Samningar og fyrirmæli

Í einni ágætri bók stendur (á bls. 168-169):

Government regulation not only usurps the authority of owners to control the use of their property, but the power to transfer their claims of ownership via contracts with others. As we have seen, a contract is but an agreement, by two or more persons, to exchange claims to the ownership of their respec-tive property interests. Thus, when the state, through its regu-latory practices, intervenes to alter the terms of this contract, or to decree, under statutes defi ning legal status, who can be contracting parties, it is denying people control over their prop-erty interests. Extended to its logical conclusion, such regula-tions amount to a denial of the self-ownership of the contracting parties, as they are denied the liberty of controlling their own efforts and resources to sustain themselves. 

Frekari rök fyrir þessari afstöðu er vitaskuld að finna í bókinni. Kjarni málsins er þessi: Tveir aðilar gerðu með sér löglegan samning. Ríkisvaldið setti síðan lög eða reglur sem gera samninginn ólöglegan. Ríkisvaldið ógilti í raun samninginn. Báðir samningsaðilar tapa, og ríkisvaldið græðir (fyrst og fremst í formi valda fyrir embættis- og stjórnmálamenn yfir okkur hinum, því fjárhagslegur ávinningur verður lítill sem enginn fyrir hið opinbera).

Verður ríkisvaldið dregið fyrir dómstól og krafið um skaðabætur? Nei, ætli það.

Má ríkisvaldið kannski bara gera hvað sem það vill með alla samninga og allar eigur allra? Mér sýnist það. 

Ávöxtunin í uppnámi