Þjóðaratkvæðagreiðsluflokkarnir

Það virðist vera hálfgert lögmál í íslenskum stjórnmálum að þeir sem tala mest fyrir þjóðaratkvæðagreiðslum vilja ekki - þegar á hólminn er komið - fara út í slíka áhættu. Þeir ákveða yfirleitt að lokum að knýja bara á samþykkt Alþingis. 

Kjósendur láta vonandi ekki táldraga lengur sig með gylliboðum um þjóðaratkvæðagreðslur um hápólitísk mál. Stjórnmálin munu þar alltaf hafa betur. 

Kjósa um ESB við upphaf samstarfs

Verðmæti fyrir hvern?

Menn tala gjarnan um að til séu verðmæti sem virðast samt ekki vera verðmæt fyrir neinn. Munir, byggingar og annað er talið vera rosalega verðmætt en enginn virðist samt vilja kaupa þau eða halda við. 

Hvað gerist þá?

Þá eru skattgreiðendur boðaðir á staðinn og þeir látnir greiða fyrir varðveislu og viðhald. Þeir eru ekki spurðir mjög kurteisislega. Þeim er bara sagt að um verðmæti sé að ræða sem þeir þurfi að greiða fyrir án þess að eignast neitt í staðinn.

Ég legg til að gamlir skúrar sem einhver kallar verðmæti verði seldir til þeirra sem kalla þá verðmæti og hinir nýju eigendur geta svo gert það sem þeir vilja - varðveitt, viðhaldið eða valtað til jarðar. 

Menningarverðmæti í mikilli niðurníðslu

Ríkisvæðing og einstakingsfrelsi

Í mikilvægum pistli á Vefþjóðviljanum, sem ég hvet alla til að lesa og taka afstöðu til, er meðal annars sagt:

[A]ð geta tekið sína eigin ákvörðun, eftir sínu eigin gildismati, og hafa bara við sig að sakast um afleiðingarnar, er fólginn stór hluti þess að vera frjáls maður.

Ekki satt?

Eða hvernig eiga menn annars að læra, þroskast og finna leið sína í lífinu? Með því að lesa leiðbeiningar annarra? Með því að fylgja smásmugulegum reglugerðum? Hvaða lærdómur er fólginn í slíku?

Ég hvet alla sem hafa stigið á nagla til að hugleiða reglugerð sem bannaði nagla alveg. Slíkt bann myndi vissulega forða öllum frá því að stíga á nagla, en einnig koma í veg fyrir að hús yrðu byggð. Enginn gæti lært að forðast nagla á vegi sínum né eiga möguleika á að reisa þak yfir höfuð sitt. 

Bannað að velja

Á Íslandi er heimilt að verðtryggja lán. Það er ekki skylda. Það er val. Mörg óverðtryggð lán eru í boði, þar á meðal á húsnæði. Sumir velja þau. Aðrir ekki.

Er það virkilega áherslumál hjá sumum stjórnmálamönnum að fjarlægja þennan valmöguleika? Á að skylda mann sem á milljón til að lána hana óverðtryggt? Má hann þá breyta vöxtunum í staðinn? Er hann skyldugur til að taka á sig verðbólguna? Mun hann þá lána milljónina sína eða stinga henni ofan í skúffu?

Það er alveg hreint magnað að margir stjórnmálamenn leggja mikla áherslu á að minnka valfrelsi frá því sem nú er. Til hvers? 

„Þetta er dæmi um loddaraskap“

Ívilnanir eru viðurkenning á því að kerfið er gallað

Þegar stjórnvöld veita ívilnanir eru þau um leið óbeint að viðurkenna að reglur eru of margar og skattar of háir. Stjórnvöld eru að segja að ekki sé hægt að byggja upp ákveðinn rekstur í hinu almenna umhverfi og að sérstakar tilslakanir þurfi til að viðskiptahugmyndin gangi upp.

Aðrir, sem njóta ekki ívilnana, eru svo fórnarlömbin. Þeir þurfa að uppfylla allar reglurnar og borga alla skattana. Heilbrigðum fyrirtækjum, sem ráða við hærri skatta og fleiri reglur, er refsað. Þau fá að blæða á meðan aðrir njóta ívilnana. 

ESA samþykkir ívilnunarsamning

Peningum allra ausið í áhugamál sumra

Ríkisstjórnin er komin í kosningaham og ausir nú fjármunum skattgreiðenda í allskyns málefni sem eru talin líkleg að útvegi atkvæði.

Nú skal það sannað fyrir kjósendum að ekki þarf að kjósa vinstriflokkana til að vinstristefna ráði ríkjum því allir flokkar hegða sér eins og vinstriflokkarnir. Gallinn er sá að kjósendur sjá oft í gegnum kosningasýninguna og velja samt vinstriflokkana til að tryggja framgang vinstristefnunnar. 

Fyrir vikið sitja flokkar sem kalla sig miðju- eða hægriflokka eftir án stefnumála. Þeir segja eitt en gera annað. Kjósendum býðst ekki sá möguleiki að kjósa til valda flokka sem berjast raunverulega fyrir losun á kverkataki ríkisvaldsins.

Ég vissi að ráðherrar væru með mikil völd en vissi ekki að þeirra völd lægju utan takmarkana vegna fjárlaga, stefnuskrá eigin flokka og yfirlýsinga eigin ríkisstjórna. Eru engin mörk?

Ríkissjóður er í betri færum en áður

Hið íslenska aðhald

Íslendingar gera miklar kröfur til þeirra einkafyrirtækja sem þeir stunda viðskipti við. Þar skal allt vera í lagi - varan, þjónustan, viðmótið, aðstaðan og verðið - því annars er kvartað. Þetta aðhald er gott og heldur fyrirtækjum á tánum. Fyrir vikið má yfirleitt reikna með því að allt sé í lagi - annars skal kvartað og helst á samfélagsmiðlum.

Þegar kemur að samskiptum og viðskiptum við hið opinbera er eins og aðhaldið gufi upp. Þá láta Íslendingar sig hafa það að standa í löngum biðröðum þar sem aðstaða er léleg (dæmi: Sýslumaðurinn í Kópavogi). Menn sætta sig við að borga himinháa skatta og ofan á það allskyns umsýslu- og pappírsgjöld. Viðmót starfsfólk er aukaatriði því þakklætið fyrir að fá yfirleitt að komast að er svo mikið. Opnunartímar eru aukaatriði - fólk tekur sér frí svo klukkustundum skiptir til að standa í röð og keyra á milli staða og finnst þetta allt vera skiljanlegt umstang til að útvega einfalda pappíra.

Ég held að ég geti sagt fyrir mitt leyti að þetta aðhaldsleysi þegar kemur að hinu opinbera sé ekki til staðar á hinum Norðurlöndunum. Þar gera menn líka kröfur á hið opinbera - að þjónustan sé skilvirk, að ekki sé innheimt mikið ofan á það sem skatturinn hefur nú þegar hirt og helst að hægt sé að ganga frá öllu í gegnum tölvu á hentugum tíma sólarhrings. 

Hið íslenska aðhald mætti virkja víðar og til að gera það dugir ekkert minna en að einkavæða stóra afkima hins opinbera umráðasvæðis og koma í hendur einkaaðila. 

Pítsustaður rukkaði viðskiptavin um leigu

Bannað að rífa ónýtan kofa

Víða hafa sveitarfélög komið sér upp hentugu fyrirkomulagi sem snýst um að peningar skattgreiðenda eru bundnir í lóðir á umráðasvæði þeirra og þeir sem vilja byggja þurfa að leigja landið frekar en að geta keypt það.

Sveitarfélögin verða með þessu móti að risastórum leigusölum sem geta skipað leigjendum sínum fyrir nánast eftir geðþótta.

Að auki hafa sveitarfélög einhvers konar torskiljanlegt vald til að ráðskast með eigur sem standa á landi í einkaeigu innan landamæra sveitarfélagsins. Þau geta jafnvel bannað niðurrif ónýtra bygginga á landi í einkaeigu ef þannig liggur á þeim. 

Skipulagsvaldið kemur því víða við. Með því segja sveitarfélögin hvers konar rekstur má vera á hverjum stað, hvað hann má hafa opið lengi, hvar má reykja og hvar ekki, hvernig málningin utan hússins eigi að vera á litinn og hvað herbergin eiga að vera mörg innandyra svo dæmi séu tekin. 

Þetta er mikið vald og því er hiklaust beitt og jafnvel misbeitt og það virðist ekki vera hægt að gera neitt til að temja það. 

Er ekki kominn tími til að endurskoða þetta fyrirkomulag aðeins? 

Segja byggingu óhentuga

Neytendastofu má óhætt leggja niður

Ríkisvaldið kemur víða við:

Neyt­enda­stofa kannaði ástand verðmerk­inga hjá veit­ingastaðnum Silf­ur í Hafnar­f­irði og leiddi skoðunin í ljós að mat­seðil vantaði við inn­göngu­dyr ...

Hvar var þessi matseðill eiginlega? Ég vona að viðskiptavinir staðarins hafi komist að því einhvern veginn að Big Mac var ekki í boði. Neytendastofa segir kannski frá því hvernig sú uppgötvun fór fram. 

Veitingastaðurinn Silfur sektaður

Litla bókin mín um skilvirkni, ókeypis fram á föstudag

Ég skrifaði á sínum tíma færslu hérna um litla bók sem ég skrifaði um skilvirkni. Bókin hefur fengið miklu betri viðtökur en ég bjóst við í upphafi og fyrir það er ég mjög þakklátur.

Nú langar mig að bjóða hverjum sem vill að sækja ókeypis eintak af bókinni (rafbók) á síðu Amazon. Möguleikinn er til staðar fram á föstudag.

Tengill á síðu bókarinnar á Amazon.

Ég vona að sem flestir stökkvi á þetta tilboð, lesi bókina, fái mikið út úr því og segi svo öllum frá henni!

Njótið vel!