Labbað í grenndargáminn

Sum ummæli eru furðulegri en önnur. Tökum sem dæmi þessi, frá blaðamannafulltrúa Sorpu (sem hefur verið mjög upptekinn undanfarna mánuði):

„En [end­ur­vinnslu­stöðvarn­ar] eru bara sex, bara opn­ar ákveðin tíma dags­ins og þær eru í það mik­illi fjar­lægð að fólk þarf oft að keyra, á meðan grennd­argám­arn­ir eru hugsaðir til þess að vera í nærum­hverfi, svo maður geti labbað.“

Já, í stað þess að sækja sorpið heim til fólks þá getur fólk bara „labbað“ í næsta grenndargám.

Þetta hljómar auðvitað mjög vel. Margir eru eflaust fegnir að þurfa ekki að nota bílinn til að losna við sorpið. Að þurfa ekki í langa bíltúra með sorp í farþegasætinu. Að þurfa ekki að borga fyrir bensín ofan á sorphirðugjaldið.

Skoðum til dæmis Breiðholtið.

Bíddu nú við! Hérna fara ekki saman hljóð og mynd. Grenndargámarnir eru ekki nálægt íbúum heldur stærri götum. Þeir virðast vera staðsettir þannig að það sé sem auðveldast að tæma þá, ekki fylla. 

Þetta sést alveg sérstaklega vel í tilviki Stekkjahverfisins. Þar eru grenndargámarnir fjarri íbúum en nálægt fjölfarinni umferðargötu. Í raun er varla hægt að komast fjarri íbúunum á þessu annars þéttbýla svæði (nema með því að staðsetja gámana í skógi Elliðaárdals).

Svo nei, það er enginn að fara labba í grenndargámana. Hafi það verið hugsunum þá fór framkvæmdin í klessu. 

Grenndargámarnir eru einfaldlega leið til að spara sér að sækja ruslið heim til fólks. Skert þjónusta. Ónæði. Óþrifnaður. 

Við lifum á tímum þar sem tungumálinu hefur verið snúið á haus. Grennd er fjarri, sorphirða er að skilja sorp eftir og þjónusta er engin þjónusta. Hvergi sést þetta betur en í sorphirðu á höfuðborgarsvæðinu, og áform eru uppi um að láta hana versna.

„Skallablettur“ á ruslamálunum

Af með hausana!

Nú er íslenski arnarstofninn loksins að braggast eftir áralanga vernd og þrátt fyrir heimsendahlýnun, tortímingu hafsins og alls lífs í sjó, ágenga ferðamenn sem eru að eyðileggja landið, hávaða frá flugvélum og bílum, súrnun hafsins og loftmengun (frá mönnum, ekki eldfjöllum).

Þá er við hæfi að huga að mótvægisaðgerðum. Við getum jú ekki leyft of mörgum örnum að hræða börn og sauðfé!

Sem betur fer er búið að finna lausn á því vandamáli. Fyrri myndin hér að neðan sýnir varp- og vetrarstöðvar arnarins og sú síðari sýnir hvar er áætlað að reisa vindmyllur á Íslandi.

Eins og blasir nánast við þá eru flestar vindmyllur að fara á varp- og vetrarstöðvar arnarins og það ætti því að ganga vel að afhöfða töluverðan fjölda og stemma þannig stigum við frekari fjölgun í stofninum. Í Bandaríkjunum hafa ólöglegar veiðar á örnum minnkað töluvert nú þegar vindmyllurnar sjá um aflífunina. Bændur Íslands, fiskar og smærri fuglar geta bráðum andað rólega á ný.

Arnarstofninn ekki stærri í langan tíma