Hvenær kemur að þér?

Í Þýskalandi nasismans lét prestur nokkur, Martin Niemöller, eftir sér tilvitnun (sem sumir vilja kalla ljóð) sem er oft vísað í undir heitinu „fyrst réðust þeir að...“ og er nokkurn veginn svohljóðandi, í lauslegri þýðingu minni:

Fyrst réðust þeir að sósíalistunum, og ég sagði ekkert því ég var ekki sósíalisti.
Síðan réðust þeir að verkalýðshreyfingunni, og ég sagði ekkert því ég var ekki í verkalýðsfélagi.
Síðan réðust þeir að Gyðingunum, og ég sagði ekkert ég var ekki Gyðingur.
Síðan réðust þeir að mér og þá var enginn eftir til að tala mínu máli.

Það þarf ekki mikið ímyndunarafl til að heimfæra þessa tilvitnun á nútímann. Ríkisvaldið er ekki að fleygja fólki í fangelsi og útrýmingarbúðir en í staðinn eru komin önnur meðöl, svo sem að hleypa ekki fólki og sjónarmiðum að, flæma fólk úr starfi og uppnefna það, flokka skoðanir sem upplýsingaóreiðu og falsfréttir, og svo eru það auðvitað vísindin sem hið opinbera hefur spillt með styrkjakerfum og pólitískum þrýstingi.

Um daginn birtist sakleysisleg grein á Vísi undir fyrirsögninni „Grannt fylgst með Slóv­a­kí­u og upp­lýs­ing­a­ó­reið­u“. Um hana fjallar Arnar Þór Jónsson í nýrri grein á Krossgötum og bendir á margt sem fréttin felur í sér. Mér datt í hug tilvitnun Nielmöller. Á veirutímum var reynt að þagga niður í gagnrýni á sprautur sem var frá upphafi á rökum reist, og hið sama má segja um gagnrýni á sóttvarnaraðgerðirnar í sjálfu sér sem nothæf leið til að lágmarka skaða af veiru. Þeir sem hömuðust hvað mest að reyna koma þeirri gagnrýni áleiðis (í greinum, á samfélagsmiðlum, í viðtölum þegar þau voru í boði) hafa ekki ennþá fengið aðgang að stóra sviðinu (viðtöl í Kastljósi, á Sprengisandi, í Morgunblaðinu og víðar).

Gott og vel, það á enginn heimtingu á slíkum viðtölum, en að þau hafi ekki staðið til boða segir miklu meira um fjölmiðlana en það sem þar er boðað. Ennþá er sóttvarnarlæknir beðinn um álit sitt. Landlæknir situr ennþá í rólegheitum á sínum stól. 

Á meðan sitja þeir sem sködduðust af sprautunum heima hjá sér, bótalausir og raddlausir. Þú segir ekkert, því þú slappst við alvarlegar afleiðingar.

Þeir sem skoluðust út úr skólakerfinu á veirutímum er heldur ekki boðið að segja sína hlið. Þú segir ekkert því þú gast stundað fjarvinnu í náttbuxunum frá sófanum þínum.

Þeir sem þróuðu með sér alvarlega andlega örðugleika (einmanaleika, fíkn, vonleysi) eru raddlausir. Þú segir ekkert því þú sást ekki eina krónu í launaskerðingu og náðir að byggja nýjan pall fyrir fé sem hefði annars farið í þrjár utanlandsferðir.

Þeir sem í dag sjá fram á að geta ekki lengur rekið bíl vegna allra grænu skattanna fá aldrei hljóðnemann. Þú segir ekkert því þú elskar rándýra rafmagnsbílinn þinn og hlakkar í raun til að losna við alla fátæklingana af götunni.

Þeir sem heyra skelfingu lostnir að litlu dætur þeirra hefðu baðað sig við hliðina á kafloðnum karlmannslíkama í hverfislauginni fá engan vettvang til að tjá sig. Þú segir ekkert enda með uppkomin börn eða býrð utan við sveitarfélagið Reykjavík þar sem innrásin í einkarými kvenna er svo að segja að fullu komin í framkvæmd.

En vittu til. Dag einn kemur að þér, sama hvað þú rembist eins og rjúpan við staurinn að eltast við allar nýjustu dellurnar. Dag einn muntu þurfa gagnrýnið aðhald á stjórnvöld og talsmenn rétttrúnaðarins en komast að því að enginn er eftir til að tala máli þínu.

Og hvað ætlar þú að gera þá?

Þegar frásögnin breytist

Ég var svo heppinn, á veirutímum, að geta fylgst með skrifum og ræðum manna sem fylgdust vel með. Strax í janúar 2021 hafði til dæmis komið í ljós að sprauturnar voru gagnslausar til að stöðva heimsfaraldurinn svokallaða og mögulega verri lækning en sjúkdómurinn. En menn ríghéldu í frásögnina og þetta skemmtilega myndband sýnir mjög vel á 93 sekúndum hvernig hún smátt og smátt fjaraði út: 

https://x.com/elonmusk/status/1706676593261785178?s=20

Við vorum blekkt.

En nú er ekki bara frásögnin um veiruna sem hegðar sér með þessum hætti. Munið þið eftir því þegar Saddam Hussein átti að sitja á stórum stöflum af efnavopnum? Og að það þyrfti að ráðast á hann og steypa af stóli? Sú frásögn var lygi frá upphafi til enda, eins og síðar kom í ljós.

Hvað með frásögnina sem okkur er nú sagt af loftslagshamförum? Eða af ágæti rafmagnsbíla? Eða því að umtalsvert hlutfall mannkyns (eða Vesturlandabúa) sé einhvern veginn í röngum líkama? Og svona mætti lengi telja.

Ekki vera bjáninn sem vaknar ekki fyrr en sögutíminn var búinn og situr eftir með baneitraðar sprautur í viðkvæmum líffærum, geldur, með tómt veski og strætókort í stað bíllykla í vasanum.

Kynfræðsla og upplýsingaóreiða

Krakkafréttir RÚV eru ekki reglulegt áhorf hjá mér en eitthvað greip mig þó einn slíkur fréttatími með heitið: Kynfræðsla og upplýsingaóreiða.

Þar er reynt að greiða úr ýmsum flækjum, svo sem að kynfræðsla hins opinbera (þar sem örvun á endaþarmi er kynnt 7-10 ára krökkum) sé ekki á vegum Samtakanna 78, sem er rétt, en því líka haldið fram að Samtökin 78 stundi alls enga kynfræðu í grunnskólum þótt veggspjöld merkt samtökunum (auk Reykjavíkurborgar) séu alveg á mörkunum. Ég spyr mig til dæmis að því hvernig er hægt að ræða kynhneigð án þess að nefna að um sé að ræða kynferðislega hneigð, þ.e. með hverjum maður vill stunda kynlíf. En kannski er ég bara gamaldags.  

Og það er svo þetta með veggspjaldið sem hrekur fullyrðingar Krakkafrétta: Sveitarfélögin og Samtökin 78 eru komin í eina sæng. Þau eru að blanda saman kynfræðslu (og boða til sífellt yngri barna) og hinseginfræðslu (þetta með að við séum mismunandi og allt það). Mörkin eru ekki jafnskýr og okkur er sagt.

Upplýsingaóreiðan er algjör en henni má skipta í tvennt: Hreinan áróður sem er troðið ofan í kokið á fólki (eða laumað að börnum án vitneskju foreldra), og eðlilegan rugling fólks á því hver er að segja börnunum hvað, allt í einu.

Hver er að segja strákum að þeir geti verið stelpur? Hver er að kenna krökkum að örva á sér endaþarminn? Hver er að segja að BDSM sé kynhneigð? Hver er að segja við krakka að fitla við kynfæri sín og taka myndir af þeim? 

Er það sveitarfélagið í kynfræðslunni? Eða verktakarnir í Samtökunum 78? Eða veggspjöldin sem enginn virðist hafa búið til en hanga um alla veggi engu að síður?

Upplýsingaóreiðan er algjör en hún er framleidd til að skapa rugling svo þeir sem eru ábyrgir geti bent á einhverja aðra og þannig haldið fólki í óvissu um hvern þarf að skamma. 

Úr þessu má auðveldlega greiða. Það má taka samtalið. Þrjár ljómandi greinar (með höfunda úr ýmsum áttum) með slíkan boðskap eru hér og hér og hér.

Það er einfaldlega verið að biðja um að okkur sé sagt hver sé að segja börnunum hvað og í hvaða samhengi og út frá hvaða náms-, fræðslu- eða hugrenningaefni. 

Í samhengi kynfræðslu og hinseginfræðslu er enginn að tala um neitt nema börnin.

Fullorðið fólk, sem hefur fengið að ganga í gegnum sinn kynþroska, er allt annar hlutur.

Krakkafréttir leggja hér sitt lóð á vogarskálar upplýsingaóreiðunnar, og það er athyglisvert. Vonandi er enginn að horfa.

Hin nýju trúarbrögð

Ég sauð um daginn í hvelli saman lítinn lista yfir nokkur af þeim versum sem hin nýju trúarbrögð dagsins í dag boða. 

Hann var nokkurn veginn svohljóðandi:

• Konur geta verið með typpi.
• Koltvísýringur gagnast plöntuvexti ekki.
• Að senda vopn á átakasvæði magnar ekki upp né framlengir átök.
• Yfirvöld í Saudi-Arabíu er þolanleg en ekki þau í Sýrlandi.
• Styrkur Kína er stærra vandamál en fátækt Afríku.
• Við getum leyst af jarðaefnaeldsneyti með vind- og sólarorkuverum.
• Það er réttlætanlegt að svipta fólk ferða- og atvinnufrelsi til að stöðva loftborna veiru með vel þekkta áhættuhópa.

Ég auglýsi eftir viðbótum við þennan lista til að kortleggja almennilega hin nýju trúarbrögð. Ég auglýsi um leið eftir góðu heiti fyrir þau. 

Styttist í kanadískar lausnir

Ég veit því miður nokkuð um aðdraganda þess að komast á hjúkrunarheimili á Íslandi. Í stuttu máli þarf að vera við brún eigin grafar til að komast inn á slíkt og þá er stutt eftir í sjálfa gröfina. Það mætti því kalla hjúkrunarheimili áfangastað í skamman tíma á meðan gengið er frá erfðaskrá og síðan tekur gröfin við. Biðskýli, frekar en áfangastað.

Í Kanada eru menn að hugsa í lausnum í tilviki aldraðra en einnig annarra sem eiga erfitt með að standa á eigin fótum eftir mislanga lífsbaráttu. Úrræði Kanadamanna kallast MAID, sem stendur fyrir Medical Assistance In Dying. Íslensk þýðing gæti verið GRÖF - Granndlega Rökstudd Örvun til Förgunar. Í Kanada er sífellt verið að lengja listann yfir þá sem mega láta lækna ríkisvaldsins drepa sig löglega og nýlega var geðsjúkum hleypt á þann lista. Fatlaðir og taugasjúklingar fá meira að segja hvatningu til að skrá sig í GRÖF. 

Fín leið til að stytta biðlista, svo sem eftir þjónustu geðlækna, í velferðarkerfi sem veitir litla velferð og er fyrir marga miklu frekar orðið að helfararkerfi.

Kanada er af mörgum talin vera fyrirmyndarríki. Leiðtogi ríksins er talinn vera frjálslyndur og frábær, og hann talar fyrir GRÖF í ræðum og er ekki dæmdur fyrir það og fær jafnvel að njóta þjónustu virtra áróðurspésa eins og The Guardian til að réttlæta hreinsun samfélagsins af þeim óæskilegu. 

Íslendingar gætu kannski lært af Kanada. Biðlistar eru of langir. Fólk er að deyja á þeim, eða gerast öryrkjar á meðan það bíður. GRÖF er kannski leiðin sem þarf að hugleiða, og í biðstofunni eftir hinni seinustu meðferð hangir svo mynd af dökkhærðum manni án yfirvaraskeggs, frekar en manni með yfirvaraskegg.

„Ekk­ert að van­búnaði að hefja fram­kvæmd­ir“

Allir eru glæpamenn nema þeir sem standast rannsókn

Svolítil tilvitnun sem Helgi Vilhjálmsson, betur þekktur sem Helgi í Góu, lét eftir sér í stuttu viðtali fyrir mörgum árum síðan situr oft í mér. Hann hafði þá nýlega fengið alla pappírana samþykkta hjá hinu opinbera eftirliti og gat byrjað að steikja kjúkling fyrir viðskiptavini á nýjum stað, en var (og er) með marga aðra slíka staði í fullum rekstri, og vissi væntanlega hvað hann var að fara út í.

Orð hans, í viðtali:

„Þetta er nýr tími, hér áður gátu menn opnað og svo var farið yfir þetta en nú má ekk­ert gera fyrr en öll leyfi eru komin.“

Ég velti því fyrir mér hvort þessi róttæka breyting í nálgun hins opinbera hafi nokkru skilað. En eitt er víst: Hún hefur drepið mörg fyrirtæki í fæðingu, eða dregið verulega úr þeim þróttinn, enda hafa ekki allir efni á því að bíða með stórar fjárfestingar svo mánuðum skiptir í von um að hið opinbera mæti og sinni pappírsvinnunni. Tvö nýleg dæmi má kynna sér hér og hér. Í báðum tilvikum draga yfirvöld lappirnar án afleiðinga á kostnað óbreyttra borgara.

Væri ekki nær að snúa aftur til fyrri tíma og heimila einstaklingum og fyrirtækjum að hefja starfsemi og þurfa svo að sæta úttekt? Sú úttekt gæti fylgt alveg nákvæmlega sömu lögum og gilda í dag, en í stað þess að setja úttektina fyrir framan stjórnarskrárvarinn rétt til að stunda atvinnu mætti setja hana - réttilega - fyrir aftan slíkan rétt. Framfylgni laga yrði nákvæmlega sú sama og í dag, og enginn munur á því hvernig kjúklingurinn er steiktur. Ekki þyrfti að bíða eftir því að tvö eftirlit verði sammála um hvar eigi að setja ræsi, eða hvort það megi leyfa handþvott á skurðstofu (bls. 12):

„Þannig var eitt skiptið gerð athugasemd við það að ekki væri vaskur inni á skurðstofunni, en það er einmitt óheimilt vegna hættu á að bakteríur geti þrifist í niðurfallinu.“

Okkur er sagt að allir séu saklausir nema sekt sé sönnuð. Ekki er það rétt, og sérstaklega ekki í þeim tilvikum þegar fólk vill opna fyrirtæki og bjóða neytendum, sjúklingum, fyrirtækjum og öðrum upp á nýjar nálganir. Við erum í dag glæpamenn nema sérstök rannsókn sýni fram á annað og opni á réttindi stjórnarskrár.

Þessu má auðvitað breyta, en þá þurfa kjósendur að velja aðra en hryggleysingja inn á löggjafarþingið og fylgja eftir með ýmsum aðferðum.

Sem gerist væntanlega ekki á meðan samfélag okkar hangir saman á málningunni.

Kynfræðslurnar

Ég rakst á svolítið innlegg á samfélagsmiðlum þar sem höfundur notaði orðið „kynfræðslurnar“, þ.e. kynfræðsla í fleirtölumynd. 

Mér finnst það eitt að setja orðið „kynfræðsla“ í fleirtölumynd skýra svolítið þá skautun sem er hlaupin í umræðu um kynfræðslu á Íslandi. 

Menn eru að ræða bók sem Menntamálastofnun gaf út og enginn annar, en er víða kennd við Samtökin 78 eða hugmyndafræði samtakanna. Þetta er þýðing á erlendri bók og stendur kennurum til boða í einni tegund kynfræðslu, og áherslan þar á 7-10 ára börn. Sumir kalla þetta ekki kynfræðslu - bara svör við spurningum ungra barna. Ég hafna slíku sem útúrsnúning og segi að þarna sé ein kynfræðslan.

Menn eru að ræða veggspjöld sem sum eru merkt Reykjavík og Samtökunum 78, og svo eru önnur sem eingöngu eru merkt Reykjavík, og sennilega enn önnur eingöngu merkt Samtökunum 78. Efni þessara veggspjalda er meira og minna það sama en sum brydda upp á einhverju sem leggst einstaklega illa í fólk og þá er kannski nafn aðila sem ekki kemur fram á því veggspjaldi nefnt. En í grunninn er þetta sama efnið, mismunandi merkt.

Síðan eru það verktakar Samtakanna 78 með sína kynfræðslu í ýmsum sveitarfélögum sem vísa í einhverja heimasíðu með öllum heimsins fyrirvörum um að þar séu engin fræði á ferðinni.

Seinast en ekki síst er það svo hin hefðbundna kynfræðsla, þar sem ungmenni að detta í kynþroska læra um ágæti smokka, marka og gagnkvæms samþykkis, en um hana deilir enginn enda er hún óumdeild.

Kannski væri ráð að „kynfræðslurnar“ yrðu aftur að einni kynfræðslu, með réttan markhóp, rétt innihald og engar tilraunir til að grilla hausinn á ungum börnum. Þannig sé meirihlutinn fræddur á réttum forsendum og frávik frá honum geta svo notið sértækra úrræða, í umsjón sérfræðinga en ekki trúboða.

Bara hugmynd.

Fyrir þá sem vilja berja miðaldra homma og blinda unga lesbíu

Um daginn birtist á samfélagsmiðlum hvatning til fólks um að berja einn tiltekinn miðaldra íslenskan homma og unga, blinda, íslenska lesbíu. Ég nefni ekki nöfn því á þessari hvatningu um að ganga í skrokk á hommanum og lesbíunni er víst höfundaréttur, og búið að hóta því að kæra suma sem endurtaka þessa hvatningu til ofbeldis fyrir brot á höfundarétti. 

Já, fyrir brot á höfundarétti!

Um þetta er fjallað í hæfilegum smáatriðum á rúmlega 8 mínútum á jútjúb-síðu Brotkasts. Þessar 8 mínútur líða hratt, því fátt fangar betur en sönn saga sem hljómar eins og lygasaga því hún er fáránleg. 

Ég vil því vara þá við sem vilja boða að það þurfi að berja þennan tiltekna homma og þessa tilteknu lesbíu um að gera það ekki á þann hátt að það brjóti gegn höfundarétti þeirrar manneskju sem stakk fyrst upp á því voðaverki.

Hvort hin höfundaréttarvarða hvatning sé lögleg, siðleg og annað er auðvitað ekki til umræðu. Hvatningin kom jú frá manneskju sem allir vorkenna svo mikið fyrir skort á veruleikatengingu að hún er talin hafa rétt fyrir sér í hverju orði. En það er önnur saga.

Þessar þreytandi kosningar

Loftslagsskattar og óstöðug og dýr orka.

Efnahagslegt jafnræði (sósíalismi).

Verðbólga.

Þungt regluverk (báknið).

Hrörnandi innviðir.

Afnám kvennaklefans.

Skattlagning á hefðbundið og hollt mataræði.

Endalaus stríð við ímyndaða óvini.

Flutningur valds frá kjörnum þingum til yfirþjóðlegra stofnana.

Óstöðvandi flæði innflytjenda inn í sífellt daprara velferðarkerfi.

Allt eru þetta dæmi um áberandi stefnumál stjórnmálaflokka í dag. Nýir flokkar koma fram sem bjóða upp á valkosti við þetta. Uppnefnin fyrir slíka flokka eru mörg og þeim fer jafnvel fjölgandi. Þannig reyna unnendur núverandi fyrirkomulags að hræða kjósendur frá því að kjósa annað en ofannefnd stefnumál.

Kjósendur virðist ekki ætla að taka mark á stjórnmálamönnum og blaðamannafulltrúum þeirra hjá helstu fjölmiðlum. Þar með er ekki sagt að valkostirnir séu allir góðir, en það á sér stað mikil skautun í mörgum ríkjum í boði yfirvalda og erfitt að segja hvar hún endar. Með byltingum? Með friðsamlegum stefnubreytingum? Með því að taka kosningar úr sambandi með neyðarástandi af ýmsu tagi? Með því að reyna flækja pólitíska andstæðinga inn í upplogin sakamál? Með því að ráðast á málfrelsið? Allt að ofan?

Eitt er samt að verða augljóst: Þetta lýðræði er orðið þreytandi í hugum margra.

Grefur undan meginstraumsflokkum í Evrópu

Pissufría hornið í sundlauginni

Rishi Sunak, forsætisráðherra Bretlands, segir að Bretar muni ná markmiðum sínum varðandi kolefnishlutleysi þrátt fyrir að hans eigin loftslagsráðgjafi saki hann um óskhyggju í þeim efnum. Þetta viðhorf er ekkert einsdæmi. Um þetta viðhorf ríkir breið og mikil sátt á Vesturlöndum.

En hvað þýðir kolefnishlutleysi á Vesturlöndum í raun?

Jú, að bíllinn verði tekinn af venjulegu fólki.

Að orka verði bæði dýrari og óstöðugri en áður. Nú þegar eru sum svæði að upplifa slíkt ástand.

Að fólk þurfi í auknum mæli að velja á milli þess að borða eða hlýja sér.

Að allskyns orkufrekur varningur, sem ennþá er framleiddur á Vesturlöndum, verður dýrari. Er hérna stál mögulega mikilvægast alls varnings sem við þurfum á að halda í miklum mæli en fáum minna af.

Nú er heimurinn utan Vesturlanda auðvitað ekki að hugsa á þessum nótum. Indverjar og Kínverjar lofuðu í París á sínum tíma að ná hámarki útblásturs síns árið 2030, þ.e. að auka hann fram að því. Þeir búast við að eftir það verði þeir orðnir nógu ríkir til að fjárfesta í hagkvæmari og hreinni orkuframleiðslu, svo sem að skipta úr kolum yfir í jarðgas. Ríkari almenningur heimtar betri loftgæði og þetta gerist svo að segja af sjálfu sér.

Ég velti því fyrir mér hvað verður um háleit markmið um svokallað kolefnishlutleysi þegar Indverjar, Kínverjar, Brasilíumenn, stór Afríkuríki, Indónesía og fleiri hafa bætt gríðarlegu magni af koltvísýringi í andrúmsloftið og óperuhúsið í Sidney stendur ennþá upp úr sjónum. Stundum þurfa kjósendur ekki langan tíma til að fleygja lélegum hugmyndum stjórnmálamanna í ruslið, eins og dæmið um innflytjendastefnu danskra stjórnmálamanna er gott og nýlegt dæmi um (fyrir 20 árum voru hugmyndir um takmörkun innflytjenda kallaðar öfga-hægristefna en eru núna í áherslum flestra flokka og allra þeirra stóru).

En sjáum hvað setur. Eins og veirutímar sýndu er líka hægt að viðhalda blekkingu í gangi löngu eftir að hún er útrunnin.

Markmið um kolefnishlutleysi engin óskhyggja