Að tala undir rós er gagnslaust

Yfirvöld hafa ákveðið að troða 400 innflytjendum inn í þéttbýlt svæði í Reykjavík. Nágrannarnir fá ekkert að vita fyrr en fjölmiðlar fjalla um málið. Þeir bregðast vitaskuld við. En hvernig?

Jú, með því að tala um eldvarnir!

Og hvort húsnæðið sé nógu gott fyrir innflytjendurna!

Auðvitað hefur enginn í raun áhyggjur af slíku. Íbúarnir í nágrenninu vilja bara ekki að dætur þeirra séu eltar heim úr skólanum, að gasgrillunum sé stolið úr görðunum og að hnífastungunum fjölgi á svæðinu.

Skiljanlega, en af hverju ekki að segja það hreint út á mannamáli?

Jú, því þá ertu orðinn rasisti, og hver vill vera rasisti?

Þetta tal undir rós skilar samt engum árangri. Slökkviliðið er fengið til að samþykkja allt og borgin sendir út menn sem segja að húsnæðið sé hið prýðilegasta til búsetu, og þar með hafa nágrannarnir látið slá öll vopn úr hendi sér. Þeir geta því kvatt gasgrillin og dæturnar fá ekki lengur að fara einar heim úr skólanum.

Höfum svo í huga að mannúðin í að senda fólk inn í framandi umhverfi þar sem allt er nýtt og ókunnugt er kannski vafasöm. Svona svolítið eins og að taka þorsk og skella í ferskvatn - hálfgerður dauðadómur fyrir framtíð viðkomandi. En það virðist vera innflytjendastefna Evrópu, og fleiri og fleiri byrjaðir að spyrna við fótum.

Það er að segja, þar sem það er ekki nú þegar orðið of seint, sem er víða. Spurðu bara foreldra barna í Austurbæjarskóla. 

Vilja grenndarkynningu