Ríkisvæðing og einstakingsfrelsi

Í mikilvægum pistli á Vefþjóðviljanum, sem ég hvet alla til að lesa og taka afstöðu til, er meðal annars sagt:

[A]ð geta tekið sína eigin ákvörðun, eftir sínu eigin gildismati, og hafa bara við sig að sakast um afleiðingarnar, er fólginn stór hluti þess að vera frjáls maður.

Ekki satt?

Eða hvernig eiga menn annars að læra, þroskast og finna leið sína í lífinu? Með því að lesa leiðbeiningar annarra? Með því að fylgja smásmugulegum reglugerðum? Hvaða lærdómur er fólginn í slíku?

Ég hvet alla sem hafa stigið á nagla til að hugleiða reglugerð sem bannaði nagla alveg. Slíkt bann myndi vissulega forða öllum frá því að stíga á nagla, en einnig koma í veg fyrir að hús yrðu byggð. Enginn gæti lært að forðast nagla á vegi sínum né eiga möguleika á að reisa þak yfir höfuð sitt. 

Athugasemdir

[Ásgrímur Hartmannsson, 1.8.2016 kl. 23:13]

Þú gerir ráð fyrir að fólk hugsi.

Það gerir það ekki.  Og það gerir ekki ráð fyrr að aðrir geri það. 

[Geir Ágústsson, 1.8.2016 kl. 23:40]

Hver á að hugsa fyrir fólk sem hugsar ekki? Annað fólk? Um hvað hugsar það?

[D. S. (IP-tala skráð) 2.8.2016 kl. 17:00]

Atlas Shrugged útskýrði best hvernig flest fólk reiðir sig á að það séu til staðar nógu margir aðrir einstaklingar sem hugsi fyrir sig.

Einhverjir þurfa að hugsa til að finna upp og koma í framkvæmd landbúnað, hjartaaðgerðir og íbúðarhúsnæði. Svo koma aðrir og segja að aðgangur að öllu þessu séu "grundvallar-mannréttindi". Með öðrum orðum, ég hef "grundvallar-mannréttindi" á því að þurfa ekki að hugsa ef ég get það ekki eða nenni því ekki.