Nýja normið

Nýja normið er yfirlýst ástand á Íslandi í dag.

Ekki mega fleiri hittast en 300 manns í sama rými og þar með deyja allir stærri tónleikar og jafnvel veglegar brúðkaupsveislur. 

Við landamærin er fólk flokkað eftir ýmsum skilríkjum um bólusetningar sem enginn trúir á, fyrri smit, smitleysi, greind smit en einkennalaus og hvaðeina.

Allir áhættuhópar búnir að fá sprautu af einhverju.

Engin kúrva til að fletja. Engir áhættuhópar vegna veiru sem eru ókortlagðir og ómeðvitaðir um veiru.

Bara nýir áhættuhópar að verða til vegna áhrifa bóluefna á líkama fólks, en öllum er skítsama um þá.

Klikkun, þar til björgunarsveitarmaður tjáir sig: „Þetta er bara „komm­on sens“, við erum ekki að fara að ná í fólkið. Það verður bara að geta skriðið til baka og ég held að fólk geri sér ekki grein fyr­ir þessu.“

Að vísu er hann að tala um eldgos en þetta á við um allt.

Ef einstaklingur velur að labba á heitu hrauni má hann eiga sig. Gott og vel, hann er ekki að draga ömmu sína og viðkvæma vini og ættingja með sér í þá hættuför.

En hafi hann greinist með smit (með réttu eða röngu), jafnvel þótt hann bíði aðeins með að heimsækja ömmu sína á hjúkrunarheimilið og endurtaka Landakotsslys yfirvalda, þá skal hann í stofufangelsi.

Nýja normið er með öðrum orðum það að fylgja handahófskenndum fyrirmælum ofsóknaróðra embættismanna sem eru fyrir löngu hættir að kortleggja afleiðingar ákvarðana sinna.

Og alla klappað upp af „helstu sérfræðingum“ þjóðarinnar í veirusjúkdómum sem telja að Kínverjar hafi fundið upp hjólið.

Nýja normið, takk fyrir.

„Við erum ekki að fara að ná í fólkið“