Smákóngarnir þrífast innan hins opinbera

Í frétt segir:

Félag kvensjúkdómalækna mælir gegn því að ljósmæður fái heimild í nýjum lyfjalögum til að ávísa hormónagetnaðarvörnum eins og Embætti landlæknis hefur mælt með.

Nema hvað! Hér sjá meðlimir í Félagi kvensjúkdómalækna fram á að eftirspurn eftir þjónustu þeirra gæti minnkað. Það hefur áhrif á samningsstöðu þeirra gagnvart hinu opinbera. Minni eftirspurn þýðir jú lægra verð. 

Eflaust mun Félag kvensjúkdómalækna reyna að rökstyðja afstöðu sína öðruvísi en að vísa til launaviðræðna félagsmanna sinna. Fagleg rök hljóta samt að vera fá og veik. Ljósmæður eru sprenglærðar og hafa bæði verklega og bóklega þekkingu sem skiptir máli. Þær eru líka í miklum og daglegum samskiptum við skjólstæðinga sína á meðan kvensjúkdómalæknar þurfa að treysta á að fólk panti sér tíma hjá þeim og sé tilbúið að opna sig.

Ég man vel eftir því þegar gleraugnaverslunum var leyft að sjónmæla fólk. Augnlæknar, sem áður höfðu haft lögvarða einokun á slíkum mælingum, mótmæltu. Sem betur fer var ekki tekið mark á þeim mótmælum. Ég veit svo ekki betur en að augnlæknar hafi haft nóg að gera síðan og hafa jafnvel fengið meira svigrúm til að sinna alvarlegum tilfellum betur með sérhæfðri þekkingu sinni.

Mörg ríki ganga langt í því að skipta sér af því hver gerir hvað en ég held að Íslendingar hljóti að ganga hvað lengst miðað við önnur Vestur-Evrópuríki. Það geta þeir af því ríkisvaldið hefur að því er virðist umtalsverðar heimildir til að víkja frá 75. grein stjórnarskráarinnar um atvinnufrelsi með mjög sveigjanlegri túlkun á orðinu „almannahagsmunir“.

Einkafyrirtæki sem hólfa fólk niður svo það strandar fljótlega vegna skorts á heimildum fara fljótlega á hausinn. Hið opinbera þarf ekki að óttast slíkt. Í jötu þess geta allir grísinir fengið sitt eigið hólf.

Ágreiningur um lyfjalög