Melónan græna með rauða kjarnann

Svokallaðir umhverfisverndarsinnar eru melónur. Þeir eru grænir að utan en rauðir að innan. Innvolsið er bara gamli sósíalisminn sem berst fyrir stækkandi ríkisvaldi, hærri sköttum og sterkari tökum hins opinbera á samfélaginu öllu.

Melónurnar tala ekki lengur um að ríkisvaldið eigi að þjóðnýta framleiðslutækin og setja alla á opinbera framfærslu. Í staðinn tala þeir um að við þurfum að borga skatta af hverjum andadrætti og hverjum bíltúr - svokallað kolefnisgjald (sem betur fer undanskilja þeir eldfjöll frá kolefnisgjaldinu en það gæti breyst). Þeir boða þéttan reglugerðafrumskóg sem segir hver megi henda hvaða rusli og hvert, en alltaf gegn ríflegu gjaldi. 

Melónurnar eru nánast mannfjandsamlegar. Margar þeirra hafa beinlínis talað um að vilja fækka mannfólkinu (t.d. með því að vonast eftir heppilegum og mannskæðum vírus). Margar þeirra játa að ofurtrú þeirra á veðurspám og tölvulíkönum sé bara yfirskyn til að koma á ákveðinni stjórnmálastefnu. 

En þarf valið að standa á milli frjáls markaðar annars vegar og melónuvísinda hins vegar? Nei, alls ekki. Það er margt í frjálsu markaðshagkerfi sem styður miklu frekar við græna náttúru en yfirstjórn sósíalista. Hér vegur vel skilgreindur og verndaður eignaréttur mest. Sá sem má verja eigur sínar fyrir sóti, rusli, eitri og yfirgangi gerir það.

Þegar iðnbyltingin var að rúlla yfir Evrópu og Bandaríkin reyndu einmitt margir landeigendur að verja lönd sín fyrir sóti og ryki og jafnvel lestarteinum með tilheyrandi hávaða frá eimreiðum. Það fengu þeir hins vegar ekki að gera, og sótframleiðendur þurftu því ekki að grípa til neinna ráðstafanna. Hið opinbera í gegnum dómstóla sína taldi að iðnaður væri mikilvægari en grænt gras. Núna hefur taflið snúist við en í stað þess að ganga á rétt landeigenda er nú gengið á rétt framleiðenda. Framleiðendur geta sett allar þær síur sem þeir vilja á reykháfa sína en sleppa ekki við skatt á því að draga andann sem framleiðir ósýnilegt og lyktarlaust snefilefni (koltvísýring). 

Á okkur hafa dunið spádómar í marga áratugi um að nú sé næsta ísöld handan við hornið, eða gríðarlegt hlýindaskeið. Alltaf hefur náttúran valdið líkanasmiðum vonbrigðum. Stjórnmálamenn halda hins vegar ótrauðir áfram og skattleggja okkur fyrir að draga andann. 

Til að fullkomna fáránleikann legg ég til að ríkið setji á svokallaðan dauðaskatt sem greiðist úr dánarbúum fólks og er ætlað að skattleggja losun á kolefni sem á sér stað þegar lík rotnar. Þar með fellur úr gildi sú forna viska að skattar og dauðinn séu aðskilin örlög okkar mannanna, og að við þurfum bara að greiða skatt þar til við drepumst. Nei, skattlagninguna má hæglega víkka út til hinna dauðu líka. 

Hitametið fellur ekki á þessu ári

Athugasemdir

[Kreppuannáll (IP-tala skráð) 6.12.2017 kl. 19:32]

Sko, ef við eigum að greiða skatt fyrir að losa ut koltvísýring þegar við erum í gröfinni, vil ég líka fá tekjur af því að skapa metan sem er mikilvægur orkugjafi.

Amen!