Hver á að borga fyrir klósettpappírinn?

Það er alveg magnað að landeigendur megi ekki ráða því hver gengur um land þeirra og hver ekki, og gegn hvaða skilyrðum. Þegar landeiganda er bannað að innheimta gjald og um leið þröngvað til að hleypa gestum inn á land sitt er í raun verið að skikka hann til að fjármagna tiltekt eftir gestina sjálfur, og borga undir þá klósettpappírinn ef þeim verður mál. Landeigandinn bregst auðvitað við með þeim hætti að hann lágmarkar tiltektina eins mikið og hann getur, skammtar litlum klósettpappír í lélegum gæðum og reynir óbeint að losa sig við gesti sína með óþægindum og þjónustuskorti. Er það gestrisni? Nei.

Jú vissulega eru til samningar sem veita ríkisvaldinu eða öðrum yfirvöldum ákveðin völd, en slíkir samningar eru vonandi undantekningar frá þeirri reglu að sá sem á, hann má, og sá sem á ekki, hann þarf að biðja um leyfi og uppfylla skilyrði gestgjafa.

Okkur finnst sjálfsagt að segja gestum á heimili okkar að fara úr skónum áður en þeir ganga inn, og stinga ekki öllum klósettrúllum heimilisins ofan í tösku. En landeigendur? Þeir þurfa bara að láta allt yfir sig ganga, og borga brúsann sjálfir, eða hvað?

Nei, hættum að binda hendur landeigenda og leyfum þeim að vera þeir gestgjafar sem þeir vilja sjálfir vera. Ég er viss um að það kemur betur út fyrir alla en nauðung. 

Mega innheimta gjald af eignarlandi

Athugasemdir

[Vagn (IP-tala skráð) 4.4.2017 kl. 10:52]

Ísland er land þitt, og þér er tryggð frjáls för um það. Landeigendur eru eins og kvótaeigendur, fengu þetta upprunalega frítt og hafa það að láni. Við erum gestgjafarnir og eigendurnir, þeir eru ábúendur og húsverðir. Og ættu með réttu að greiða auðlindagjald fyrir alla notkun á landi okkar.

Þeim er frjálst að taka greiðslu fyrir þjónustu. Salerni, bílastæði o.s.frv. Og hefta för um gróið og viðkvæmt land. En vandræðin skapast vegna þess að þeir vilja taka greiðslu en ekki veita neina þjónustu. Það er lögbrot.

[Geir Ágústsson, 4.4.2017 kl. 11:34]

Hverjir fengu hvað að gjöf frá hverjum?

Hver átti það sem var gefið? Hvernig eignaðist sá sem gaf það sem hann gaf?

Hver mælir fyrir um þá þjónustu sem "þarf" að veita til að "mega" rukka inn? Tekur sá sem borgar inn ekki afstöðu til þjónustustigins áður en hann reiðir fé af hendi, og ákveður hvort honum finnst verðmiðinn of hár eða hæfilegur?

Eða er hægt að mæla fyrir um það í lögum að sá sem borgar fyrir bíómiða eigi um leið rétt á skópússun og axlanuddi, sama hvað neytandinn og veitandinn ákveða sín á milli?

Er reynsla Íslendinga af aðgangsgjaldi ekki bara ljómandi góð? Þannig er laxveiðiám stýrt, þannig er tónleikahaldi stýrt og þannig er framboð og eftirspurn stillt af.