Loksins nýtt efni frá Mannanafnanefnd!

Fyrir frjálshyggjumanninn er alltaf gleðiefni þegar Mannanafnanefnd gefur frá sér nýja úrskurði. Hvers vegna? Jú, því hérna verða ríkisafskipti svo augljóslega kjánaleg og jafnvel andstyggileg að fólk fer jafnvel að leiða hugann að ríkisafskiptum af öðru.

Ekki þarf að skilja grunnatriði i hagfræði, heimspeki, lögfræði eða sögu til að sjá hvað ríkisafskipti af nöfnum eru einkennilegt fyrirbæri.

Ekki þarf að hugsa í krónum og tölum. Um er að ræða nöfn og þau skilja allir.

Mannanafnanefnd er vinur frjálshyggjumannsins því hún treður fólki svo augljóslega um tær að það kveikir frelsisglóð í hjörtum margra. 

Má ekki heita Einarr

Loksins sinnir lögreglan glæp!

Mansal er alvarlegur glæpur á mælikvarða allra. Það er gott að sjá að lögreglan hefur ennþá tíma til að sinna glæp eins og þessum í stað þess að eyða orku sinni og fé í að handtaka einstæða feður fyrir plönturækt, hella niður landa hjá unglingum og loka skemmtistöðum þar sem yfirvöld telja að háttatími fullorðins fólks sé skollinn á.

Nú eiga yfirvöld ekki að skipta sér af því hvaða efni ég set í líkama minn, hver sefur hjá hverjum gegn gjaldi, hvað ég vaki lengi, hvað ég segi og hvaða plöntur ég rækta. Þau gera það samt og það kostar mikið fé. Lögreglan ber við fjársvelti og manneklu en í raun er hún bara of upptekin við að framfylgja allskyns lögum sem mætti afnema með öllu. Lögreglan ruglar saman glæpum og lögbrotum ef svo mætti að orði komast. 

Lögreglan á hér svolitla sök sjálf því hún hefur þrátt fyrir allt möguleika á að forgangsraða. Hún velur að ég held oft að forgangsraða þannig að mál á hennar könnu fái sem mesta umfjöllun og athygli. Blaðamenn vilja fá gott myndefni - t.d. af lögreglumönnum að halda á stórum blómapottum með kannabisplöntum. Lögreglan veit það. Á sama tíma fá glæpamenn svigrúm til að athafna sig. Mansal, ofbeldisglæpir og þjófnaðir eru raunverulegir glæpir sem fara fram á meðan lögreglumaðurinn hellir úr landabrúsa unglingsins. 

Ég vil þakka lögreglunni fyrir að rannsaka ábendingu um mansal og vona að hún byrji í auknum mæli að forgangsraða alvöruglæpum ofar lögbrotum sem henta til stórra fyrirsagna. 

Handtekinn vegna mansals í Vík

Þarf ríkið að vasast í þessu öllu saman?

Af hverju er það nánast eingöngu á könnu ríkisvaldsins að ræða vegaframkvæmdir og annað slíkt? Geta einkaaðilar ekki sinnt þessu?

Nú má nota orðið „innviðir“ um ansi margt, en ég tek dæmi símaþjónusta. Hérna eru einkaaðilar einir að störfum og árangur þeirra er frábær. Á dreifbýlu og fámennu Íslandi eru fjölmargir aðilar að grafa línur í jörð eða reista turna og loftnet og opna stór svæði fyrir sífellt hraðari gagnaflutningum og þéttara farsímaneti. Símtöl fara um landlínur af ýmsu tagi, á milli loftneta og jafnvel upp í geim og til baka. Gríðarlegar fjárfestingar liggja að baki þessu en um leið eru neytendur að upplifa lægra verð fyrir betri vöru og þjónustu.

Hið sama má segja um flugsamgöngur til og frá landinu. Hér er hart bitist um hvern viðskiptavin og sá viðskiptavinur getur átt von á betri og betri þjónustu, úrvali og verðlagi. 

Einkaaðilar starfa í öðrum heimi en hið opinbera. Hið opinbera getur borað holu í fjall sem enginn keyrir um og enginn opinber starfsmaður mun finna fyrir því. Einkaaðili sem tekur ranga fjárfestingarákvörðun getur fljótlega byrjað að undirbúa gjaldþrotaskipti.

Hið opinbera einokar að nánast öllu leyti vegalagningu og -viðhald á Íslandi. Vegir eru víða slitnir eða hættulegir. Það bitnar heldur ekki á opinberum starfsmönnum. Stjórnmálamenn eru allt í einu mættir á völlinn til að heimta götu hér og götu þar í von um að uppskera atkvæði.

Ég legg til að ríkisvaldið hætti að leggja skatta vegna framkvæmda í innviðum og selji frá sér alla þessa svokölluðu inniviði til einkaaðila og komi sér alveg út úr þessu brasi sem felur fyrst og fremst í sér niðurníðslu og rifrildi á Alþingi.

Ef einkaaðilar geta tengt símann þinn við 3G netsamband við Geirfuglasker þá geta þeir byggt vegi. 

Ísland á leið „niður í aðra deild“

Þjóðmál á vefnum

Margir (og vonandi flestir) kannast við tímaritið Þjóðmál sem kemur út fjórum sinnum á ári og hefur gert síðan 2005. Þar er lögð áhersla á vandaða umfjöllun um þjóðmál og er slagsíðan frekar höfð nær frjálshyggju en sósíalisma.

Nýlega tók Óli Björn Kárason við ritstjórn tímaritsins og hefur nú komið upp mjög flottri og aðgengilegri vefsíðu fyrir tímaritið sem ég mæli með að sem flestir heimsæki sem oftast:

www.thjodmal.is

Þessi vettvangur er ágæt tilbreyting frá allri vinstrisinnuðu drullunni sem vellur út úr flestum öðrum fjölmiðlum (vitaskuld að undanskildum Vefþjóðviljanum og að mestu leyti Viðskiptablaðinu).  

Fleira kemur til en einkunnir

Margt er ritað og rætt um heimanám grunnskólabarna en ég vil engu að síður leggja nokkur orð í belg.

Heimanám hefur, að mínu mati, mjög marga kosti sem oft gleymist að nefna og byggjast bæði á minni eigin reynslu og reynslu minni sem föður grunnskólabarns.

Heimanám styrkir tengsl foreldra og skóla (og barns): Þegar barn kemur heim með heimanám og biður um aðstoð þá eru foreldrarnir um leið gerðir hluti af náminu og það er gott. Þeir geta séð hvar barnið sitt stendur, hvað það er að læra og hversu vel námsefnið er að síast inn. Þetta er allt í senn félagsleg samverustund foreldra og barns og upplýsingagjöf.

Ég hef prófað löng tímabil án heimanáms hjá skólastráknum mínum og missti fyrir vikið algjörlega sjónar á því hvað hann ætti að vera læra í skólanum og hvað hann var í raun og veru búinn að læra, en gjáin þar á milli var orðin ansi stór því miður.

Heimanám brýtur upp hangsið: Heimanám er góð tilbreyting frá tölvuleikjum og öðru hangsi. Krakkar þurfa líka oftar en ekki að nota blað og blýant, en fyrir þá sem ekki vita þá er sú færni í útrýmingarhættu. 

Heimanám kennir ábyrgðartilfinningu: Barn sem vinnur samviskusamlega heimanám sitt er um leið að þróa með sér ábyrgðartilfinningu sem á eftir að gagnast því mun víðar en í skólastarfi. Barnið fær verkefni, tímaramma og kröfulýsingu og á að bera ábyrgð á vinnunni og skilunum og það er ómetanlegt veganesti (gefið að barnið taki heimanámið alvarlega, en á því er allur gangur).

Heimanám getur dýpkað skilning: Skólastofan er ekki endilega besti staðurinn fyrir öll börn til að taka inn nýja þekkingu. Sumum hentar betur að setjast yfir námsefnið í ró og næði heima hjá sér og læra að setja sig inn í það (með eða án aðstoðar foreldra). Þetta á þó alls ekki við um alla krakka, en suma. Heimanám getur því orðið að hinu eina sanna námi á meðan skólastofan er meira nýtt til félagslífs og sem geymslustaður fyrir börnin á meðan foreldrarnir eru í vinnu/skóla. 

Heimanámið hefur sem sagt marga kosti í mínum huga þótt auðvitað megi deila um hversu mikið eða erfitt það eigi að vera, í hvaða fögum það hentar best og hvað hentar hverjum aldurshóp best.

Danskir grunnskólar eru meira og minna hættir að senda krakkana heim með verkefni en ég hef tekið heimanám upp á okkar heimili einhliða og kenni þar barninu það sem mér sýnist og ætla að halda því áfram. 

Er heimavinna bara tímaeyðsla?

Hjúkrunarfræðingar geta meira en þeir mega

Nú kemur það væntanlega engum á óvart þegar ég bendi á að fyrirkomulag ríkiseinokunar er um leið fyrirkomulag sóunar á fé, hæfileikum og tíma bæði starfsmanna og skjólstæðinga.

Hjúkrunarfræðingar geta gert töluvert meira en þeim er leyft. Nú ætla ég ekki endilega að vísa til Íslands þar sem ég er ekki viss um fyrirkomulagið þar en víða þurfa hjúkrunarfræðingar að takmarka starfssvið sitt innan þröngra ramma. Ástæðan er sú að læknar krefjast þess því þeir vilja tryggja að eftirspurn eftir þeim sé nægilega mikil svo þeir geti samið um hærri laun.

Þessum þröngu römmum er fylgt strangt eftir og hjúkrunarfræðingar geta með engu móti fengið að spreyta sig á því sem læknar hafa frátekið fyrir sjálfa sig.

Þetta er allt í senn sóun á hæfileikum hjúkrunarfræðinga, letjandi fyrir þá og röng notkun á sérhæfðri þekkingu læknanna sem að auki kosta meira en þeir þyrftu. 

Í þau fáu skipti sem ég hef farið á íslenska heilsugæslu hefur mér alltaf mætt læknir. Yfirleitt hefur samt þörf mín ekki verið umfram það sem hjúkrunarfræðingur hefði geta sinnt. Þeir sem betur þekkja til íslenska kerfisins geta kannski frætt mig um hvort það hafi verið tilviljun eða ekki. 

Í Danmörku er þetta þveröfugt: Ég tala sjaldnast við lækni nema ef hjúkrunarfræðingur hefur talið þörf á því. 

Nú ríkir vissulega ríkiseinokun á heilbrigðisþjónustu í báðum löndum (nema hvað Danmörk fylgir norræna módelinu og leyfir umfangsmikla aðkomu einkaaðila að heilsugæslu) en samanburðurinn er áhugaverður engu að síður. 

Sækja í flugfreyjustarfið

Enn einn ríkisbankinn

Íslenska ríkið rekur nú þegar tvo banka sem tapa fé skattgreiðenda í stórum stíl: Íbúðalánasjóð og Lánasjóð íslenskra námsmanna. Þeim síðarnefnda er reyndar ætlað að tapa fé ári en þeim fyrrnefnda ekki. 

Landsbankinn skilar hagnaði. Kannski væri ráð að sameina alla þessa þrjá banka í einn. Sá banki gæti þá tapað á sumu en grætt á öðru en fyrst og fremst haldið rekstri sínum utan við pyngju skattgreiðenda. Svo væri hægt að einkavæða allt heila klabbið þegar rétt pólitískt andrúmsloft myndast.

Landsbankinn verði samfélagsbanki

Sekur uns sakleysi er sannað

Yfirleitt er sú regla viðhöfð í réttarríkjum að aðilar eru taldir saklausir uns sekt er sönnuð. Þessi regla á ekki við um skattheimtu. Þar er maður sekur uns sakleysi er sannað!

Toll­stjóri krafðist gjaldþrota­skipta vegna áætlaðra skatta sem nú er búið að krefjast leiðrétt­ing­ar á. Dreg­ist hafði að senda inn skattafram­töl fyr­ir fé­lagið.

Ekki satt?

Þetta er ekkert íslenskt einsdæmi. Í Bandaríkjunum haga skattayfirvöld sér með svipuðum hætti. Líklega á þetta við víðar. Skattheimtuyfirvöldin eru eins konar ríki í ríkinu þar sem allir eru í raun sekir en flestum tekst að sanna sakleysi sitt jafnóðum með því að borga og borga og borga.

Hið opinbera lætur þetta viðgangast því án peninga skattgreiðenda er það í raun lamað. Ýmis konar brot eru látin óáreitt til að lögreglan geti náð andanum, en skattalagabrot eru miskunnarlaust elt uppi. Fyrirtæki eru hreinlega lýst gjaldþrota af skattheimtuyfirvöldum - einhliða - ef þau hafa ekki séð neina peninga koma inn úr hirslum þeirra! 

Íslendinga vantar sinn eigin Mogens Glistrup eða Irwin Schiff til að benda á óréttlæti skattheimtunnar. Ætli Friðrik Þór Friðriksson verði sá maður? 

Framleiðslufyrirtæki Hross í oss ekki gjaldþrota

Vilja bændur sæta miðstýringu?

Oft líður þeim vel grísunum sem fá að sjúga spena ríkisgyltunnar. Ríkisgyltan veitir skjól og tryggir fæðuframboð. Hún fer grísina fyrir samkeppni og hlífir við átökum umheimsins. 

Verndin er samt ekki ókeypis. Í staðinn fyrir hlýjuna og verndina ræður ríkisgyltan því hvað grísirnir mega gera og hversu langt þeir mega ráfa frá stíunni. Grísirnir fá ekki að vaxa og dafna á eigin forsendum. 

Hinn stóri heimur getur vissulega verið harður heimur. Menn prófa sig áfram og hrasa. Sumir fara á hausinn. Tilraunir ganga ekki alltaf upp. Mistök í dag þýða ekki endilega velgengni á morgun.

Ég spyr mig stundum hvort bændur vilji virkilega vera grísir á spena ríkisgyltunnar, og ef svo er: Hvers vegna? Bændur eru ekki vitlausari en aðrir. Þeir geta alveg fengið góðar hugmyndir. Þeir geta hins vegar ekki gert hvað sem þeir vilja á meðan þeir þiggja opinbera framfærslu og starfa á bak við tollamúra og vernd gegn erlendri samkeppni á kostnað skattgreiðenda.

En segjum að allar niðurgreiðslur, tollamúrar og tæknilegar hindranir á samkeppni erlendra bænda (oft á niðurgreiðslum sjálfir) við íslenska yrðu afnumdar. Hvað gerist? Líklega fara einhverjir bændur á hausinn. Sumir selja bú sín. Aðrir kaupa þau. Líklega byrja einhver bú að stækka með uppkaupum á minni búum. Í samkeppnisumhverfinu byrja sumir að prófa sig áfram með nýjungar, t.d. í vöruúrvali, framleiðsluaðferðum eða markaðssetningu. 

Íslenskir bændur geta státað af hreinni framleiðslu og búa að mörgu leyti við kjöraðstæður til að framleiða og markaðssetja framleiðslu sína í heimi þar sem eftirspurn eftir valkostum við verksmiðjuframleiðsluna fer ört vaxandi. Hafa engir bændur áhuga á að spreyta sig á þessum markaði? Halda þeir að allir muni bara yfirgefa afurðir þeirra og kaupa verksmiðjukjúkling frá Póllandi eða niðurgreitt kálfakjöt frá Þýskalandi?

Ég skora á íslenska bændur að hugleiða þetta og íhuga að skera snöru ríkisgyltunnar af hálsi sínum og spreyta sig úti í hinum stóra heimi. 

Hafa áhyggjur af offramleiðslu

Framboð minnkar, verð hækkar, framboð eykst

Lögreglan hefur nú fjarlægt tvö kíló af marijúana úr umferð og bætt við sakaskrá manns og tveggja sona hans svo þeir fái alveg örugglega ekki löglega atvinnu. Um leið og framboð marijúana er minnkað eykst þrýstingur á verð þess frá öðrum framleiðendum til hækkunar. Hækkandi verð dregur svo að sér aðra framleiðendur. Þegar þeir eru gómaðir bætist einnig á sakaskrá þeirra. Svona vindur málið upp á sig. Fangelsi byrja að fyllast, sakaskrár fleiri og fleiri verða blettóttar og stétt atvinnuglæpamanna styrkist í sessi - fólk sem fær ekki vinnu við annað en svarta og ólöglega starfsemi.

Sumum þykir þetta vera þess virði. Við þurfum jú að senda skilaboð um að marijúana sé skaðlegt og hættulegt, ekki satt? Skítt með fórnarkostnaðinn og afleiðingar þessara skilaboðasendinga! 

Á meðan fleiri og fleiri ríki eru byrjuð að skipta um stefnu í þessum málum og afglæpavæða fíkniefni (sérstaklega veik efni eins og marijúana) eru Íslendingar bara að bæta í. 

Þess má geta að ég trúi því ekki að marijúana sé skaðlaust frekar en áfengi, tóbak, sælgæti og smjörlíki. Langvarandi neysla marijúana er vafalaust skaðleg fyrir heilsuna og heilann. Fólk á samt að fá að reykja jónur og sprauta sig með heróíni án þess að enda í fangelsi, fara á sakaskrá eða verða fyrir sektargreiðslum því fólk á sinn eigin líkama. 

Feðgar í fíkniefnaframleiðslu