Opið bréf (blogg) til ríkisstjórnarinnar

Ég vil í fyrsta lagi óska nýrri ríkisstjórn til hamingju með að vera komin til starfa. Ykkar bíður mikið verk og erfitt.

Í öðru lagi vil ég biðja þingmenn ríkisstjórnarflokkanna um að hafa eitt að leiðarljósi við störf sín: Að beina íslensku hagkerfi og samfélagi í hvívetna frá yfirstjórn og eftirliti ríkisvaldsins og í átt að frjálsræði og auknu svigrúmi til athafna. Þetta felur í sér nokkur þeirra atriða sem nú verða nefnd.

Skatta á alltaf að lækka eða afnema. Skattahækkanir sjúga verðmæti úr vösum þeirra sem afla þeirra og í vasa annarra sem sjá um að dreifa þeim. Slíkt boðar aldrei gott. Greiðsla skatta í ríkissjóð má líkja við að afhenta barni peninga í nammibúð og biðja það um að fara í bankann og greiða niður skuldir eða fjárfesta til framtíðar. Barnið eyðir peningunum strax í ánægju og neyslu. Hagsmunir barnsins snúast að því að uppskera hér og nú. Hagsmunir ríkisvaldsins eru þeir sömu og hagsmunir starfsmanna þess og þeirra sem þrífast á skattfé eða vernd hins opinbera.

Ríkisútgjöld á alltaf að lækka. Með því móti má láta skatttekjur mæta útgjöldum og eiga til aflögu til að greiða niður skuldir. Þau þurfa að lækka eins hratt og mögulegt er.

Umsvif hins opinbera þurfa alltaf að vera minnkandi. Ríkisvaldið framleiðir ekki verðmæti heldur hirðir þau af öðrum. Allt sem ríkið hefur á sinni könnu gætu aðrir haft á sinni könnu. Starfsfólk heilbrigðisstofnana veitir þjónustu gegn greiðslu rétt eins og afgreiðslumaður í matvöruverslun eða bifvélavirki á verkstæði. Ríkisvaldið hindrar starfsfólk heilbrigðisstofnana og annarra opinberra eininga í að spreyta sig á frjálsum markaði því samkeppni við ríkisvaldið er ýmist ómöguleg eða bönnuð. Ríkisvaldið stendur í vegi fyrir frjálsara sambandi veitenda og kaupenda á fjölmörgum varningi og þjónustu

Seðlabanka Íslands á að leggja niður. Ríkisvaldið á einfaldlega ekkert erindi á markað peningaframleiðslu og –varðveislu. Sögulega hefur ríkið einfaldlega söðlað slíka starfsemi undir sig til að auka völd sín, afla tekna í gegnum verðbólgu og tryggja að launafólk og eigendur sparifjár taki skellinn í formi rýrnandi kaupmáttar peninga þegar ríkisvaldið hefur eytt um efni fram í langan tíma.

Umsókn um aðild að Evrópusambandi á að draga til baka sem fyrst. Rökin fyrir því eru flestum vel þekkt. Evrópusambandið er deyjandi fyrirbæri, og evran er bæði af fræðilegum og pólitískum ástæðum dauðadæmdur gjaldmiðill. Hið sama má segja um hinn bandaríska dollar og japanska jen, svo einhverjir gjaldmiðlar séu nefndir.

Eftirlitsiðnað hins opinbera þarf að leggja niður en til vara að minnka stórkostlega. Maður sem vill djúpsteikja kjúkling og selja á að geta gert það án þess að ráðfæra sig við hið opinbera. Markaðsaðhaldið er nægjanlegt og í raun miklu öflugra en hið opinbera. Ábyrgðartilfinning fólks er stórkostlega deyfð þegar það er gefið til kynna að allt sem er leyfilegt er öruggt og blástimplað af hinu opinbera. Ef bankahrunið kenndi okkur eitthvað þá er það nákvæmlega sú staðreynd að traust á opinberu eftirliti er bæði varasamt og tilefnislaust.

Ekki láta spekingana sem kæfðu hið íslenska hagkerfi með ráðleggingum sínum hafa áhrif á ykkur. Allar skattalækkanir eru góðar, alltaf. Öll minnkun á ríkisútgjöldum og –umsvifum er góð. Þar sem ríkið víkur, þar kemst hið frjálsa framtak að. Þar sem ríkið fjarlægir hindranir, þar verður til svigrúm til að stunda frjáls samskipti og viðskipti. Af réttlætisástæðum ber ríkinu að víkja sem víðast. Í nafni aukinnar auðsköpunar og velferðar til framtíðar ber ríkinu að koma sér sem víðast úr veginum.  Í nafni umhyggju fyrir íbúum Íslands ber stjórnmálamönnum að hafa sem minnst á sinni könnu.