Þegar önnur lögmál gilda innandyra og utan

Svo virðist sem flestir telji að önnur lögmál gildi í heiminum eftir því hvort maður er staddur inni á eigin heimili eða utan þess.

Inni á eigin heimili virðist gilda það lögmál að fólk geti átt með sér frjáls og óþvinguð samskipti, þar sem skemmdarverk á eigum og líkömum annarra hafa afleiðingar, þar sem lygar eru ekki umbornar og koma strax í bakið á þeim sem þær flytja, þar sem ákvarðanir eru teknar í sameiningu en undir forystu fullorðinna, sem bera sjálfir ábyrgð á því að láta enda ná saman, greiða reikninga, kaupa aðföng og huga að viðhaldi og hreingerningum og gera það á eigin reikning.

Þeir eru fáir vinstrimennirnir sem telja nokkuð vera athugavert við rekstur eigin heimila. Meira að segja hörðustu klappstýrur ríkisvaldsins skrifa ekki greinar og heimta ríkisafskipti af eigin matarinnkaupum og heimilisreglum. 

Innandyrareglurnar virðast virka ágætlega fyrir flesta og það án þess að mönnum sé hótað eignaupptöku og fangelsisvist fyrir að hlýða ekki fyrirmælum. Menn ná einfaldlega sameiginlegum skilning á hvað er rétt og hvað er rangt, að ekki megi stela eða skemma, að ekki sé hægt að svíkja og pretta án afleiðinga, og að slíkt sé engum til framdráttar til lengri tíma.

En hvað gerist svo þegar fólk stígur út fyrir dyrnar á heimili sínu? Þá er eins og allt annar veruleiki taki við. Auðvitað fjölgar þar fólkinu sem við eigum samskipti og viðskipti við, en allt í einu þarf einhvern þriðja aðila til að hirða helming allra verðmæta og skammta okkur reglum, bótum og fyrirmælum til að samfélagið gangi upp. Allt í einu eru menn að biðla til fólks sem það þekkir ekki og ber titilinn Stjórnmálamenn um að hafa vit fyrir sér og sínum eigin viðskiptum og samskiptum. Allt í einu á þessi hópur ókunnugs fólks að ráða því hver fé okkar er nýtt, klukkan hvað við megum horfa á ofbeldisfullar kvikmyndir, hvaða bækur börnin okkar eigi að lesa, hvenær menn geti hætt að vinna og byrjað að þiggja laun annarra í staðinn, og svona má lengi telja.

Allt í einu er eins og fólk sem rekur heimili af miklum myndarskap, setur heimilisreglur og framfylgir þeim, stillir útgjöldum í hóf, leggur fyrir, viðheldur fasteign, tekur þátt í hverfastarfi og kaupir og eldar næringarríkar máltíðir verði að ósjálfbjarga börnum um leið og það stígur út fyrir lóðarmörk sín. Þá fallast því alveg hendur og grátbiðja ókunnugt fólk um að stjórna sér og sínum ákvörðunum og fjármálum niður í minnstu smáatriði. Um leið gera margir engar kröfur til hins ókunnuga fólks og leyfir því að stela, ljúga og hóta algjörlega afleiðingalaust og lætur sér nægja að taka afstöðu til þess á fjögurra ára fresti. 

Þetta er einkennilegt heilkenni en alveg ótrúlega algengt. Þjáist þú af því?

Athugasemdir

[Sigurður Antonsson, 5.4.2015 kl. 14:18]

Hrópið á liðveislu stjórnmálamann er dæmigert lúxusvandamál. Kjósandinn vill helst ekki koma nærri eða hafa skoðun. Vandamálið er að kjósandi í fulltrúarlýðræði gerir ekki nægilegar kröfur eða sýnir aðhald. Sækir ekki fundi í stjórnmálafélögum frekar en greiðendur í lífeyris og verkalýðsfélög.

Stjórnmálmenn hækkuð t.d. virðisauka á ferðaþjónustu og fá miklar viðbótar tekjur til uppbyggingar. Margir hefðu haldið að nóg væri komið, en haldið áfram með að koma á náttúrupassa. Enginn trygging er fyrir því hvort sértæk gjöld skilar sér í uppbyggingu. Hann mismunar og er þegar orðinn óvinsæll.

Tryggingargjaldið  sem atvinnugreiðendur og launþegar greiða lækkar t.d. ekki þótt atvinnuleysi minnkar. Þingmenn sem komu á Vinnumálastofnum og nýjum lögum um útlendingaeftirlit eru sérfræðingar í að flækja einföld mál. Gera lög flókin og kostnaðarsöm. Skattgreiðendur hafa enga aðkomu ef þeir vilja breyta eða bæta kerfið.

Danir breyttu Útlendingalöggjöfinni strax þegar þeir sáu vankanta á henni. Það var ekki gert hér. Nú hrópa útflutningsgreinar á starfsfólk víða út um land, en vegna óvirkni kerfisins er starfsfólk ekki til staðar. Ísland verður að horfast á þá staðreynd að fólk eldist hratt hér og ungu fólki fjölgar lítið. Því miður virðast allt of margir stinga höfðinu í sandinn.

Það er helst á bloggi þínu að tekið er á þessum málum. Grasrótin er aðeins virk ef jarðvegur er frjór og skilyrði viðunandi. 

[Elín Sigurðardóttir (IP-tala skráð) 11.4.2015 kl. 12:07]

Sykurinn er mitt dóp segir Sveinbjörg Birna skælbrosandi í fjölmiðlum.  Framsóknarflokkurinn getur óátalið úðað í sig sykri en þessi sami flokkur sér ekkert að því að henda öðrum fíklum í grjótið.  Svo vilja þessir sykurbangsar setja alkóhólistum skorður og einoka áfengisverslun í landinu.

http://www.mbl.is/smartland/heilsa/2015/04/10/sykurinn_er_mer_sem_fikniefni/