Loðdýrabændur af ýmsu tagi

Það tekur andartak að koma á niðurgreiðslu, stuðningi, tollavernd, bótakerfi og skattahlunnindum.

Það tekur augnablik að búa til nýja stöðu opinbers starfsmanns og ráða í hana.

Þessi andartök og augnablik uppskera mikið hrós frá viðeigandi hagsmunasamtökum. Þau hafa hlotið vernd og sérstaka náð fyrir augum ríkisvaldsins. Störf verða til. 

Þegar kemur í ljós að það var óheppilegt að veðsetja skattfé ríkisins í áhættusaman rekstur eða veita sérstök hlunnindi til að halda dauðadæmdum fyrirtækjum á lífi blasir annar veruleiki við.

Það getur tekið mörg ár og jafnvel áratugi að afnema niðurgreiðslu, stuðning, tollavernd, bótakerfi og skattahlunnindi.

Það getur reynst nánast ómögulegt að leggja niður stöðu opinbers starfsmanns og koma verkefnum hans út á hinn frjálsa markað (sé yfirleitt þörf á að vinna þau).

Þessi ár fyllast af kröftugum mótmælum frá viðeigandi hagsmunasamtökum. Þau sjá fram á að gufa upp og lenda á öskuhaugum sögunnar. Mikið er gert úr því að störf hverfa og fólk verður atvinnulaust. Grísirnir svelta til dauða ef gyltan lokar á spenana.

Þessi tregða kerfisins til að minnka, skila aftur eða afnema ætti að vera víti til varnaðar.

Ég hef enga skoðun á loðdýrarækt í sjálfu sér. Ætli stjórnmálamenn sér hins vegar að ausa fé skattgreiðenda í hana óttast ég að það verði að varanlegu fyrirkomulagi, hvað sem líður heimsmarkaðsverði á skinnum. Er þá ekki betra að framleiðendur aðlagist einfaldlega breyttum markaðsaðstæðum strax?

Tíminn er að hlaupa frá okkur

Íslendingar selji eigur sínar erlendis

Íslendingar geta auðvitað takmarkað og jafnvel bannað kaup útlendinga á eignum á Íslandi, hvort sem það eru jarðir, fyrirtæki, fasteignir, sumarbústaðir og ruslahaugar. 

Um leið þurfa Íslendingar að sætta sig við að þeir gætu mætt sömu takmörkunum erlendis. 

Þeir gætu þurft að sætta sig við að geta ekki keypt sumarhús á Spáni, íbúðir í Kaupmannahöfn, jarðnæði í Svíþjóð, fyrirtæki í Þýskalandi og veiðirétt í Ástralíu.

Íslenskir fjárfestar, eins og lífeyrissjóðirnir, gætu lent í því að fjárfestingar þeirra erlendis mættu takmörkunum. Áhættudreifing þeirra yrði því bundin við að kaupa skuldir hins opinbera og hlutabréfakaup í íslenskum fyrirtækjum sem sveiflast upp og niður með aðstæðum á hinum litla íslenska markaði. 

Menn þurfa bara að gera upp við sig hvað þeir vilja og sætta sig við að það sem Íslendingar gera að reglu á Íslandi gæti orðið að reglu á Íslendinga erlendis.

„Ísland á að vera eign þjóðarinnar“

Endurvinnsla (á glærum) í borginni

Hvenær ætla menn að gefast upp á þunglamalegum miðstýringarbatteríum?

Hvenær hætta menn að trúa þeirri haugalygi að það sé gott fyrir neytendur og notendur að hafa ekkert um það að segja hver veitir þeim þjónustu, og hvenær?

Hvenær byrja menn að krefja stjórnmálamenn um að skila einhverjum þeirra verkefna sem hið opinbera hrifsaði af frjálsri samvinnu?

Ég verð stundum alveg steinhissa á því hvað kjósendur eru auðkeyptir og láti hið opinbera endurtekið og ítrekað svíkja sig og pretta, afleiðingalaust.

Einkafyrirtæki sem svíkur og lofar upp í ermina á sér fer lóðbeint á hausinn og missir alla viðskiptavini í hendur samkeppnisaðila. 

Hið opinbera hækkar bara skatta og reynir að kenna öðrum um eigin klúður.

Og skólabörn, barnafjölskyldur, sjúklingar, aldraðir og fátækir raðast á biðlista og loforðalista og geta bara vonað það besta, en lítið gert nema bíða.

Fimm nýir leikskólar og 750 fleiri pláss

Valið milli tveggja slæmra valkosta

Lífið stillir oft upp valkostum fyrir okkur. Stundum eru báðir slæmir. Þá þarf að vega og meta. Stundum hentar sumt betur en annað, og stundum öfugt. 

En mætir þá á svæðið góðhjartaði stjórnmálamaðurinn. Hvað gerir hann? Hann fjarlægir annan valkostinn. Málið leyst!

Það sem var áður val á milli erfiðisvinnu og hungurdauða er einfaldað: Hungurdauðinn einn er í boði.

Það sem áður var val á milli verksmiðjuvinnu og vændis er einfaldað: Verksmiðjuvinnan er gerð útlæg eða ólögleg og vændið eitt stendur eftir sem val.

Auðvitað fer margt fram í heiminum sem mér misbýður mér persónulega. Auðvitað má alltaf fordæma ofbeldi og þjófnað. En hverjum er verið að hjálpa með því að fækka valkostum í lífinu? Nætursvefni þeirra ríku sem þurfa varla að velja á milli annars en kavíars og kampavíns?

„Hann dó eins og vígamaður“

Frumkvöðull tekst á við risa

Vivaldi-vafrinn er að mörgu leyti ágætur. Það er hægt að aðlaga hann að eigin þörfum, hann er röskur að birta heimasíður og ég hef ekki rekist á neitt hingað til sem vafrinn ræður ekki við.

En til hvers að byggja enn einn vafrann? Er ekki vonlaust að keppa við risa eins og Microsoft, Google og Apple?

Það er öðru nær. Nýir aðilar koma með nýjar nálganir. Ef neytendur eru ánægðir þá skipta þeir um vöru. Annars ekki. Saga netvafranna er ekki löng en þar hafa átt sér stað miklar og hraðar breytingar og sér ekki fyrir endann á því. Eða man einhver eftir Netscape lengur?

En nóg um hinn frjálsa markað skapandi eyðileggingar.

Einkavæðum allt. Það frelsar staðnaðar rekstrareiningar úr frosnum höndum ríkisins. Frumkvöðlar gætu látið til sín taka í umönnun aldraðra, sjúklinga og ungabarna. Þeir gætu endurhugsað rekstrarumhverfi spítalanna. Þeir gætu innleitt tækninýjungar sem bjarga mannslífum mun hraðar en opinberar nefndir gera. Þeir gætu endurheimt raunverulega menntun í skólakerfinu. Krakkar gætu á ný lesið sér til gagns og reiknað þegar þess er þörf.

Stöðnun er dauði. Ríkisrekstur er stöðnun.

Vivaldi smíðar tölvupóst

Það sem þeir vilja sjá

Borgarstjóri lætur hafa eftirfarandi eftir sér:

„Eitt af því sem ein­kenn­ir upp­bygg­ing­una er að hún er ekki fyr­ir ein­hvern einn hóp. Stærst­ur hluti upp­bygg­ing­ar­inn­ar eru al­menn­ar sölu­íbúðir en svo eru fjöl­mörg verk­efni með verka­lýðshreyf­ing­unni, stúd­ent­um, fé­lög­um sem eru að byggja upp fyr­ir eldri borg­ara og öðrum sem eru að koma upp og tryggja þessa nauðsyn­legu blöndu sem við vilj­um sjá.“

Það er sem sagt þetta sem borgarstjóri vill sjá.

En hvað með það sem aðrir vilja sjá? 

Margir vilja sjá framboð á lóðum í úthverfum aukast og að þær séu veittar eða seldar á raunhæfum kjörum (en ekki með útboðum þar sem borgin reynir að kreista sem mest út úr lóðaveitingunni). 

Margir vilja sjá litlar og ódýrar íbúðir úti um allan bæ en sérstaklega nálægt þjónustukjörnum.

Margir vilja sjá rúmgott húsnæði fyrir fjölskyldur á bærilegum kjörum og sætta sig alveg við að búa í útjaðrinum á meðan það er nóg pláss fyrir alla á heimilinu.

Margir vilja sjá einföld fjölbýlishús sem eru jafnvel án geymslupláss, lyftu og tiltekinnar lágmarksstærðar af gluggum í svefnherberginu, en með sitt eigið bílastæði. 

Margir hefðu viljað sjá uppbyggingu áður en verð húsnæðis rauk upp úr öllu valdi með tilheyrandi áhrifum á verðbólgu og þar með verðtryggð lán og áhrifum á kaupverð með tilheyrandi þörf á skuldsetningu. Fjölskylda á Akureyri þarf núna að borga af hærra láni en ella af því Reykjavík lokaði á lóðaframboð. 

Af hverju má þetta fólk ekki sjá sínum þörfum mætt líka? Af hverju er það bara það sem borgarstjóri vill sjá sem fær að rætast? Sýn sem má í stuttu máli kalla: Of lítið, of seint. 

Metár í byggingu nýrra íbúða í borginni

Það skal niðurgreitt sem er í tísku

Stjórnmálamenn elska að skreyta sig með stolnum fjöðrum. Þeir finna lyktina af því sem er í tísku og drífa sig svo að eyða fé skattgreiðenda í það. Þannig má uppskera atkvæði og vinsældir á kostnað annarra.

Stundum þýðir þetta að hið opinbera dælir skattfé í samkeppnisrekstur við einkaaðila sem þurfa bæði að borga alla skatta og kaupa aðföng og þjónustu á markaðsverði. 

Ef fé skattgreiðenda tapast gengur stjórnmálamaðurinn óskaddaður frá því og sendir öðrum reikninginn. Fyrir einkaaðila þýðir tap gjaldþrot og fé leitar í eitthvað annað og arðbærara.

Það má vel vera að á Íslandi sé stjórnarskrá og almenn stemming fyrir því að lögin gangi jafnt yfir alla, en í raun er það svo að fyrir hið opinbera gilda ein lög og það innheimtir skatta eins og því sýnist á meðan önnur lög gilda fyrir aðra.

Sú forréttindastaða sem hið opinbera nýtur gleður þá sem styðja stjórnvöld hverju sinni og eru hlynntir því hvernig það togar í alla spotta og stjórnar samfélaginu. Komi hins vegar til stjórnarskipta súrnar aðdáun þeirra sem studdu fráfarandi stjórnvöld og allt í einu er hið opinbera að traðka á samfélaginu í stað þess að stýra því í rétta átt.

Væri ekki einfaldlega best fyrir alla að minnka ríkisvaldið og færa stjórn samfélagsins í auknum mæli til borgaranna, sem geta kosið daglega hvern þeir styðja og hvern ekki?

Klasar skekkja samkeppnina

Yndislega miðstýring á fávitum

Svo virðist sem hið opinbera menntakerfi geri ráð fyrir að skólastjórar, rektorar og aðrir yfirmenn skólanna séu fávitar.

Þeir kunna ekki að velja starfsfólk eða úthluta starfsfólki verkefni við hæfi.

Þeir eiga á hættu að ráða stórhættulega og rangt menntaða einstaklinga sem brengla hausinn á krökkunum með röngu kennsluefni.

Þeir velja ranga umsækjendur um stöður og úthluta þeim of mikilli ábyrgð.

Hættan er sú að þessir skólastjórnendur sendi nemendur á veg glötunar og tapaðra tækifæra.

Þess vegna þarf að gefa út allskyns leyfisbréf sem kveða á um allskyns menntun og námskeið.

Það er ekki nóg að hafa skilning á námsefninu og viljann til að kenna það. Nei. Þú þarft að hafa leyfisbréf, sem bendir á ákveðið skólastig, og hananú.

Skólastjórnendur, af hverju þurfið þið að vera svona miklir fávitar?

Skiptar skoðanir um eitt leyfisbréf

OR sem tékkhefti

Það hefur réttilega verið bent á að OR er notað eins og mjólkurbelja til að útvega peninga í tóman borgarsjóðinn. Umræddan hagnað OR má skýra með því að öll gjöld OR til neytenda eru í hæstu hæðum og hafa verið síðan OR þurfti að klóra sig upp úr holu sem áhættufjárfestingar þess fyrir hrunið 2008 höfðu dregið fyrirtækið ofan í.

Fasteignagjöldin eru sömuleiðis mjólkurbelja. Skattheimta vegna þeirra eykst og eykst með hækkandi fasteignamati um leið og kostnaður við þá þjónustu sem þau eiga að fjármagna gerir það ekki.

Þetta blasir við og menn geta ekki skýlt sér á bak við hagnaðartölur, sem að hluta má skýra með yfirgengilegri gjaldtöku og að hluta með pappírshagnaði vegna hækkandi verðmats á hinu og þessu.

Borgin er skelfilega illa rekin og fer að verða að athlægi á höfuðborgarsvæðinu þegar hún er borin saman við nágrannasveitarfélögin, t.d. Hafnarfjörð þar sem menn eru enn á fullu að taka til eftir seinustu stjórnartíð vinstrimanna. Það verkefni tekur við í Reykjavík dag einn og verður mjög erfitt viðureignar.

Kallar á „einbeittan vilja til útúrsnúnings“

Það er í lagi að vera samkynhneigður

Ímyndum okkur að einhver tæki upp á því að hengja upp miða sem á stæði: Það er allt í lagi að vera samkynhneigður.

Nú eða: Það er allt í lagi að vera fatlaður.

Nú eða: Það er allt í lagi að vera múslími.

Nú eða: Það er allt í lagi að vera kona.

Nú eða: Það er allt í lagi að vera rauðhærður.

Nú eða: Það er allt í lagi að vera með athyglisbrest.

Nú eða: Það er allt í lagi að vera sá sem maður fæddist.

Yrðu miðar af þessu tagi tilefni fréttaskrifa? Færi rektor í málið? Yrðu slíkir miðar dæmdir sem fordómar? Í andstöðu við jafnréttisáætlun háskóla?

Nei, auðvitað ekki, því það er allt í lagi að vera sá sem maður fæddist.

Nema hvítur. Þá er maður fordómafullur. Það er ekki í lagi að vera hvítur. Af hverju ekki? Jú, af því einhver pólitísk hreyfing í Bandaríkjunum segir að það sé í lagi.

Jafnréttisbarátta ýmissa hópa undanfarinna áratuga er komin af sporinu og byrjuð að éta sín eigin börn.

Fordómafull skilaboð á háskólasvæðinu