Ætlum að læra af mistökum annarra

Íslendingar eru á athyglisverðri vegferð núna. Þeir ætla að læra af mistökum annarra. Ekki með því að forðast þau heldur með því að endurtaka þau. Þetta jafnast á við að barn horfi á annað barn brenna sig illa á kertaljósi og ákveður svo að prófa líka. 

Þetta er kannski bara hluti af þroskaferli þjóðar sem vill prófa allt sjálf og telur að sama aðgerð geti haft mismunandi afleiðingar. Það er raunar ekki útilokað þótt það sé ólíklegt eins og nýleg tölfræði sýnir nú þegar. Það er ekkert víst að innflutningur á fólki frá svæði sem hefur verið hálfgert átakasvæði svo áratugum skiptir, og þar sem fólki er stjórnað af trúarbrögðum sem boða nokkuð önnur gildi en þau vestrænu, endi með ósköpum. En það er ólíklegt.

Ég vil hrósa Morgunblaðinu fyrir að taka fyrir rannsóknir danskra yfirvalda á því hvernig innflytjendum frá ýmsum svæðum og ríkjum vegnar í vestrænu velferðarsamfélagi. Sumir leggjast á spenann og aðrir vinna fyrir sér og ekki hægt að sjá að tungumálaþekking skipti þar nokkru máli. Danska tölfræðin staðfestir jákvæða upplifun mína af ýmsum hópum innflytjenda, svo sem indverskra og pólskra, og neikvæða af ýmsum öðrum. 

Um leið vil ég vara blaðamenn Morgunblaðsins við. Gögn og staðreyndir sem falla ekki að viðteknum viðhorfum eru óvinsælt efni. Margir kjósa frekar að lifa í draumaheimi en raunheimi. Ýmsir stimplar verða nú vafalaust dregnir fram og látnir þekja síður Morgunblaðsins. En það er eins með upplýsingar og veðrið: Hlutirnir eru eins og þeir eru, sama hvað hver segir, og lítið hægt að gera í því að sumir velji að fara út í gúmmístígvélum á baðströnd eða á sundskýlu í vetrarbyl.

Mikill munur á afdrifum Pólverja og Palestínumanna

Hvað heita þessar nauðguðu, myrtu vestrænu stúlkur?

Eva Vlaardingerbroek er ung, hollensk kona sem er orðin sæmilega fyrirferðamikil í stjórnmála- og samfélagsumræðunni í evrópsku og bandarísku samhengi (svo fyrirferðamikil að Wikipedia nennir að reyna sverta hana). Hún gagnrýnir aðför yfirvalda að bændum, stjórnlausan innflutning á hælisleitendum til Evrópu, þögn fjölmiðla á glæpum sömu hælisleitenda og auðvitað rétttrúnaðinn allan (loftslagshræðsluna, aðförina að málfrelsinu og svona má áfram telja).

Hún birti nýlega tilfinningaþrungna yfirlýsingu á samfélagsmiðlum sem endar á loforði af hennar hálfu: Hún ætlar að búa til heimildamynd sem dregur fram nöfn þeirra ungu evrópsku stúlkna sem hefur verið nauðgað og oft myrtar, allt af hælisleitendum og öðrum slíkum.

Frá þessu segja fjölmiðlar ekki enda eru fórnarlömbin ekki áhugaverð og glæpamennirnir bara misskildir og kannski eitthvað veikir á geði og því ósakhæfir. Eiga kannski bara erfitt með að aðlagast samfélaginu!

Ungar stúlkur eru ekkert sérstaklega varaðar við ástandinu sem ríkir í mörgum evrópskum borgum því það væri fordómafullt. Auðvitað á ekki að setja heilu hópana undir einn hatt - það eru alltaf rotin epli í hverjum poka - og úrræðið er því að segja ekkert.

Hérna er enn eitt dæmið um hvernig fjölmiðlar eru að bregðast okkur. Þeir segja ekki fréttir heldur bera á borð frásögn með boðskap þar sem efni er hafnað ef það fellur ekki að honum. 

Nú er ég (og börn mín) sem betur fer svo lánsamur að búa í ríki sem er búið að taka út þennan barnalega kjánaskap og byrjað að spyrna við fótum. Vegabréf flóttamanna og hælisleitenda eru ljósmynduð áður en þau hverfa á einhvern dularfullan hátt um borð í flugvélinni. Þeir innflytjendur sem nú þegar eru í ríkinu fá stuðning og tungumálakennslu til að verða gjaldgengir á atvinnumarkaðinum. Innflæðið er lágmarkað og tímabundið. Mér svíður að sjá Íslendinga og mörg önnur ríki vera að hefja vegferð sem endar bara á einn veg og þá tekur við sársaukafull leiðréttingin. 

Á meðan heldur lögreglan á Íslandi áfram að lýsa yfir sérstökum áhyggjum af fjölgun stunguárása og fjölmiðlar passa sig á að birta enga nothæfa tölfræði um glæpi og þróun þeirra.

Vonum að heimildamynd Evu verði eitt skref af mörgum í átt frá þessari vegferð.

Ókeypis atkvæði sem einhver þarf að mjólka

Ég rakst í dag á fjésbókinni á færslu sem var að raða á sig viðbrögðum og athugasemdum:

Ein athugasemdanna var svohljóðandi:

Ekki mjólka afhvæði……..please þú getur betur

Ekki mjólka atkvæði segir þú? 

Hvað á stjórnmálamaður að gera ef hann á ekki að mjólka atkvæði?

Ríkisstjórnin er að reyna mjólka atkvæði núna með því að lofa tugmilljörðum af fé annarra í sértækar lausnir handa skjólstæðingum nokkurra stéttarfélaga. Allir klappa fyrir því og kalla stóran sigur. Ég fagna því vissulega að í stað verkfalla komi samningar, en reikninginn þarf að borga engu að síður.

Að benda á galopin landamæri sem hleypa frekar inn ofbeldisfólki en verðmætaskapandi fólki kostar ekkert aukalega. Landamæraverðirnir eru nú þegar á launum. Þeir þurfa bara að stytta kaffihléin. Verðmætasköpun þeirra má svo mæla í minnkandi kostnaði við löggæslu, sérsveitaraðgerðir og bráðaaðgerðir eftir stunguárásir (eitt stærsta áhyggjuefni lögreglunnar um þessar mundir). Kaffihlé landamæravarða verða að kaffihléum heilbrigðisstarfsmanna. Ég væri ánægður með það.

Það þýðir ekkert að biðja stjórnmálamenn um að nýta ekki aðstæður til að mjólka atkvæði. Mörg atkvæði á Íslandi eru að bíða eftir því að verða mjólkuð. Þeir eru til sem vilja ekki að samfélagið flosni upp en gætu aldrei hugsað sér að kjósa Miðflokkinn og vilja frekar kjósa Samfylkinguna. Um daginn var opnað á slíkan möguleika. Þeir eru til sem vilja að velferðarkerfið þjóni því samfélagi sem fjármagnar það en ekki öðrum (en að eitthvað af því sem er aflögu renni mögulega í annað). Atkvæði þess fólks eru mögulega ennþá laus og tilbúin til mjólkunar.

Stjórnmálamenn halda stundum að kjósendur þeirra séu blaðamenn. Það er rangt. Kjósendur þeirra eru borgararnir: Skattgreiðendurnir, sjúklingarnir, öryrkjarnir, fjárfestarnir. Ekki hælisleitendur með alla sína framandi töfra.

Leiðir til að brjóta Vesturlönd

Eftir lestur á lítilli frétt um hvernig Kínverjar eru mögulega að reyna knésetja Vesturlönd (satt eða ekki) varð mér hugsað svolítið til leiða til að knésetja Vesturlönd. Kannski er ég bara að endurtaka uppskrift Kínverja, ef slík er til, en mín áætlun yrði mögulega á þessa leið:

Að fá Vesturlandabúa til að hata sjálfa sig: Þeir eru jú gamlir nýlenduherrar og sitja á miklum auð. Þeir hljóta því að mega skammast sín og telja að auðsköpun þeirra sé byggð á vinnu þræla og kúgaðra í sólbjartari heimshlutum. Hvíta skinnið er táknmynd þess og þar með alls sem er að í heiminum.

Að fá Vesturlandabúa til að ráðast á hvern annan: Það gerum við vissulega. Sumir vilja gelda börn og aðrir ekki. Við tökum afstöðu í átökum í fjarlægum heimshornum og sendum vopn og seðla á stríðandi aðila, jafnvel báða í átökum tveggja, og hnakkrífumst svo um það hvor er rasistinn og hvor ekki. Við rífumst líka um það hvort vestræn siðmenning, byggð á kristnum rótum og gildum (en ekki endilega trúarlegum í öllum tilvikum), sé góð eða slæm. Kannski bara jafngóð og hver önnur? Eða jafnvel verri? Um þetta má rífast.

Að tæma sjóði Vesturlanda: Það er frekar auðvelt. Vopnasendingar, þróunaraðstoð, kaup á varningi sem er framleiddur utan Vesturlanda vegna skatta Vesturlanda á eigin framleiðslu.

Að fá Vesturlandabúa til að ritskoða sjálfa sig: Það er líka auðvelt. Málfrelsið sem áður var í hávegum haft er núna brandari.

Að gera Vesturlandabúa orkulausa: Segir sig sjálft. Það er jú hamfarahlýnun og hún er Vesturlöndum að kenna og á meðan ríki utan Evrópu og Norður-Ameríku raða á sig nýjum kolaorku- og kjarnorkuverum þá keppast Vesturlönd við að reisa vindmyllur. Var ekki til eitthvað máltæki um að berjast við vindmyllur? Kannski mætti gefa því nýja túlkun.

Að gera Vesturlandabúa fátæka: Skuldir, verðbólga og sífellt óviðráðanlegra velferðarkerfi eru lykilþættir hér. Við erum á fullu að innleiða þetta allt.

Að gera Vesturlandabúa vopnlausa: Það er nú þegar búið að eða unnið að því að afvopna almenning. Núna streyma líka öll hergögn út úr Vesturlöndum og framleiðsla nýrra er að sjúga framleiðslumáttinn úr annars konar framleiðslu. Hin nýju hergögn eru svo send til útlanda, að sjálfsögðu.

Að þynna út Vesturlandabúa: Ekkert mál! Láttu þá bara moka inn fólki með aðra sýn og önnur gildi og í nógu miklum mæli þá hverfa vestræn gildi. Til að byrja með er það staðbundið, en smátt og smátt nær slíkt yfir allt samfélagið. Heilu hverfin í stórum borgum eru í dag orðin að litlum skikum óvestrænnar menningar og eru að breiða úr sér víða.

Að gera Vesturlandabúa trúlausa: Nú er ég sjálfur ekki trúaður maður nema að því leyti að ef ég þarf að reiða mig á hin nýju trúarbrögð, eins og fasisma (samstarf ríkisins og stærri fyrirtækja) og Vísindin (sem eru ekki það sama og vísindin), að þá er ég í vandræðum. Kannski Biblían bjóði upp á betri leiðbeiningar en stjórnmálamenn og sóttvarnalæknar.

Listinn er eflaust lengri, ef Kínverjar eru með slíkan. En það er verið að brjóta Vesturlönd bæði að innan og utan. Hvað kemur þá í staðinn? Eitthvað verra. Það er næstum því á hreinu.

Land skal nú nýtt

Ég les af mikilli undrun um kröfur ríkisins um að leggja undir sig allskyns svæði og kalla þjóðlendur. Þjóðlenda er lagatæknilegt hugtak, og af öðru tagi en eignaland, eins og útskýrt er hérna.

Þjóðlenda er skilgreind í þjóðlendulögum sem „landsvæði utan eignarlanda þó að einstaklingar eða lögaðilar kunni að eiga þar takmörkuð eignarréttindi“.

Þjóðlendur eru með öðrum orðum svæði þar sem ríkisvaldið hefur nokkuð um það að segja hvernig þeim er ráðstafað.

En hvers vegna er ríkisvaldið að reyna troða sér inn á stór landflæmi núna? Það er ekki eins og það hafi efni á fleiri eftirlitsmönnum til að koma í veg fyrir að landeigandi reisi gistihús eða að sveitarfélag ráðist í innviðaframkvæmdir.

Er það einfaldlega að þenja sig út, af því bara? Þjóðlendur kalla jú á allskyns flækjustig og leyfi sem þarf að meðhöndla. Eða svo vísað sé í 3. gr. laga 58/1998:

Enginn má hafa afnot þjóðlendu fyrir sjálfan sig, þar með talið að reisa þar mannvirki, gera jarðrask, nýta hlunnindi, vatns- og jarðhitaréttindi, sbr. þó 5. gr., nema að fengnu leyfi skv. 2. eða 3. mgr. og að uppfylltum skilyrðum laga að öðru leyti.

Sama lagagrein segir líka þetta:

[Þjóðlendur skulu undanþegnar öllum sköttum og gjöldum.]

Er ríkisvaldið að reyna tryggja svæði til að troða á vindmyllum án þess að nokkur geti að hafist? Mér finnst það vafasamt, en ekki útilokað. Það er þekkt, t.d. frá Svíþjóð, að allskyns ívilnanir fyrir tískumál dagsins fái greiða leið í gegnum kerfið og sleppi við skatta. Um leið sýnir reynslan að slíkt er ávísun á gjaldþrot, en á kostnað skattgreiðenda auðvitað.

Það er gott að sjá marga spyrna við fótum. Ríkisvaldið er hérna að reyna hrifsa til sín svæði sem hafa verið nýtt á einn eða annan hátt, formlega eða óformlega, án nokkurra vandræða. 

Kannski það sé hollt að rifja upp að munurinn á fasisma og kommúnisma er ekki stærri en svo að í fasisma þá áttu eitthvað, en mátt ekki nýta það nema að hentisemi hins opinbera, en í kommúnisma þá áttu ekkert, en færð úthlutað einhverjum afnotum. Þegar ríkið er að lýsa yfir að eitthvað svæði sé orðið þjóðlenda þá er það að stunda fasisma.

Hólmarar mótmæla kröftuglega

Nýi rasisminn

Margir keppast við að segja frá því frá morgni til kvölds að þeir séu engir rasistar, hafi enga fordóma, elski alla og vilji bjarga heiminum á kostnað annarra. Þetta góða fólk er um leið mjög upptekið af því að kalla aðra rasista, skammast yfir fordómum og benda á flísina í augum annarra. 

Þetta fólk vill að útlendingur á tímabundinni vegabréfsáritun komi fram fyrir hönd Íslands í skemmtiþætti. Það vill líka moka efnalitlum Íslendingum og erlendu starfsfólki á götuna til að koma fyrir útlendingum sem leggjast beint á bótakerfið. Það er jú ekkert betra fyrir flóttamenn frá fjarlægum heimshornum en að vera settir í framandi samfélag í kulda sem þeir þekkja ekki og í tungumál sem er eins ólíkt þeirra eigin og hægt er að hugsa sér svo það hafi nú alveg örugglega engin úrræði til að standa á eigin fótum. 

En það eru ekki allir svona góðir eins og góða fólkið og blöskrar raunar aðförina að samfélaginu sem hin Norðurlöndin hafa gefið upp á bátinn, sum fyrir löngu síðan. Margir eru farnir að grípa til mjög sterkra orða í mikilli geðshræringu og skal þá kannski engan undra. Þetta gera menn heima hjá sér, að loknum vinnudegi, í eigin nafni.

Á umburðarlynda og fordómalausa Íslandi er það greinilega brottrekstrarsök.

Ég les mjög margt um mig sem ég á erfitt með að tengja við. Að ég sem hvítur, gagnkynhneigður, miðaldra karlmaður sé einhvern veginn að kúga aðra þjóðfélagshópa. Að sem slíkur sé ég í raun ofbeldismaður. Að sem slíkur er ég í forréttindastétt. Að sem slíkur fái ég fleiri tækifæri en aðrir.

Allar slíkar yfirlýsingar má kalla fordómafullar og jafnvel rasískar, en slíkt er málfrelsið að slíka tjáningu má ekki skerða, né lífsviðurværi þeirra sem velja hana. 

Ég sé að á degi kvenna, sem er á föstudaginn, er verið að óska öllum konum góðs dags: Dökkum konum, konum í karlmannslíkömum, múslímskum konum, en ekki hvítum konum.

Það má ausa yfir hvítt fólk aur og leðju og skít, afleiðingalaust, og sem betur fer. Það er jú málfrelsi.

En það má ekki pústa aðeins reiði og gremju á samfélagsmiðlum yfir dekstri yfirvalda við alla nema skattgreiðendur í launaðri vinnu án þess að missa lífsviðurværið. Skattgreiðendur mega bíða eftir þjónustu, berjast á leigumarkaði og kljást við verðbólguna sem yfirvöld bjuggu til. Þeir eru jú að megninu til hvítt fólk - íslenskt, evrópskt. Hinar vinnandi stéttir sem sætta sig við fúkyrðaflauminn og harkið. 

Góða fólkið eru hinir raunverulegu rasistar en rasisminn hefur breytt um mynd. Núna áttu helst að hata sjálfan þig ef þú ert hvítur, en til vara aðra sem eru það.

Ég er ekki að kvarta þannig séð (það er alltaf hægt að velja vini sem hata ekki sjálfa sig), en ég sé ekki endilega hvernig þetta má kalla uppbyggilegt hugarfar. Kannski er mér að yfirsést eitthvað?

Leyfi til að fara á klósettið

Flest fólk á heimili. Það getur verið eign viðkomandi eða leiguhúsnæði. Íbúð eða hús. Kjallari eða risíbúð. Ríkið hefur hingað til ekki skipt sér mikið af því hvernig fólk rekur heimili sín. Sum heimili eru skítug og óheilnæm en önnur svo hrein að ónæmiskerfi heimilisfólksins leggst í dvala. Sumir eiga birgðir af klósettpappír og aðrir ekki. Sumir þvo sængurfötin vikulega og aðrir kannski bara einu sinni á ári. Ríkið hefur einfaldlega ekki skipt sér af þessu og samfélagið hefur ekki hrunið.

Það má meira að segja búa á fjölmennu heimili án þess að einhver reglugerð fari í gang.

En núna stefnir í breytingar. 

Ef heimili er nýtt til að bjóða fólki á ferðinni aðstöðu eins og rúm og klósett, og gera það í meira en 89 daga á ári eða þiggja meira en tvær milljónir á ári fyrir greiðann, þá þarf rekstrarleyfi. Það hljómar kannski sakleysislega. Ég meina, maður skráir bara hjá sér hvað margir gista og hversu lengi, ekki satt?

Ónei.

Núna kemur báknið til leiks!

Til að fá rekstrarleyfi til að mega leigja rúm á eigin heimili þarf að hleypa bákninu inn í öllu sínu veldi. Þar sem þú hefur áður staðið í sturtu eða sest á klósett þarf núna að uppfylla kröfur ríkisvaldsins til heimilishalds. Þær má kynna sér hérna.

Ef þú leigir í meira en 89 daga á ári þá þarf heimili þitt núna að líta út eins og anddyri hótels:

Tryggja þarf að húsnæðið uppfylli viðeigandi kröfur laga og reglugerða um brunavarnir, þar á meðal að:

• Reykskynjarar með hljóðgjafa séu í hverri íbúð eða hverju herbergi þar sem boðið er upp á heimagistingu.
• Eldvarnarteppi og slökkvitæki séu í húsnæðinu.
• Yfirlit um flóttaleiðir úr eigninni séu á áberandi stað.
• Yfirlit um staðsetningu brunavarna séu á áberandi stað.

Það er þess virði að minna á að hér er um að ræða heimagistingu, þ.e. gistingu á heimili.

Þú þarft líka að uppfæra ruslatunnuna á baðherberginu þínu:

Baðaðstaðan skal vera vel loftræst og sé hún notuð jafnt af gestum og heimilisfólki skulu þar aðeins vera hreinlætistæki með tilheyrandi nauðsynjum ásamt ruslafötu með loki. Skulu gestir hafa þar forgang.

Í hverju gistiherbergi skal vera aðstaða til að hengja upp föt, ruslakarfa, nægilegur fjöldi hand­klæða og vatnsglas.

Sérstaklega er mikilvægt að muna vatnsglasið! Það gæti verið of langt að sækja það í eldhúsið.

Ekki má heldur hætta á að skítugir ferðamenn þurfi að bíða of lengi eftir að komast í sturtu.

Ekki skulu fleiri en tíu manns vera um hverja fullbúna baðaðstöðu.

Ef þú býrð á heimili sem uppfyllir ekki allar þessar kröfur þá ættir þú að skammast þín. Þú ert ekki með ríkisheimili þar sem ruslafatan á baðherberginu er með loki! 

Að minnsta kosti ef þú leigir út aukaherbergið í meira en 89 daga á ári. 

Eftirlit með heimagistingu hert

Stjórnlausar stofnanir

Starf ráðherra er krefjandi. Ég efast ekki um það. Að mörgu er að hyggja. Ráðherrar eru yfirleitt þingmenn líka og þurfa að rækta ýmsar skyldur. Þeir þurfa líka að troða sér í sem flest viðtöl til að minna kjósendur á tilvist sína. 

Það er því kannski ekki skrýtið að maður fái það á tilfinninguna að íslensk stjórnsýsla sé full af stjórnlausum stofnunum sem haga sér eins og ríki í ríkinu án þess að ráðherrar grípi í taumana.

Þetta á við um Seðlabanka Íslands og auðvitað Samkeppniseftirlitið. Stofnanir ferðast um landið og slátra heilu fjárhúsunum ef þannig liggur á þeim. Þær verðlauna starfsmenn sína fyrir að ákæra sem flesta um brot og svik. Þær halda innfluttum vörum í gíslingu og dreifa sektum yfir fólk og fyrirtæki fyrir allskyns meint brot, eins og að verðmerkja ekki heilhveitibrauðið nógu vel. Vel reyndar aðferðir til að greiða úr málum víkja fyrir nýjum túlkunum. Leyfisveitingar eru settar ofan í skúffu til að tefja fyrir nauðsynlegum framkvæmdum.

Stjórnlausar stofnanir hvert sem litið er.

Mögulega gæti einhver séð lausn í því að raða enn fleiri aðstoðarmönnum á ráðherrana svo þeir geti fylgst almennilega með þeirri starfsemi sem heyrir undir ráðuneyti þeirra en ég held ekki. Ég held að ráðherrar ættu bara að taka slaginn við báknið þegar þess gerist þörf. Ef þeir þora. Þeir sem þora ekki mega gjarnan víkja.

Málareksturinn kostaði um tvo milljarða