Þetta sem þau tóku af okkur og gætu tekið aftur

Í október er ég búinn að halda fermingarveislu fyrir son minn, fara á fjölmenna ráðstefnu og gekk núna í kvöld á milli húsa með dóttur minni þar sem hún sníkti nammi ella yrðu afleiðingar. Allt á þetta það sameiginlegt að vera fólk að hittast, snertast, skiptast á hlutum sem það er búið að káfa á og dvelja í sama rými með ókunnugum eða allt að því.

Og um leið á allt þetta það sameiginlegt að á veirutímum tóku yfirvöld svona mannamót af okkur gegn hótun um ofbeldi. 

Að óþörfu, svo því sé haldið til haga, enda enduðu allir á að fá veiruna (hvort sem þeir tóku eftir því eða ekki) og lyfin sem áttu að verja okkur gegn henni reyndust banvænni lækning en sjúkdómurinn.

Eftir stendur: Hvað hefur í kjölfarið verið sett á laggirnar sem hindrar yfirvöld í svona afnámi á réttarríki, lög og reglu og hófstilltri valdbeitingu?

Svarið er auðvitað: Ekkert.

Það er bara í besta falli. Í versta falli er búið að skrifa ný lög sem lögvæða slíkt ofbeldi hins opinbera. Það að taka af krökkum fermingarveisluna, skólagönguna og félagslífið, taka af vinnandi fólki lífsviðurværið, taka af heilbrigðu fólki heilsuna. 

Mér varð hugsað til þess þar sem ég sá heilu hjarðirnar af grímuklæddum krökkum í kvöld að banka upp á hjá fólki. Hlátur, gleði, gaman. Um leið minntist ég auðra gatna á veirutímum þar sem sömu krakkar voru fastir heima hjá sér fyrir framan tölvuskjá, sumir að hugleiða sjálfsvíg og aðrir orðnir að hellisbúum.

Og ekkert sem stöðvar yfirvöld í að endurtaka leikinn.

Athugasemdir

[Guðjón E. Hreinberg, 31.10.2024 kl. 23:24]

Engu við að bæta, nema kannski; hvert er hægt að flýja?