinu Krossgötur. Hún hefur fengið miklu meiri viðbrögð en ég hafði búist við, og þá sérstaklega eftirfarandi kafli í henni:

Góða fólkið hefur fylgt sérhverju samfélagi í gegnum sögu mannkyns. Þetta er fólkið sem yfirvöld elska. Það tekur undir allar áhyggjur þeirra og ber boðskapinn áfram til hinna fáfróðu. Það hefur alla réttu fordómana og allt rétta umburðarlyndið. Það hringir í lögregluna til að klaga nágranna sinn ef um slíkt er beðið. Það ber öll réttu táknin, og er gríman mögulega það nýjasta. Það tekur öll réttu lyfin. Það skemmtir sér frekar en að fyllast klígju þegar ríkisútvarp útvaldra viðhorfa (RÚV) býður upp á skemmtiþætti.

Kannski sagði ég eitthvað sem þurfti að segja. Kannski er ég bara að kynda undir fordóma þeirra fordómafullu. Kannski er ég að létta á samviskubiti einhverra, óaðvitandi. En það skiptir mig þannig séð ekki miklu máli. Mín persónulega afstaða er sú að góða fólkið sé mögulega ekki allt svo gott. Það er kannski gott fólk - fóðrar köttinn sinn, fordæmir ofbeldi og borgar mikið í skatta - en kannski ekki - vill búa til fangabúðir í Grímsey, taka framhaldsskólaárin af framhaldsskólanemendum og drepa gamalt fólk úr einveru. 

Í það minnsta eitthvað til að ræða ef menn vilja á annað borða ræða eitthvað. Greinin er varlega orðuð svo það sé hægt. Sjáum hvað setur. 

Getur íslenska ríkið skilað skattgreiðslum?

Athafnamaðurinn Haraldur Þorleifsson heyrði ekkert frá Twitter eftir að lokað var fyrir starfsstöð hans hjá samfélagsmiðlinum og erlendir fjölmiðlar höfðu greint frá því að hann hefði verið látinn fara. RÚV segir frá.

Haraldur segist í samtali við BBC helst hafa áhyggjur af því Musk efni ekki það samkomulag sem gert var þegar Twitter keypti Ueno á sínum tíma. „Þetta er mjög stressandi. Þetta er eftirlaunasjóðurinn minn og mín leið til að sjá um mig og mína fjölskyldu nú þegar sjúkdómur minn ágerist. Að vera með einn ríkasta mann heims á hinum enda samningsborðsins er ekki eitthvað sem er auðvelt að sætta sig við.“

Haraldur hefur látið gott af sér leiða, meðal annars með verkefninu römpum upp Ísland. Hann flutti til Íslands eftir að Twitter keypti fyrirtækið hans þannig að hann gæti borgað skatta af kaupverðinu hér á landi. Hann var valinn maður ársins af flestum fjölmiðlum á síðasta ári.

Ég spyr mig, eftir að hafa lesið þessa raunasögu: Getur íslenska ríkið ekki skilað svimandi skattgreiðslum Haralds svo hann geti komið peningum sem einu sinni voru hans fyrir í öruggara skjól? Mér finnst tilhugsunin um að íslenska ríkið hafi hirt af honum hundruð milljóna vera skelfileg. Þetta er maður sem lætur gott af sér leiða og hefur sýnt mikinn dugnað og fyrirhyggju með því að stofna fyrirtæki og selja það fyrir gott verð.

Núna rýrna sjóðir hans og mögulega þarf hann að fara í lögfræðiátök sem kosta sitt. Allt til þess eins að verja það sem hann á eða hefur tilkall til.

Hann ætti að gera eins og söngkonan Björk sem kom sjóðum sínum líklega fyrir í erlendum skattaskjólum á sínum tíma og ávaxtar þar sitt pund. Hún hefur geta lifað þægilegu lífi síðan, þrátt fyrir að hafa lítið selt af tónlist í áraraðir. Ef Haraldur sýndi fyrirhyggju þá mætti segja að Björk hafi séð inn í framtíðina: Framtíð hækkandi skatta, aukinna opinberra skulda og rýrnandi kaupmátts lífeyrissparnaðar. 

Má gefa Haraldi annað tækifæri?

Hvaða óhróðri á að trúa?

Fjölmiðlar sem kalla sig ábyrga, trúverðuga og annað gott eiga margir margt sameiginlegt. Þeir endurtaka fyrirsagnir, segja sömu sögu, veita sömu nálgun og boða sömu ónauðsynlegu lyfjagjafir. Tilviljun, auðvitað, og ekkert að sjá, en þannig er það.

Einn þyrnir í rassi þessara fjölmiðla er serbneski tennisleikarinn Novak Djokovic. Hann er sá besti í heimi en neitar að láta sprauta sig með nýjustu lyfjunum. Þetta tvennt truflar blaðamenn hinna ábyrgu fjölmiðla alveg svakalega mikið. Manninum er bannað að keppa á móti eftir móti og þegar hann fær að keppa þá vinnur hann oftar en ekki og nær að halda sér í efsta sæti alþjóðlegra styrkleikalista. En sú ósvífni! 

Það er því athyglisvert að fylgjast með fréttafulltrúum lyfjafyrirtækjanna - oft kallaðir blaðamenn - þegar þeir fjalla um þennan mann.

Hið nýjasta nýtt er að hann er ekki að fara keppa á stórmóti í Bandarikjunum vegna afstöðu hans til lyfjagjafar. Hvers vegna? RÚV segir frá:

Serbneski tennisskappinn Novak Djokovic hefur dregið sig úr keppni á Indian Wells Masters mótinu í Bandaríkjunum sökum þess að hann er óbólusettur fyrir Covid-19. ... Djokovic hafði beðið um sérstaka undanþágu til að komast inn í Bandaríkin. Nú er orðið ljóst að Djokovic sjálfur hefur dregið úr keppni. Bandaríska tennissambandið hafði áður gefið út að menn þar á bæ væru bjartsýnir varðandi þátttöku Djokovic.

Maðurinn gafst greinilega upp á að bíða eftir blessun þeirra sem ráða för.

En hvað segir hin heilaga ritning lyfjafyrirtækjanna, The Guardian? 

Novak Djokovic has withdrawn from the Indian Wells event in California that starts on Wednesday after being unable to secure an exemption in order to enter the US and compete in the first Masters 1000 tournament of the season.

Samkvæmt ritningunni þá dró Djokovic sig úr keppni eftir að hafa verið hafnað um leyfi til að mæta á keppnina. 

Sláum RÚV og ritningunni saman í eina setningu: Djokovic dró sig úr keppni eftir að hafa verið neitað um leyfi til að mæta á keppnina.

Bölvaður! Þetta er greinilega maður sem gefst upp við minnsta mótlæti!

Hvað á að gera við svona kvikindi? Svona uppreisnarsegg? Jú, fjalla um hann eins og einhvern sem gefst upp eftir að hafa fengið að vita að leiðangur hans hafi verið stoppaður.

Mikið er ég feginn að ég gafst upp á fjölmiðlum fyrir margt löngu síðan (eftir að hafa látið selja mér innrás Bandaríkjanna í Írak á sínum tíma). Það er eins og að heilinn hafi fengið sálarró fyrir vikið. 

Og hver vill ekki slíkt?

Eru fjölmiðlar að vakna? Eða almenningur?

Í góðum pistli bendir lögmaðurinn Arnar Þór Jónsson okkur á vísbendingar þess efnis að fjölmiðlar, a.m.k. breskir fjölmiðlar, séu að vakna úr rotinu eftir 3 ár af samfelldum lyga- og áróðursherferðum í nafni veiruvarna. Mögulegt er að íslenskir fjölmiðlar séu líka að vakna, og má í því samhengi vísa í nýleg Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins. 

Danskir fjölmiðlar hafa meira og minna látið eins og veirutímar séu fjarlæg fortíð en þó ber á undantekningum. Í ítarlegri frétt danska ríkisútvarpsins er fjallað um fólk sem bíður enn úrskurðar á skaðabótamálum eftir að hafa meira og minna orðið sjúklingar eftir kóvít-sprautur. Yfirvöld draga lappirnar auðvitað og á meðan þarf fólk sem í raun er orðið öryrkjar að reyna framfleyta sér á hlutastörfum og skuldsetningu. 

Það væri forvitnilegt að vita hvernig íslenskum fórnarlömbum sprautnanna vegnar að sækja sínar bætur. Séu fjölmiðlar ennþá sofandi þá hafa þeir auðvitað lítinn áhuga á málinu enda allir með á eftir sér langan slóða af áróðri sem átti að smala fólki í sprautu- og prófunarhallirnar og að öðru leyti halda því heima. En hafi þeir vaknað þá hlýtur hér að vera eitthvað til að fjalla um. Fjölmiðlar mættu jafnvel hafa samviskubit yfir að hafa magnað upp hræðslu og örvæntingu sem hrjáir enn þann dag í dag marga. Ég leyfi mér samt að vera hóflega bjartsýnn. 

Mikilvægt verkefni í dag er að koma í veg fyrir að svona hringleikahús geti farið af stað aftur (eða enn og aftur, réttara sagt). Ég er að vopna mig fyrir slíka baráttu, til dæmis með því að lesa og hlusta á bók Alex Berenson, Pandemia, sem kom út í nóvember 2021 þegar allir voru ennþá lamaðir af hræðslu þrátt fyrir vísindalega þekkingu á veirunni ógurlegu. Tengslanetið, spjallhóparnir og jafnvel nýjar vináttur verða mér sömuleiðis veganesti og stuðningsnet þeirra yfirveguðu ef menn voga sér að keyra nýjar og illa ígrundaðar tegundir „vísinda“ yfir okkur. 

Vertu með!

Hvað er svona fyndið við helgarpabbann?

Mér var bent á að ríkisútvarp útvaldra viðhorfa (RÚV) tók að sér hið mikilvæga hlutverk um helgina að gera grín að svokölluðum „helgarpöbbum“ (sjá hér, frá 40:25), þ.e. feður sem mega ekki hitta börnin sín nema aðra hverja helgi eða álíka.

Þessir helgarpabbar vita varla hvað börnin sín heita, vita ekki hvað eigi að gera með þeim í fríum og eru almennt ráðvilltir og aftengdir. Þetta er alveg rosalega skondið og allt það.

En höfum eitt á hreinu: Hugtakið „helgarpabbi“ er afurð ríkisvaldsins og afleiðing nauðungar. Við skilnað vill hið opinbera meina, með valdboði, að pabbinn eigi að hitta börnin sín sem minnst og borga móðurinni sem mest. Mjög fáir karlmenn óska þess beinlínis að fá ekki að hitta börn sín og þurfa að halda uppi fyrrverandi maka sínum. Þeir geta reynt að fá valdboðinu hnekkt en flestir eiga ekkert erindi sem erfiði. Nei, kæri vinur, þú færð að borga. Allar bætur fara til mömmunnar. Þú færð reikninginn.

Þetta valdboð er ekkert aðhlátursefni. Í raun mætti líkja því við aðskilnaðarstefnu Suður-Afríku sem entist langt inn í 20. öldina þar sem einum þjóðfélagshópi var haldið frá samfélaginu. Rosalega fyndið, ekki satt? 

Kannski ríkisútvarp útvaldra viðhorfa (RÚV) taki næst að sér að gera grín að fólki í hjólastól sem kemst ekki leiðar sinnar, fólki sem er mismunað með lögum á grundvelli kynþáttar eða kynhneigðar eða fórnarlömbum nauðgana sem tekst ekki að sannfæra dómstóla um málstað sinn af því nauðgarinn er lögreglumaður og hluti af kerfinu sem á að útdeila réttlæti. 

Sjáum hvað setur.