Krókaleiðir að markinu

Mikið er ánægjulegt að sjá Ingibjörgu Sólrúnu (klædda í stíl við sófann sem hún situr í) athuga möguleika á opnun íslensks lyfjamarkaðar. Mikið er samt leiðinlegt að sjá að krókaleiðir að því marki vera helst í skoðun.

Fyrir nokkrum mánuðum opnaði síða á netinu, Minlyf.net, sem bauð Íslendingum upp á að kaupa lyf frá Svíþjóð í gegnum póstverslun.  Sjá t.d. frétt frá þeim tíma. Þetta framtak var samt kæft af íslenskum yfirvöldum.  "Lyfjastofnun hefur úrskurðað að starfsemi MínLyf stangist á við lyfjalög." Af hverju ætti Lyfjastofnun að heimila svipaða starfssemi í gegnum Færeyjar? Á að breyta lögum? Á að reyna aftur án lagabreytinga, að þessu sinni með blessun utanríkisráðherra, en án frekari aðgerða?

Og hvað nú ef póstverslun með lyf í gegnum Færeyjar verður heimiluð? Opnar það þá ekki á póstverslun með lyf frá öllum öðrum ríkjum Evrópusambandsins?  Og ef svo, af hverju þarf þá að blanda stjórnvöldum frekar í málið með rándýrum fundum opinberra starfsmanna á dagpeningum?

Mér sýnist allt bera að sama brunni, sem er sá að hið eina sem stendur á milli aðgengis Íslendinga að ódýrum lyfjum frá öðrum ríkjum sé fyrirstaða í hinu íslenska kerfi. Heimatilbúinn múr á milli Íslendinga og erlendra lyfjasöluaðila. Innlendir múrar, ekki erlendir.

Lausnin? Að íslensk yfirvöld breyti íslenskum lögum svo síður eins og Minlyf.net geti enn á ný hafið starfsemi sína, en án lagalegu óvissunnar eða mótstöðu Lyfjastofnunar. Þá hvort heldur frá Færeyjum, Svíþjóð, Kanada eða Kína.

Lyf flutt inn frá Færeyjum?

Athugasemdir

[Sporðdrekinn, 10.3.2008 kl. 01:13]

Amen